สวัสดีคะ หนูอายุ 18-19 ปี หนูเคยตั้งกระทู้แบบนี้มาหลายกระทู้แล้วคะ แต่ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้สักที เรื่องความรักมันอาจจะดูงี่เง้าสำหรับบางคน แต่สำหรับบางคนมันแทบจะฆ่าคนๆนั้นได้เลย
หนูคบกับ ผช คนนึงคะ คบมา 8-9 เดือนแล้ว แต่เรารู้จักกันมาปีกว่าแล้วก่อนจะคบกัน ตอนเขาเข้ามาในชีวิตหนูเขาพึ่งโสดคะเราก็คบกันคุยกัน แต่แล้ววันนึงแฟนเขาก็กับมาคะ แต่เขาก็ไม่ได้ทิ้งหนูไปไหน เขาบอกว่าเรารักกันก็แค่ทำตามใจเรา สำหรับเด็ก ผญ คนนึงที่เชื่อในความรักหนูก็ยอมได้คะ เขาบอกว่าเราคบกัน "เป็นคนรักที่ไม่ใช่แฟน" หนูก็ยอมคะ เขาก็ทำเหมือนคนเป็นแฟนมาโดยตลอด ดีแสนดี เวลาทะเลาะกันเขาก็ง้อก็แคร์เหมือนคู่รักคู่อื่นแหละคะ จนวันนึงหนูเชื่อใจเขามากจนยอมให้เขาเป็น ผช คนแรก และแล้วโลกที่สวยงามที่เคยมโนไว้ก็จบคะ เขาเปลี่ยนเป็นคนละกันเลย ประมาณว่า "ฟันแล้วทิ้ง" ก็ว่าได้คะ เขาเฉยชา ไม่มีเวลาให้ เปลี่ยนไป ไม่ง้อ คุยกันสั้นลงๆ หนูน่าจะเชื่อคำที่ผู้ใหญ่เคยเตื่อนไว้ตั้งแต่แรกว่า ก่อนได้กับหลังได้มันต่างกัน (หนูขอโทษที่หนูใจแตกคะ) หนูพยายามง้อเขามาโดยตลอด ยื้อให้เขาไม่ไปไหน แต่สุดท้ายแล้ว...ความอดทนมันก็เริ่มหมดลงคะ แต่จะให้หนูทิ้งคนที่เรายอมมอบครั้งแรกให้มันยากมากคะ มันทำใจลำบาก แต่ในวันที่มันต้องจบจริงๆ หนูก็จะยอมเดินออกมาคะ แต่หนูคิดว่า ความจริงทุกเรื่องมันไม่ควรจะหายไปพร้อมกับตัวหนู ผญ.คนที่เป็นแฟนเขา ผญ คนนั้นควรจะรับรู้ความเห็นแก่ตัวของ ผช คนนี้" หรือใครอีกหลายๆคนควรจะรู้เรื่องแย่ๆของ ผช คนนี้ !!!
จะผิดมากไหมคะ ถ้าหนูจะพูดความจริง (มันอาจเป็นการประจานตัวเอง...แต่ถ้ามันทำให้หลายๆคนตาสว่างละค่ะ ) ถ้ามันคือความจริง ถ้าหนูจะพูดมันจะผิดมากไหม
ปล.หนูรู้ว่าเขาคงจะเกลียดหนูไปเลยแหละคะ แต่มันก็ดี มันอาจจะทำให้หนูตัดใจจากเขาได้ง่ายขึ้น
จะผิดมากไหมถ้าหนูเลือกที่จะพูดความจริง
หนูคบกับ ผช คนนึงคะ คบมา 8-9 เดือนแล้ว แต่เรารู้จักกันมาปีกว่าแล้วก่อนจะคบกัน ตอนเขาเข้ามาในชีวิตหนูเขาพึ่งโสดคะเราก็คบกันคุยกัน แต่แล้ววันนึงแฟนเขาก็กับมาคะ แต่เขาก็ไม่ได้ทิ้งหนูไปไหน เขาบอกว่าเรารักกันก็แค่ทำตามใจเรา สำหรับเด็ก ผญ คนนึงที่เชื่อในความรักหนูก็ยอมได้คะ เขาบอกว่าเราคบกัน "เป็นคนรักที่ไม่ใช่แฟน" หนูก็ยอมคะ เขาก็ทำเหมือนคนเป็นแฟนมาโดยตลอด ดีแสนดี เวลาทะเลาะกันเขาก็ง้อก็แคร์เหมือนคู่รักคู่อื่นแหละคะ จนวันนึงหนูเชื่อใจเขามากจนยอมให้เขาเป็น ผช คนแรก และแล้วโลกที่สวยงามที่เคยมโนไว้ก็จบคะ เขาเปลี่ยนเป็นคนละกันเลย ประมาณว่า "ฟันแล้วทิ้ง" ก็ว่าได้คะ เขาเฉยชา ไม่มีเวลาให้ เปลี่ยนไป ไม่ง้อ คุยกันสั้นลงๆ หนูน่าจะเชื่อคำที่ผู้ใหญ่เคยเตื่อนไว้ตั้งแต่แรกว่า ก่อนได้กับหลังได้มันต่างกัน (หนูขอโทษที่หนูใจแตกคะ) หนูพยายามง้อเขามาโดยตลอด ยื้อให้เขาไม่ไปไหน แต่สุดท้ายแล้ว...ความอดทนมันก็เริ่มหมดลงคะ แต่จะให้หนูทิ้งคนที่เรายอมมอบครั้งแรกให้มันยากมากคะ มันทำใจลำบาก แต่ในวันที่มันต้องจบจริงๆ หนูก็จะยอมเดินออกมาคะ แต่หนูคิดว่า ความจริงทุกเรื่องมันไม่ควรจะหายไปพร้อมกับตัวหนู ผญ.คนที่เป็นแฟนเขา ผญ คนนั้นควรจะรับรู้ความเห็นแก่ตัวของ ผช คนนี้" หรือใครอีกหลายๆคนควรจะรู้เรื่องแย่ๆของ ผช คนนี้ !!!
จะผิดมากไหมคะ ถ้าหนูจะพูดความจริง (มันอาจเป็นการประจานตัวเอง...แต่ถ้ามันทำให้หลายๆคนตาสว่างละค่ะ ) ถ้ามันคือความจริง ถ้าหนูจะพูดมันจะผิดมากไหม
ปล.หนูรู้ว่าเขาคงจะเกลียดหนูไปเลยแหละคะ แต่มันก็ดี มันอาจจะทำให้หนูตัดใจจากเขาได้ง่ายขึ้น