อยากอ้อนออดเอ่ยคำกลับอ้ำอึ้ง                             เพียงเผยหนึ่งมธุรสให้หยดหยาด
แล้วแต่งคำจำนรรจ์ที่ฝันวาด                              ไยจึงขลาดเขลาอยู่ไม่รู้แล้ว

อยากจะหวานหว่านคำให้ฉ่ำผล                             ยังเวียนวนเกรงกริ่งยิ่งใจแผ่ว
เหมือนความห่างกั้นกลางระหว่างแนว                     ไร้วี่แววเกาะเกี่ยวเหนี่ยวมือเดิน

ยามเราสองมองตาเหมือนรับรู้                              เปิดประตูหัวใจไยเก้อเขิน
บางครั้งหยอกเย้าอยู่ดูขาดเกิน                              เหมือนหญิงเปิ่นประหม่าไม่น่ารัก

เห็นคนเขาเอาใจใครเคียงข้าง                              อยากทำบ้างอย่างเขาเราคิดหนัก
ฉะอ้อนหวานหว่านคำมานำชัก                              เกาะแขน ผลักอกชาย ชม้ายตา

หากนั่นคือมารยาความเป็นหญิง                             กลับประวิงกลัวใจเพราะไม่กล้า
อีกจริตสารพันอยากสรรมา                              ร้อยเล่มเกวียนยากหามาบรรเทา

จึงอิดออดอ่อนคำยังอ้ำอึ้ง                              อยากส่งซึ้งสำเนียงให้เพียงเขา
ได้แต่บอกข้างในใจเบาเบา                              ทุกค่ำเช้าทุกวัน..ฉันรักเธอ