คนไทยเราส่วนใหญ่จะเน้นดูแบบแฟนพันธุ์แท้ ก็เลยมักจะมีปัญหาเวลาที่ ผู้สร้างเปลี่ยนรายละเอียดตรงโน้นตรงนี้ +นำเสนอมิติใหม่ๆ มุมมองใหม่ๆที่ขัดแย้งกับภาพที่ฝังอยู่ในหัว ที่สำคัญคือ พอเราคิดว่ากำลังดูหนัง ดูละคร หรือ อ่านนิยาย เราก็มักจะสร้างภาพ แบ่งแยกความเป็น พระเอก - ตัวโกง ฝ่ายดี-ฝ่ายเลว ทั้งๆที่ในชีวิตจริงแล้วมันไม่ได้ชัดเจนอย่างในหนังในละครหรอกครับ จากทีผมดู (2010ผมยังดูไม่จบ กำลังไล่ดูที่มีคนทำซับไทยอยู่ ถึงตอนขงเบ้งเรียกลม ส่วนเวอร์ชั่นเก่าผมดูจบไปแล้ว) ของปี 1994 จะเน้นตามบทวรรณกรรม ส่วน 2010 จะมีการดัดแปลงบ้าง ซึ่งผมมองว่าเน้นความเป็นมนุษย์มากขึ้น

*โดยส่วนตัวผมชอบของเวอร์ชั่น 2010มากกว่าครับ(ถึงจะยังดูไม่จบ แต่ก็ตัดสินใจให้เฉือนชนะไปด้วยมิติของตัวละคร)

ที่เปรียบเทียบกันมากละหว่างสองเวอร์ชั่นก็คือเรื่องการนำเสนอตัวละครต่างๆของทั้งสองเวอร์ชั่น ผมมองแบบนี้นะครับ

ในมุมมองของผมวรรณกรรมสามก๊ก เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ คือทั้งเรื่องที่แต่งเพิ่มเข้าไปผสมกับเรื่องจริงทางประวัติศาสตร์ เสน่ห์ของผลงานชิ้นนี้ จึงไม่ได้อยู่ที่ ความถูกต้อง100% ว่าเหตุการณ์ไหนจริง เหตุการณ์ไหนเท็จ ใครเป็นพ่อพระตัวจริง ใครเป็นมารร้ายตัวพ่อ หรือใครฉลาดที่สุด แต่อยู่ที่การให้แง่คิด และสะท้อนความเป็นมนุษย์ออกมาให้ผู้อ่านได้คิดวิเคราะห์ ในเวอร์ชั่น2010 ตัวละครทุกคนดูเป็นมนุษย์มาก(อาจจะเหนือมนุษย์ในฉากต่อสู้ แต่ก็เพื่ออรรถรสล่ะเนาะ)

เล่าปี่
ที่ถูกนำเสนออกมาในเวอร์ชั่นนี้ ตามมุมมองของผม มองว่ามีมิติน่าสนใจดีมาก ไม่ได้นำเสนอออกมาในแง่ที่ว่าเขาคือพระเอกจ๋า ผมดูเขาแล้วมองได้สองแบบ คือ
1.เป็นคนที่ดูมีอะไรในใจตลอด นำเสนอในมุมมองของความเป็นปุถุชนทั่วไปที่มีความอยากอยู่เหมือนกัน แต่ก็สามารถใช้มโนธรรมมาข่มความอยากนั้นได้ อยากได้อยากมีแต่ถือคุณธรรม จะไม่ทำอะไรที่ผิดต่อหลักศีลธรรม
2.เป็นคนอยากมีอำนาจไม่ต่างกับโจโฉนั่นแหละ แต่ด้วยความที่ตัวเป็นแค่ช่างทอเสื่อ ไม่ได้มีกำลังเหมือนคนอื่น ถึงจะมีต้นทุนในแง่ที่ว่าพอจะมีเชื้อ เป็นราชวงศ์อยู่บ้าง แต่ในสถานการณ์แบบนั้นอ้างไปก็ไม่มีความหมาย(มันจะมีความหมายก็ต่อเมื่อรวมแผ่นดินสำเร็จ) สิ่งที่เขาต้องการที่สุดคือ ขุมกำลัง คนมีฝีมือ การซื้อใจคนจึงเป็นสิ่งสำคัญ การกระทำทุกอย่างจึงต้องไปในทิศทางนั้น เพราะต้องการครองใจคนให้ได้ นั่นคืออาวุธเดียวที่เขามี เล่าปีนี่ถ้าตัดชื่อเสียงด้านความมีคุณธรรมออกไปล่ะก็ จบเลยนะครับ สู้อะไรโจโฉ ซุนกวนไม่ได้เลย // มองแบบโลกสวยคือช่วยเหลือฮ่องเต้ฟื้นฟูราชวงศ์ ถ้ามองอีกมุม การช่วยฮ่องเต้ผู้ด้อยความสามารถได้ เขาจะสามารถใช้สิทธิ์พระเจ้าอา ได้อย่างเต็มที่เลยทีเดียว อาจจะไม่ได้ชิงบัลลงก์มาจากฮ่องเต้ ก็เป็นคนที่ฮ่องเต้ต้องยำเกรงให้ความเคารพแน่นอน +ชื่อเสียงด้านคุณธรรมที่สั่งสมมา ได้ใจประชาชนเต็มๆ ฮ่องเต้หมดความหมายเลย ดังนั้นแค่การฟื้นฟูราชวงศ์ก็เพียงพอแล้วสำหรับเล่าปี่ นี่คือจุดต่างในการเข้าถึงอำนาจของผู้นำทั้งสาม เล่าปี่อ้างคำว่าฟื้นฟูราชวงศ์ได้เต็มปากไม่เคอะเขิน เพราะถ้าไปถึงจุดนั้นได้เขาก็อยู่เหนือฮ่องเต้ได้สบายๆโดยที่ผู้คนส่วนใหญ่ไม่ติดใจ ด้วยความเป็นพระเจ้าอา +ชื่อเสียงที่รักษามา ในขณะที่โจโฉ การจะเข้าถึงอำนาจสูงสุดมีทางเดียวคือรวมแผ่นดินแล้วตั้งราชวงศ์ใหม่ก็เลยต้องรับคำทรราชย์ไปอย่างเต็มๆ ซุนกวนก็เช่นกันถ้าเขาคิดอยากครองแผ่นดินจีนทั้งหมดก็ต้องทำในทิศทางเดียวกับโจโฉ   

ที่พูดถึงเล่าปี่ขึ้นมาเพราะเห็นมีคนพูดถึงว่าเวอร์ชั่นนี้ดูเจ้าเล่ห์บ้างอะไรบ้าง ผมก็อยากจะแย้งว่า ในความเป็นจริง เราไม่รู้เลยว่าในใจของคนแต่ละคนเขาคิดอะไร เขาอาจจะดีจริงก็ได้ หรือจะมีอะไรแอบแฝงในใจก็ไม่แปลก ยิ่งอยู่ในช่วงเวลาแบบนั้น การที่ 2010 นำเล่าปี่มานำเสนอในภาพลักษณ์แบบนี้ ผมจึงมองว่าเป็นการสะท้อนความเป็นมนุษย์ และเพิ่มมิติให้คนดูได้คิด ซึ่งเป็นข้อบวกมากกว่าข้อด้อยน่ะครับ

ปล.ที่อยากฝากคือ เน้นว่า วรรณกรรมสามก๊กเป็น "เรื่องแต่ง+ประวัติศาสตร์" นั่นคือไม่ใช่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างในนั้นจะเป็นจริง100%นะครับ ประเภทว่า แผนนี้คนนั้นเสนอ เหตุการณ์นี้คนนั้นทำ คนโน้นไม่ได้เป็นแบบนี้แต่ต้องเป็นแบบนั้น อันนี้คือ อยากให้เพลาๆลงบ้าง เพราะเหตุการณ์บางอย่างในวรรณกรรมเรื่องนี้ มันไม่ได้เกิดขึ้นเลยในแง่ความจริงตามประวัติศาสตร์ แต่เป็นเหตุการณ์ที่แต่งขึ้นเท่านั้น บทพูดบทเจรจาอะไรต่างๆ มันก็เป็นส่วนที่แต่งขึ้น+มีความจริงผสมอยู่ในบางส่วน ผมอยากให้อ่านและรับชม สามก๊ก เพื่อประโยชน์ในเรื่องของการสะท้อนความเป็นมนุษย์ การให้แง่มุมในการปกครอง การเลือกใช้คน การคิดวิเคราะห์เรื่องต่างๆ มากกว่าที่จะเน้นอ่านและรับชมสามก๊ก เพื่อไปเล่นเกมแฟนพันธุ์แท้