คือเครียดนะคะ เราเคยทำงาน มีสังคม มีเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่มอต้น
แต่พอลาออกมาเลี้ยงลูก เราไม่ค่อยออนไลน์ในสังคม ไม่เล่นไลน์ตลอดเวลา ไม่ออนเฟสบุค
วันๆใส่ใจ และเลี้ยงดูลูกให้ดีที่สุด
แต่มีวันนึงคือวันเกิดเพื่อน มันจัดงานเลี้ยงตอนกลางคืน แล้วเราไม่ได้ไป เพราะมันไม่ได้ชวน
พอมารู้อีกที พวกเพื่อนที่เคยคบกัน พากันตีตัวออกห่าง บ้างก็โกรธเรา
หาว่าเราไม่ไปงานมัน มีหนำซ้ำยังโดนคนที่เกลียดที่สุดแย่งเพื่อนสนิทไปด้วย
แถมยังส่งรูปมาเยาะเย้ยว่าเรารักกันเพื่อนกันตลอดไปอีก
คือช่วยเข้าใจหน่อยกว่าจะเลี้ยงเด็กคนนึงให้มีความสุข เจริญตามวัย มันเหนื่อยนะ แล้วเราไม่ใช่คนที่จะสามารถออนไลน์ได้ตลอดเหมือนแต่ก่อนด้วย
แล้วบางทีพาลูกออกไปขายของเจอพวกเพื่อนที่สนิทและเคยทำงานด้วยกัน มันมองดูถูกมากๆ
แล้วนินทาให้ได้ยินด้วยว่าเสียดาย จบปริญญามานั่งขายของเลี้ยงลูก หน้าคุ้นๆเหมือนคนรู้จักเลย ประมาณนี้
ขอบอกไว้เลยว่า อยากได้เพื่อนเรานักก็เอาไปเลย เรายกให้ แล้วอีกอย่างอย่ามาดูถูกเรา
ใครเคยเจอแบบนี้มั่งไหม แล้วมีวิธีรับมืออย่างไร
ใครเป็นเหมือนเราบ้าง ลาออกจากงานเลี้ยงดูลูกแล้วโดนเพื่อนทิ้ง
แต่พอลาออกมาเลี้ยงลูก เราไม่ค่อยออนไลน์ในสังคม ไม่เล่นไลน์ตลอดเวลา ไม่ออนเฟสบุค
วันๆใส่ใจ และเลี้ยงดูลูกให้ดีที่สุด
แต่มีวันนึงคือวันเกิดเพื่อน มันจัดงานเลี้ยงตอนกลางคืน แล้วเราไม่ได้ไป เพราะมันไม่ได้ชวน
พอมารู้อีกที พวกเพื่อนที่เคยคบกัน พากันตีตัวออกห่าง บ้างก็โกรธเรา
หาว่าเราไม่ไปงานมัน มีหนำซ้ำยังโดนคนที่เกลียดที่สุดแย่งเพื่อนสนิทไปด้วย
แถมยังส่งรูปมาเยาะเย้ยว่าเรารักกันเพื่อนกันตลอดไปอีก
คือช่วยเข้าใจหน่อยกว่าจะเลี้ยงเด็กคนนึงให้มีความสุข เจริญตามวัย มันเหนื่อยนะ แล้วเราไม่ใช่คนที่จะสามารถออนไลน์ได้ตลอดเหมือนแต่ก่อนด้วย
แล้วบางทีพาลูกออกไปขายของเจอพวกเพื่อนที่สนิทและเคยทำงานด้วยกัน มันมองดูถูกมากๆ
แล้วนินทาให้ได้ยินด้วยว่าเสียดาย จบปริญญามานั่งขายของเลี้ยงลูก หน้าคุ้นๆเหมือนคนรู้จักเลย ประมาณนี้
ขอบอกไว้เลยว่า อยากได้เพื่อนเรานักก็เอาไปเลย เรายกให้ แล้วอีกอย่างอย่ามาดูถูกเรา
ใครเคยเจอแบบนี้มั่งไหม แล้วมีวิธีรับมืออย่างไร