ผมได้เห็นกระทู้ของผู้หญิงคนนึงที่เขียนขึ้นมาเกี่ยวกับความรักของเธอกับแฟนที่เป็นนักเรียนจ่าอากาศ เมื่ออ่านแล้วทำให้ผมอมยิ้มตามไปด้วยและรู้สึกว่า อยากลองมาเล่าถ่ายทอดในแบบฉบับของนักเรียนทหารที่เวลาจะจีบใครสักคนขณะเป็นนักเรียนมันมีอุปสรรคมากแค่ไหน แต่เรื่องราวของผมมันไม่ได้สวยหรูนะครับ เพราะลงเอยที่ตอนนี้ ผมยังไม่มีใครเลย .. เป็นเวลาเกือบๆปีแล้ว หลายคนคงคิดว่า นร.ทหารเจ้าชู้ ไม่ค่อยจริงจัง รักใครไม่เป็น ไม่เอาใจใส่ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่พวกคุณมองตัวตนของพวกผม ก็คงทำได้แค่บอกว่า มันไม่จริงเลย
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ผมเป็นนักเรียนจ่าอากาศรุ่นปี2557 เหล่าทหารสื่อสาร ภูมิลำเนาเดิมอยู่ที่จ.สระบุรี ผมสอบเข้าเป็น นจอ.ได้หลังจบม.5 จาก รร.ประจำจังหวัดสระบุรี ซึ่งก่อนจะเข้ามาเรียนที่รร.จ่าอากาศ ผมเคยคบกับผู้หญิงคนนึงซึ่งผมรักเธอมากแต่แล้วด้วยเหตุปัจจัยต่างๆทำให้เราต้องเลิกกันและนี่คือแรงผลักดันที่ทำให้ผมก้าวมายังสถาบันอันทรงเกียรติแห่งนี้ ช่วงที่เราเลิกกันก็ประมาณเดือนธันวาคมของปี2556 โดยสาเหตุมาจากเธอไปคบกับเพื่อนสนิทของผมคนนึง พอรู้เรื่องก็ช็อคเหมือนกันไม่คิดว่าเธอจะทำกับผมแบบนี้ ช่วงที่เลิกกันใหม่ๆยอมรับครับว่าเสียใจมาก แต่หลังผ่านไป2สัปดาห์ก็เริ่มคิดที่จะเปลี่ยนตัวเองให้มีอนาคตที่ดีกว่านี้และหลังจากที่ได้ฟังคำสอนของแม่ทำให้ผมคิดได้ว่า ถ้าแม่คือรักแท้ของเราทำไมไม่ทำอะไรให้ท่านภูมิใจบ้าง ผมจึงตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าเป็น นจอ.ซึ่งจะสอบในช่วงต้นเดือนมีนาฯ ผลปรากฏว่าผมสอบได้ครับ ช่วงก่อนเข้ารร.ในวันที่1พ.ค. ผมก็มีผญ.ที่คุยด้วยอยู่คนนึงแต่ยังไม่ได้คบกัน คืนสุดท้ายที่ผมคุยกับเธอ ผมถามเธอว่าจะรอได้ไหมเรามาอีกทีก็ 19 มิ.ย. เลยนะ เธอบอกว่ารอได้ คำตอบที่เธอบอกมาทำให้ผมรู้สึกดีมากเลย จนถึงวันที่ผมเข้าไปเป็น นร.ใหม่ของรร.จ่าอากาศผ่านการฝึกปรับสภาพจากบุคคลพลเรือนให้กลายเป็นนักเรียนทหาร จนกระทั่งวันเสาร์ที่24 พ.ค. ซึ่งเป็นวันเยี่ยมญาติ ครอบครัวของผมก็ขนของกินมาเยี่ยมที่รร.จอ. ผมก็เล่นโทรศัพท์มาเปิดเฟสดูเจอเรื่องที่ทำให้ช็อคอีกแล้ว คนที่ผมคุยด้วยเธอกำลังคบกับใครก็ไม่รู้ครับ ถามว่าเสียใจไหม ผมรู้สึกผิดหวังมากกว่า เพราะเธอบอกกับผมว่า รอได้ แต่สุดท้ายก็กลายเป็นแค่คำพูด ผมก็ไม่ใส่ใจอะไรคิดแค่ว่าตอนนี้กำลังทำเพื่อผู้หญิงที่ชื่อว่าแม่อยู่ หลังจากหมดเวลาเยี่ยมญาติ ผมก็ฝึกต่อจนได้กลับบ้านครั้งแรกในวันที่19มิ.ย. พอเปิดเฟสทำให้ผมได้รู้จักกับผญ.คนนึงซึ่งอยู่ภาคเหนือ เราก็คุยกันในเฟส และวันอาทิตย์ที่ต้องกลับรร.ผมก็ขอเบอร์เธอ เธอลังเลอยู่เล็กน้อยแล้วก็ให้มา ทางรร.มีระเบียบที่ห้ามนักเรียนจ่าอากาศนำอุปกรณ์สื่อสารเข้ามาในรร. หลังกลับมาที่กองร้อยผมก็โทรไปหาเธอโดยหยอดเหรียญตู้สาธารณะไป ด้วยจำนวนนักเรียนจ่าอากาศ400กว่าคนแต่มีตู้เพียง10ตู้ทำให้วันนึงผมโทรได้ไม่นานนักแต่แค่นั้นก็นับว่ามีความสุขมากแล้ว ผมโทรไปหาเธอเกือบทุกวันแต่บางวันก็ไม่สามารถโทรไปได้เพราะทางจ่าอากาศเวรไม่ให้ใช้ตู้โทรศัพท์ ผมคุยกับเธอมาเรื่อยๆจนกระทั่งห่างๆกันไปเพราะเหตุการณ์บางอย่างซึ่งไม่ขอเอ่ยถึงแล้วกัน หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับใครเป็นระยะเวลาหนึ่งจนถึงปลายเดือนกรกฎาคม ผมมีโอกาสคุยกับผญ.คนนึงซึ่งอยู่จังหวัดเดียวกันตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเธอน่ารักมากผมก็ไม่กล้าจีบผมทักเธอไปคุยกันวันนึง4-5 ข้อความเธอก็ไม่ค่อยตอบเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนถึงวันที่ผมรับแหวนรุ่นและปิดเทอม ตรงกับวันที่26ก.ย.2557 ผมกลับมาบ้านและทักเธอไปตอน1800ว่าได้แหวนแล้วนะเธอก็มาตอบในแชทตอนเกือบๆเที่ยงคืนว่าดีใจด้วยนะผมก็ถามเธอว่าทำไมถึงไม่นอน เธอก็บอกว่านอนไม่หลับเหงา เธอพึ่งเลิกกับแฟนมาเกือบๆ2เดือนครับ ผมก็เลยแซวๆเธอ ว่ายังมีคนดีๆอีกเยอะ เช่นคนที่คุยกะเธอตอนนี้ก็ดีนะ 5555 แซวไปแซวมาก็เลยชวนเธอไปดูหนังเธอก็ตกลงครับ ลืมบอกครับว่าไม่เคยเจอกันมาก่อนเลยตอนเจอเธอครั้งแรกรู้สึกหัวใจมันเต้นผิดจังหวะ ทำอะไรไม่ค่อยถูกเลย ยอมรับว่าเขินมากๆ แล้วเราก็ไปดูหนังกันหลังหนังจบเราก็ไปเดินเล่นและคุยถึงเรื่องต่างๆ ก่อนกลับเธอถามผมว่าวันที่ต้องกลับรร.เดี๋ยวไปส่งไหมผมก็บอกว่าไม่เป็นไรแต่สุดท้ายเธอก็มาส่งครับ เรานั่งรถจากบขส.สระบุรีมาลงที่ฟิวเจอร์ แล้วเราก็ร่ำลากันตอนอยู่บนรถตู้ผมถามเธอว่าคิดยังไงกับเราเธอไม่ตอบครับจนผมอ้อนเธอจนเธอบอกว่าชอบผมผมเลยบอกว่างั้นรอเราได้ไหมที่ผ่านมาไม่มีใครรอเราได้เลยผมต้องกลับไปเข้าเวร1อาทิตย์อีกอาทิตย์ถึงจะได้ออก เธอก็บอกว่ารอได้ผมเลยบอกกับเธอว่า คบกับเราไหม แต่ยังไม่ต้องตอบตอนนี้นะเดี๋ยวเราออกเวรมาจะมาฟังคำตอบ เธอเขียนข้อความใส่กระดาษโดยพับไว้แล้วยื่นให้ผมพร้อมกำชับว่าให้เปิดตอนถึงกองร้อย ผมก็รับมาใส่ไว้ใต้หมวก พอถึงรร.ผมก็เปิดอ่านข้างในมีข้อความที่เธอเขียนให้กำลังใจว่ายังไงก็รอได้ ช่วงเวลาที่อยู่ที่รร.ตอนนี้ไม่ค่อยกินอะไรเท่าไหร่เพราะเก็บตังค์ไว้หยอดตู้โทรหาเธอเพียงแค่วันเสาร์และอาทิตย์ผมหยอดเหรียญโทรหาเธอไปเกือบ500บาท ผมโทรหาเธอแทบทุกวันโดนเพื่อนด่าเรื่องคุยนาน ผมพยายามทนต่อแถวที่ยาวเหยียดเพียงแค่ได้คุยกับคนที่ผมรักทั้งๆที่เวลาว่างปกติแล้วก็มีไม่มากเพราะต้องขัดรองเท้าจัดเครื่องแต่งกายสำหรับใส่ไปเรียนในแต่ละวัน แต่ผมก็ให้เวลาว่างที่ผมมีกับคนที่ผมรักมากกว่าจนบางครั้งรุ่นพี่ตรวจเครื่องแต่งกายมาแล้วเราไม่ค่อยเรียบร้อยก็โดนซ่อมโดนควงเวรไป อันนี้ผมก็ไม่ซีเรียสครับแค่ได้คุยกันก็พอ มีบางทีระหว่างที่คุยอยู่ซึ่งผมพึ่งหยอดไป10บาทมีเสียงนกหวีดดังขึ้นผมก็ต้องรีบวางสายแล้วไปรวม บางทีตู้ก็กินเหรียญทำให้สูญเงินฟรี บางทีโทรๆอยู่ก็โดนรุ่นพี่มาแซวมาซ่อมบ้าง แต่ถึงจะมีอุปสรรคขนาดนี้ผมก็ยังคงพยายามโทรหาเธอให้ได้มากที่สุดจนกระทั่งถึงวันที่ได้กลับบ้านผมถึงบ้านประมาณ2130 พอถึงผมก็รีบโทรไปหาเธอเสียงของเธอดูดีใจมากแล้วเราก็คุยกันหลายชั่วโมงเลยคุยจนหลับคาโทรศัพท์แล้วเราก็ไปเที่ยวกันเวลามีค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายออกให้เสมอเพราะเราเป็นผู้ชายต้องดูแลและให้เกียรติผู้หญิงอีกอย่างผมมีเงินเดือนด้วยจึงไม่เป็นภาระของครอบครัวที่ต้องขอเงินพ่อแม่เพื่อพาแฟนไปไหนมาไหน ทุกอาทิตย์ที่ผมได้ออกเราจะไปดูหนังเป็นส่วนใหญ่ มีอยู่อยู่อาทิตย์นึงเธอพาไปสุสานของอากงของเธอ ลืมบอกครับว่าเธอมีเชื้อจีนกับญี่ปุ่น เพราะพ่อเธอเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ส่วนแม่เธอก็มีเชื้อจีน บางอาทิตย์ที่ผมต้องอยู่เข้าเวรเตรียมการณ์ไม่ได้ออกในวันเสาร์อาทิตย์ เธอก็มาเยี่ยมที่รร.ครับ น่ารักมากๆเลย เราคบกันอย่างมีความสุขผมคิดว่าคนนี้แหละคือคนที่ใช่ แต่แล้วหลังจากมีความสุขไปช่วงนึงเราก็เริ่มมีปัญหากันเพราะแฟนเก่าเธอติดต่อมาขอคืนดีผมก็แฟร์ให้เธอกับเขาได้เคลียร์กันช่วงหลังเธอเริ่มมีพิรุธบางอย่างเหมือนปิดบังอะไรผมอยู่แต่ผมก็พยายามไม่คิดมากเพราะค่อนข้างเชื่อใจเธอจนถึงวันนึงวันที่ผมรู้ความจริงว่าเธอกับแฟนเก่าของเธอได้หมั้นหมายกันไว้นานแล้วพอผมมารู้ความจริงจากปากของเธอเองผมเสียใจมากแล้วเราก็คบกันอีกพักนึงผมจึงตัดสินใจปล่อยเธอไปโดยเป็นฝ่ายบอกเลิกเธอหลังจากเราเลิกกันเธอก็ไปคบกันแฟนเก่าของเธอ ผมก็อยากจะแสดงความยินดีแต่มันคงทำได้ยากครับชีวิตจริงเจอกับตัวจริงๆไม่มีใครจะทำใจได้เหมือนในละครหรอกครับ หลังจากนั้นผมก็โสดมาจนถึงวันนี้ (เดือนก.ค.ปี58) ตอนจบของผมมันอาจไม่สวยงามนักขอบคุณที่หลายคนทนอ่านมาถึงตรงนี้ ผมแค่อยากบอกว่านักเรียนทหารไม่ได้เจ้าชู้หรือไม่จริงจังกับใคร สำหรับผมแล้วเวลาที่คบใครแล้วผมให้ใจและค่อนข้างทุ่มเทมากๆ แต่ที่ผ่านมาเหมือนโดนหลอกมาแทบทุกครั้งเลย เรื่องราวของผมก็มีแค่นี้ล่ะครับอาจไม่ได้โรแมนติกจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเหมือนกระทู้อื่นๆ แต่แค่อยากให้พวกคุณรู้ว่า ความจริงแล้วนักเรียนทหารน่าสงสารแค่ไหนเพราะชีวิตส่วนใหญ่อยู่แต่ในรร. การติดต่อก็ทำได้ยากลำบากกว่าจะได้เห็นหน้าคนที่เรารักก็ต้องรอเสาร์อาทิตย์ สิ่งที่พวกผมทำได้คือเชื่อใจคนรักของเราให้มากๆ และนี่ก็คือเรื่องราวของผมครับ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้ายนะ
สุดท้ายนี้ขอให้ทุกคนรักและเชื่อใจแฟนของคุณให้มากๆนะ อย่าทำให้เขาต้องผิดหวังเลย ขอให้รักกันนานๆครับ #พี่ทหารฟ้า