สวัสดีครับ นี้เป็นไอดีผมเองครับไม่ได้ยืมใครมา และก็เป็นครั้งแรกที่ผมโพสประสบการณ์ตัวเองลงกระทู๊ครับ เพราะวันนี้ไปเห็นคนที่เค้าส่งลิงค์เกี่ยวกับประสบการณ์ผีของตัวเองลงในพันทิปเลยรู้สึกอยากเล่าประสบการณ์ผีแบบมั่นใจ 100% ว่าผีแน่นอนของตัวเองมาเล่าสู่กันฟังและเรื่องนี้ได้ทิ้งปริศนาที่ผมก็ไม่เข้าใจไว้อยู่หลายอย่างน่ะครับ ขออนุญาตเริ่มเลยนะครับผมอาจเล่าได้ไม่เก่งนะครับหรือผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ
(** ที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์จริง ชื่อบุคคลที่พูดถึงทั้งหมดมีตัวตนจริงไม่ได้ใช้นามแฝงหรือแต่งขึ้นมาแต่อย่างใดนะครับผม *แต่จะขอไม่พูดชื่อของสถานที่ (หอพัก) ที่เกิดเหตุเพราะเกรงว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องการฟ้องร้องหรือเป็นเรื่องเป็นราวได้น่ะครับ ผมเองไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันจากเหตุการณ์นี้เมื่อ 10 ปีที่แล้วได้แน่นอนครับ)
..จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด..
ผมปัจจุบันอายุ 28 ปีเต็มจะเข้า 29 ปี เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผมเมื่อสมัยตอนผมอายุ 17-18 ปี (อยู่ช่วง ม.6) ผมเป็นคนลำปาง แต่มีสาเหตุบางอย่างให้ตัวเองต้องไปเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งนึงในลำพูนในช่วงมัธยมปลาย โดยที่ผมเป็นนักดนตรีวงสริงของโรงเรียน (โรงเรียนอดีตหญิงล้วน) ผมได้เช่าหอพัก 3 ชั้นแห่งหนึ่งในจังหวัดซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนพอประมาณ ผมอยู่ที่ชั้น 2 ห้อง "018" ผมเริ่มอยู่ที่หอแห่งนี้มาตั้งแต่ ม.4 เทอม 2 จนถึงชั้น ม.6 เทอม 1 ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่พึ่งจะเริ่มเกิดขึ้นมาต่อไปนี้ครับ
ในวันนั้นผมพึ่งกลับจากจังหวัดพิษณุโลก เพราะไปแข่งวงดนตรีที่นั่นมา หลังจากกลับมาโดยรถตู้ที่ทางโรงเรียนจัดหามาให้ ผมจำได้ว่าในตอนนั้นผมแทบไม่ได้นอนขณะที่อยู่ในรถตู้ อาจเพราะรถตู้ที่มีสภาพที่เก่าและค่อนข้างร้อน พอรถตู้มาส่งผมถึงลำพูนประมาณ ตี 4-5 ผมได้นำกระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง และด้วยความเพลียผมไม่ได้อาบน้ำและผมก็นอนในชุดเสื้อยืดที่ทางผู้จัดแข่งขันดนตรีแจกให้ใส่เหมือนๆกัน จะมีเพียงแต่กางเกงยีนส์และถุงเท้าที่ผมเลือกถอดเหลือแต่กางเกง Boxer ผมล้มตัวลงนอนไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย จนกระทั่งผมจำได้ว่าในขณะที่ผมนอนหันหน้าเข้ากำแพง ผมรู้สึกถึงความอบอ้าวและร้อนในห้อง สักพักเหมิอนตัวเองเริ่มหายใจไม่ออก ผมจึงพลิกตัวเพื่อหันหน้าไปทางห้องน้ำ แต่เชื่อมั้ยครับ... อยู่ๆขณะที่ผมพลิกหันตัว ตัวผมก็แข็งกระด้างขยับไม่ได้! เหมือนคนที่นอนลงล็อกพอดี ผมขยับตัวไม่ได้!ทั้งที่ผมก็ยังไม่ได้หลับ และในขณะนั้นผมเห็นผู้หญิงครับ!!! ย้ำนะครับว่าผู้หญิงจริงๆ ผมเห็นเธอชัดและผมจดจำลายละเอียดได้หมดทุกอย่างจริงๆ ผมเห็นผู้หญิงคนนี้สูงมาก! สูงแบบน่าจะ 180 ขึ้น.. แสงไฟนีออนจากข้างนอกส่องผ่านหน้าต่างให้ผมเห็นถึงชุดแขกสีแดงเลื้อมทองคลุมหัว ใบหน้าของเธอที่ทั้งขาวจั๊วและซี๊ดมากๆ ปากที่แดงเหมือนคนที่ทาลิป คิ้วที่เข้มดำเหมือนคนที่ผ่านการแต่งหน้ามา ตาที่ทาขอบตาสีดำจนดูลึกน่ากลัวมาก และที่สำคัญผมจำรายละเอียดได้ขนาดว่าผมเห็นเธอเจาะจมูกของเธอโดยมีมีโซ่สีทองเล็กๆคล้องถึงหูของเธอที่เจาะอยู่!! ผมตัดสินใจหลับตาปี๋หลังจากที่สบตากับเธอ ผมจำไม่ได้ว่าผมหลับตาไปนานเท่าไหร่ จนผมลืมตาขึ้นมาเธอก็ยังอยู่ตรงนั้น ยืนจ้องมองหน้าผมแบบนั้น ผมพูดแบบไม่อายเลยว่าตอนนั้นมันเป็นอารมณ์ที่ทั้งกลัวและทั้งเหนื่อยเพลีย ผมหลับตาอีกทีแล้วก็เผลอหลับไปในขณะที่ตัวก็ขยับไม่ได้แบบนั้น
..ความประหลาดที่เริ่มเข้ามาในชีวิต..
ผมตื่นมาอีกทีประมาณ 9 โมงเช้าจากนาฬิกาโทรศัพท์มือถือที่ตั้งไว้สำหรับวันเสาร์อาทิตย์ ผมมึนกับตัวเองมาก นั่งคิดพิจารณาว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นพร้อมกับความมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไปแน่นอน 100% ได้แต่งงกับตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน? ..และเหตุการณ์ต่อจากนี้ครับเป็นเหตุการณ์ที่ผมเจอหลังจากวันนั้นที่หอพักแห่งนี้
หลังจากวันนั้นผมแทบจะไม่เคยได้นอนหลับเต็มอิ่มเลย หลายครั้งที่ตู้เย็นเปิดเองต่อหน้าแล้วปิด หลายครั้งที่ขันน้ำในห้องน้ำในถังกระเด็นตกพื้นเสียงดังทั้งที่ในถังมีน้ำเพียงครึ่งเดียว บ่อยครั้งที่นอนอยู่แล้วเหมือนปลายเตียงยวบลงไปทั้งที่เปิดไฟนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ จนมีอยู่ครั้งนึงครับ เหตุการณ์ที่หลอนก็เกิดขึ้นอีกครั้ง..
..ความประหลาดใจที่ทำให้คนอื่นเริ่มรับรู้..
โดยปกติผมชอบที่จะไปอยู่บนดาดฟ้าของหอพักแห่งนี้ ชอบที่จะไปนั่งฟังร้องเพลงกับพี่ๆกลุ่มนึงที่อยู่โรงเรียนประจำจังหวัด(อดีตชายล้วน)ซึ่งรู้จักกันที่หอพักครับ วันนั้นเวลาประมาณ 4 ทุ่มผมก็ไปนั่งกับพี่ๆเค้าตามปกติสนุกสนานเฮฮากันไป จนผมรู้สึกปวดฉี่ผมจึงลงมาที่จะเข้าห้องน้ำห้องของตัวเอง แต่เชื่อมั้ยครับ ห้องผมโดนล็อคครับ! ผมจึไปบอกคนเฝ้าหอพักที่ชื่อว่าพี่เนก พี่คนนี้เป็นคนที่เฝ้าหพักมานานแต่ปัจจุบันเท่าที่ผมทราบคือแกไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว ตอนนั้นผมเรียกพี่เนกบอกว่าขอกุญแจสำรองหน่อยครับ ห้องผมมันล็อค แกมองหน้าผมแบบงงๆแล้วถามว่าล็อกที่ไหน? ผมก็บอกว่าล็อกกลอนประตูครับ แกก็เดินมาหยิบกุญแจสำรองมาเปิดให้ แต่ปรากฎว่า!! ห้องโดนล็อคจากกลอนข้างในด้วยครับ!!! ทีนี้เป็นเรื่องแล้วครับ เค้าก็ถามผมว่าเพื่อนผมอยู่ข้างในรึเปล่า? ผมบอกเปล่าครับ เพื่อนไม่ได้มา ผมขึ้นไปอยู่กับพี่อั๋นที่ดาดฟ้ามาครับ ผมจึงไปตามพวกพี่ที่ดาดฟ้าเลยลงมากันครับเพราะเค้าก็รู้เรื่องที่ผมเจออะไรมา ผมเล่าให้พวกเค้าฟังกันครับ และนาทีนั้นเองผมจำได้ว่าพี่อั๋นเคาะห้อง 3 ครั้งแล้วพูดว่า.. "ขอโทษนะครับ ช่วยเปิดประตูห้องหน่อยครับ เจ้าของห้องเค้ามาแล้วครับ" ............................... เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ ถึงเรื่องราวที่ผมจะจดจำไปตลอดชีวิตและบทสรุปที่ทำให้ผมสับสนและเห็นใจครับ
ผมเจอ "ผีอินเดียที่ลำพูน.." (เรื่องจริงที่เจอกับตัวเองครับ)
(** ที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์จริง ชื่อบุคคลที่พูดถึงทั้งหมดมีตัวตนจริงไม่ได้ใช้นามแฝงหรือแต่งขึ้นมาแต่อย่างใดนะครับผม *แต่จะขอไม่พูดชื่อของสถานที่ (หอพัก) ที่เกิดเหตุเพราะเกรงว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องการฟ้องร้องหรือเป็นเรื่องเป็นราวได้น่ะครับ ผมเองไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันจากเหตุการณ์นี้เมื่อ 10 ปีที่แล้วได้แน่นอนครับ)
..จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด..
ผมปัจจุบันอายุ 28 ปีเต็มจะเข้า 29 ปี เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผมเมื่อสมัยตอนผมอายุ 17-18 ปี (อยู่ช่วง ม.6) ผมเป็นคนลำปาง แต่มีสาเหตุบางอย่างให้ตัวเองต้องไปเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งนึงในลำพูนในช่วงมัธยมปลาย โดยที่ผมเป็นนักดนตรีวงสริงของโรงเรียน (โรงเรียนอดีตหญิงล้วน) ผมได้เช่าหอพัก 3 ชั้นแห่งหนึ่งในจังหวัดซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนพอประมาณ ผมอยู่ที่ชั้น 2 ห้อง "018" ผมเริ่มอยู่ที่หอแห่งนี้มาตั้งแต่ ม.4 เทอม 2 จนถึงชั้น ม.6 เทอม 1 ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่พึ่งจะเริ่มเกิดขึ้นมาต่อไปนี้ครับ
ในวันนั้นผมพึ่งกลับจากจังหวัดพิษณุโลก เพราะไปแข่งวงดนตรีที่นั่นมา หลังจากกลับมาโดยรถตู้ที่ทางโรงเรียนจัดหามาให้ ผมจำได้ว่าในตอนนั้นผมแทบไม่ได้นอนขณะที่อยู่ในรถตู้ อาจเพราะรถตู้ที่มีสภาพที่เก่าและค่อนข้างร้อน พอรถตู้มาส่งผมถึงลำพูนประมาณ ตี 4-5 ผมได้นำกระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง และด้วยความเพลียผมไม่ได้อาบน้ำและผมก็นอนในชุดเสื้อยืดที่ทางผู้จัดแข่งขันดนตรีแจกให้ใส่เหมือนๆกัน จะมีเพียงแต่กางเกงยีนส์และถุงเท้าที่ผมเลือกถอดเหลือแต่กางเกง Boxer ผมล้มตัวลงนอนไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย จนกระทั่งผมจำได้ว่าในขณะที่ผมนอนหันหน้าเข้ากำแพง ผมรู้สึกถึงความอบอ้าวและร้อนในห้อง สักพักเหมิอนตัวเองเริ่มหายใจไม่ออก ผมจึงพลิกตัวเพื่อหันหน้าไปทางห้องน้ำ แต่เชื่อมั้ยครับ... อยู่ๆขณะที่ผมพลิกหันตัว ตัวผมก็แข็งกระด้างขยับไม่ได้! เหมือนคนที่นอนลงล็อกพอดี ผมขยับตัวไม่ได้!ทั้งที่ผมก็ยังไม่ได้หลับ และในขณะนั้นผมเห็นผู้หญิงครับ!!! ย้ำนะครับว่าผู้หญิงจริงๆ ผมเห็นเธอชัดและผมจดจำลายละเอียดได้หมดทุกอย่างจริงๆ ผมเห็นผู้หญิงคนนี้สูงมาก! สูงแบบน่าจะ 180 ขึ้น.. แสงไฟนีออนจากข้างนอกส่องผ่านหน้าต่างให้ผมเห็นถึงชุดแขกสีแดงเลื้อมทองคลุมหัว ใบหน้าของเธอที่ทั้งขาวจั๊วและซี๊ดมากๆ ปากที่แดงเหมือนคนที่ทาลิป คิ้วที่เข้มดำเหมือนคนที่ผ่านการแต่งหน้ามา ตาที่ทาขอบตาสีดำจนดูลึกน่ากลัวมาก และที่สำคัญผมจำรายละเอียดได้ขนาดว่าผมเห็นเธอเจาะจมูกของเธอโดยมีมีโซ่สีทองเล็กๆคล้องถึงหูของเธอที่เจาะอยู่!! ผมตัดสินใจหลับตาปี๋หลังจากที่สบตากับเธอ ผมจำไม่ได้ว่าผมหลับตาไปนานเท่าไหร่ จนผมลืมตาขึ้นมาเธอก็ยังอยู่ตรงนั้น ยืนจ้องมองหน้าผมแบบนั้น ผมพูดแบบไม่อายเลยว่าตอนนั้นมันเป็นอารมณ์ที่ทั้งกลัวและทั้งเหนื่อยเพลีย ผมหลับตาอีกทีแล้วก็เผลอหลับไปในขณะที่ตัวก็ขยับไม่ได้แบบนั้น
..ความประหลาดที่เริ่มเข้ามาในชีวิต..
ผมตื่นมาอีกทีประมาณ 9 โมงเช้าจากนาฬิกาโทรศัพท์มือถือที่ตั้งไว้สำหรับวันเสาร์อาทิตย์ ผมมึนกับตัวเองมาก นั่งคิดพิจารณาว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นพร้อมกับความมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไปแน่นอน 100% ได้แต่งงกับตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน? ..และเหตุการณ์ต่อจากนี้ครับเป็นเหตุการณ์ที่ผมเจอหลังจากวันนั้นที่หอพักแห่งนี้
หลังจากวันนั้นผมแทบจะไม่เคยได้นอนหลับเต็มอิ่มเลย หลายครั้งที่ตู้เย็นเปิดเองต่อหน้าแล้วปิด หลายครั้งที่ขันน้ำในห้องน้ำในถังกระเด็นตกพื้นเสียงดังทั้งที่ในถังมีน้ำเพียงครึ่งเดียว บ่อยครั้งที่นอนอยู่แล้วเหมือนปลายเตียงยวบลงไปทั้งที่เปิดไฟนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ จนมีอยู่ครั้งนึงครับ เหตุการณ์ที่หลอนก็เกิดขึ้นอีกครั้ง..
..ความประหลาดใจที่ทำให้คนอื่นเริ่มรับรู้..
โดยปกติผมชอบที่จะไปอยู่บนดาดฟ้าของหอพักแห่งนี้ ชอบที่จะไปนั่งฟังร้องเพลงกับพี่ๆกลุ่มนึงที่อยู่โรงเรียนประจำจังหวัด(อดีตชายล้วน)ซึ่งรู้จักกันที่หอพักครับ วันนั้นเวลาประมาณ 4 ทุ่มผมก็ไปนั่งกับพี่ๆเค้าตามปกติสนุกสนานเฮฮากันไป จนผมรู้สึกปวดฉี่ผมจึงลงมาที่จะเข้าห้องน้ำห้องของตัวเอง แต่เชื่อมั้ยครับ ห้องผมโดนล็อคครับ! ผมจึไปบอกคนเฝ้าหอพักที่ชื่อว่าพี่เนก พี่คนนี้เป็นคนที่เฝ้าหพักมานานแต่ปัจจุบันเท่าที่ผมทราบคือแกไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว ตอนนั้นผมเรียกพี่เนกบอกว่าขอกุญแจสำรองหน่อยครับ ห้องผมมันล็อค แกมองหน้าผมแบบงงๆแล้วถามว่าล็อกที่ไหน? ผมก็บอกว่าล็อกกลอนประตูครับ แกก็เดินมาหยิบกุญแจสำรองมาเปิดให้ แต่ปรากฎว่า!! ห้องโดนล็อคจากกลอนข้างในด้วยครับ!!! ทีนี้เป็นเรื่องแล้วครับ เค้าก็ถามผมว่าเพื่อนผมอยู่ข้างในรึเปล่า? ผมบอกเปล่าครับ เพื่อนไม่ได้มา ผมขึ้นไปอยู่กับพี่อั๋นที่ดาดฟ้ามาครับ ผมจึงไปตามพวกพี่ที่ดาดฟ้าเลยลงมากันครับเพราะเค้าก็รู้เรื่องที่ผมเจออะไรมา ผมเล่าให้พวกเค้าฟังกันครับ และนาทีนั้นเองผมจำได้ว่าพี่อั๋นเคาะห้อง 3 ครั้งแล้วพูดว่า.. "ขอโทษนะครับ ช่วยเปิดประตูห้องหน่อยครับ เจ้าของห้องเค้ามาแล้วครับ" ............................... เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ ถึงเรื่องราวที่ผมจะจดจำไปตลอดชีวิตและบทสรุปที่ทำให้ผมสับสนและเห็นใจครับ