เคยเป็นไหม ที่มีใครสักคน เรารักเขาเขาก็รักเรา  แต่เราต้องทิ้งเขา เราต้องเดินออกมา  เพราะคิดว่าเราให้เขาได้ไม่มากพอ.. ในหลายๆสิ่ง ที่ไม่ใช่แค่คำว่า รัก   เรามีให้ไม่พอเหมือนคนอื่นเขา กลัวว่าเจาจะลำบาก.. กลัวเขาจะน้อยใจว่า ทำไมแฟนคนอื่น เขาไปเที่ยวกันบ่อยจัง ดูหนังกันบ่อย ไปกินข้าวซื้อของขวัญ นั่นนี่..  แต่เราก้อทำเท่าที่เราให้ได้....    


บทชีวิต คือบทละครที่สวรรค์กำหนด ได้บทที่เหี้ยมโหด เฝ้าโทษตัวเอง
ก่อนจากหากได้ลา ปัญหาฉันคงทุเลาเพียงได้สบตาทุกข์คงบรรเทา

คำว่ารักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) เธอคงไม่รับฟัง
รักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) แต่อยากจะขอ
ได้พบได้พูดให้เธอเข้าใจ ให้รู้ในใจยังรักเธออยู่
แต่กลัวจะซ้ำเติมทุกข์ให้เธอเจ็บช้ำ เพราะรักคงยังไม่พอ

หมดความหมาย แต่บทแสดงยังหายใจอยู่ ถูกคนลบหลู่ บาดใจทุกวัน
ปิดฉากไปเสียดีกว่า แสดงเป็นคนไร้ค่า อาจมีสักวันเข้าใจมากกว่านี้

คำว่ารักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) เธอคงไม่รับฟัง
รักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) แต่อยากจะขอ
ได้พบได้พูดให้เธอเข้าใจ ให้รู้ในใจยังรักเธออยู่
แต่กลัวจะซ้ำเติมทุกข์ให้เธอเจ็บช้ำ เพราะรักคงยังไม่พอ

ดั่งเรือใบล่องหาทิศทาง แบกภาระสุมจนเต็มลำ ติดตามไปคงไม่ถึงฝั่ง
ดูใจดำแต่ฉันหวังดี ที่ต้องทิ้งเธอตามลำพัง ไม่อยากให้เธอต้องลำบากด้วยกัน
ความจริงใจสื่อสารลำบาก ฝากความหมายในเพลงบางคำ เผื่อสักวันเธออาจเข้าใจ
เผื่อสักวันเธอให้อภัย