เห็นกระทู้คู่รักดาราที่มีภรรยาเป็นโรคซึมเศร้า เราก็อยากแชร์
นี่เป็นเรื่องราวของผมที่เคยมีอดีตคนรักที่เข้าข่ายเป็น "โรคซึมเศร้า" เพราะเธอเคยผ่านการรักษาโรคซึมเศร้ามาก่อน และเธอก็ยอมรับว่าเธอเคยเป็นและเธอก็ยังต้องรักษาอยู่เรื่อย ๆ
รู้จัก คบกัน ได้ยังไง ?
ผมเจอเธอครั้งแรกในที่ทำงานครับแต่อยู่คนละแผนก ได้เจอกันเป็นครั้งเป็นคราวพูดคุยบ้างได้ไปกินข้าวด้วยกันบ้างในกลุ่เพื่อน ๆ ขอ Facebook กันแอดเป็นเพื่อนแล้วก็แชทคุยกันเรื่อยมา สุดท้ายก็นัดไปเที่ยวกัน 2 คนจนเริ่มสนิทกันมาเรื่อย ๆ ครับ โดยแต่ละครั้งที่จบเจอกันผมบอกตรง ๆ ว่าประทับใจเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เจอครับ ด้วยที่ว่าเธอเป็นคนตรงไปตรงมา เด็ดขาดในการตัดสินใจ เป็นคนง่าย ๆ คุยกันรู้เรื่อง สุดท้ายผมก็ขอเธอเป็นแฟนในที่สุดครับ
ช่วงแรก ช่วงของการปรับตัวเข้าหากัน
พอเริ่มคบกันเราสองคนก็เริ่มคุยเรื่องส่วนตัวของกันและกันครับ จากที่ฟังมาผมเป็นคนธรรมดาไม่ได้มีอะไรหวือหว๋าครับ แต่เธอผ่านชีวิตมาเยอะมาก ๆ ครับทั้งด้านดี ด้านไม่ดี เคยถูกหลอก เคยโดนทำร้าย ฟัง ๆ มาทำเอาคนโลกสวยอย่างผมถึงกับผงะเลยครับ (ซึ่งเรื่องที่เธอผ่านมาในอดีตก็คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นโรคซึมเศร้าด้วย) ซึ่งทั้งหมดที่ฟังมาโอเคผมว่าผมสามารถรับมือได้ ผมคิดว่าผมเป็นคนดีพอที่จะไม่ทำร้ายเธอ และเลือกคุยกับเธอมากกว่าที่จะต้องลงไม้ลงมือ เราจะเข้าใจกันและอยู่ด้วยกันในที่สุด "เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ" นี่คือคำที่ผมพูดกับเธอครับ
ทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่...
พอเราเริ่มคบกัน เราก็ใช้ชีวิตกันตามปกติครับ เราต่างคนก็ทำงานพอตกเย็นมาก็กลับบ้านด้วยกัน บ้างก็ไปหาอะไรกินกัน (ผมมีรถเล็ก) ไปเที่ยวกันวันเสาร์-อาทิตย์ ผ่านไปได้ด้วยดีครับ จนวันหนึ่งผมเปลี่ยนที่ทำงานครับ เพราะมองไม่เห็นความก้าวหน้าในที่ทำงานเดิมก็เลยย้ายมาทำอีก บ. หนึ่ง เวลาทำงานคลาดกัน 1 ชั่วโมง ผมเข้างาน 8.00 - 17.00 เธอเข้างาน 9.00 - 18.00 แล้วอีกอย่าง บ. ใหม่ผมทำงาน 6 วันต่อสัปดาห์ครับ
คราวนี้จากคนที่เคยเจอกันเช้าเย็น ก็ไม่ได้เจอกันเหมือนเดิมครับ แต่ผมก็ยังมารับเธอที่ทำงานกลับบ้านด้วยกันเช่นเคยครับ เราเริ่มมีเวลาให้กันน้อยลงคือตอนเช้าผมต้องออกไปทำงานก่อน จึงไม่ได้เจอกันทุกเช้าเหมือนแต่ก่อน บางวันผมขอให้เธอกลับเองเพราะผมออกไปกินข้าวกับพวกพี่ที่ทำงานใหม่ อีกทั้งวันเสาร์ผมทำงานก็ทำให้เวลาที่เจอกันน้อยลงไปอีกครับ และแล้วในที่สุดเธอบอกว่าเธอ "เหงา" ครับ เธอบอกว่าผมไม่มีเวลาให้เธอ ผมก็บอกว่าเราเจอกันเกือบทุกวันเลยนะ เธอก็บอกว่า "แค่แวะมารับไปกินข้าว แล้วก็ไปส่งบ้านเนี่ยนะ ?" ผมก็ถามไปแล้วผมต้องทำยังไงคุยไปคุยมา ผมต้องไปหาเธอที่บ้านทุกเช้าก่อนไปทำงาน (ประมาณ 7.15 น.) และตอนเย็นก็ไปรับเธอตามปกติ หลังจากที่หาอะไรกินกันแล้วพอไปส่งที่บ้านก็ต้องอยู่บ้านเธอจนประมาณ 4 ทุ่ม บางวันก็ 5 ทุ่ม กลับมาถึงบ้านก็คุยไลน์ต่อ แล้วค่อยอาบน้ำนอน...
เมื่อความคาดหวังที่มากขึ้น กับความอดทนที่ลดลง...
สำหรับใครที่นึกไม่ออกว่า "โรคซึมเศร้า" มันขนาดไหน ใครที่คิดว่ารับมือได้ (เหมือนผมที่คิดว่ารับมือได้) ลองอ่านดูครับ
หลังจากข้อตกลง ไปหาทุกเช้า อยู่ด้วยจนค่ำ ดำเนินไปเรื่อย ๆ ผมก็เริ่มจะไม่ค่อยไหวครับบางวันผมขอไปกินกับพวกพี่ที่ทำงาน (เน้นว่าบางวันจริง ๆ ประมาณเดือนละ สองครั้ง) เธอก็ยอมนะครับ แต่ต้องกลับตรงเวลา ไม่งั้นจะโดนโทรเช็ค พอเริ่มดึกจะโทรด่าแล้วครับ ถ้าไม่รับสายด่าพิมพ์ด่าเข้ามาในแชทเฟส จะตั้งสเตตัสด่าผมในเฟส แล้วก็โทรมาด่า (คือด่าด้วยคำหยาบขึ้นกู ในสเตตัสเอาเราไปเทียบกับหมาด่าสัสหมาคือมีหมดครับ) แล้วใช้คำว่า "เป็นห่วง" เป็นเหตุผลในการกระทำ ผมก็ทำได้แต่โทรไป ขอโทษครับ ๆ ๆ
หลัง ๆ ตรวจเช็คมือถือผม เริ่มก้าวก่ายกับงาน ที่ทำงาน (เคยทะเลาะกัน แล้วผมทำเป็นไม่สนใจ สุดท้ายเธอพิมพ์ด่าผมในแชท ตั้งสเตตัสด่า แล้วโทรหาผมรัว ๆ พอผมกดวาง ก็โทรมาอีก พอผมกดรับก็ไม่พูด แล้วพอผมปิดมือถือก็โทรเข้าที่ บ. ผมเลย พูดตะคอก "ไอ่ชั่วไอ่เลว"แล้วก็วางไป ) สุดท้ายพอเลิกงานก็ต้องรีบกลับไปง้อไปขอโทษอีกจนได้ แล้วมันก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ครับ อะไรที่ขัดใจก็จะกลายเป็นประเด็นให้ทะเลาะกันตลอด และเธอจะทำทุกวิธี ย้ำว่าทุกวิธีที่จะกดดันทำให้ผมต้องกลับไปอยู่กับเธอ กลับไปง้อ ไปขอโทษ
จนในที่สุด...
มีวันที่ บ. ผมจัดอีเว้นใหญ่ครับเราทำงานกันเหนื่อยมาก พอวันสุดท้ายทุกคนก็เก็บข้าวของเสร็จก็ไปกินเลี้ยงฉลองกันครับ แต่บังเอิญวันนั้นผมกับเธอกำลังทะเลาะกันครับ (อีกแล้ว) และผมก็ไปกินกับพวกพี่ ๆ แต่ผมก็โทรบอกเธอว่าจะไปกินกับพวกพี่ ๆ ที่ บ. ที่ร้าน XXXXXXX นะ ซึ่งเธอก็โวยวายครับ ผมบอกว่าผมต้องไปจริง ๆ เธอบอกเธอไม่อนุญาติให้ไป ผมบอกว่าจำเป็นจริง ๆ เสร็จแล้วจะรีบกลับไปหา พอไปกินได้สักพักปรากฎว่าเธอตามมาที่ร้าน เรียกผมออกไปตบข้างหน้าต่อหน้าผู้คนที่กำลังสัญจรไปมา จนมีคนแถวนั้นห้ามไว้แล้วเธอก็กลับไปครับ
ซึ่งพอหลังเหตุการณ์นั้นผมไม่ติดต่อเธอเลยจนเธอโทรมาขอโทษขอโพย ซึ่งงานนี้ผมทำใจแข็งไม่สนใจอะไรทั้งนั้นครับไม่ติดต่อ ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น...
บทสรุป ที่จบไม่สวย...
หลังเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปสักพักก็กลับมาดีกันครับผม คือก็คุยกันแต่มันก็มีช่องว่าง เอาจริง ๆ ผมกลัวครับ กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีก เรื่องต่าง ๆ เกิดขึ้นหลังจากที่ผมเล่าอีกเยอะครับ และแย่กว่านี้มาก ๆ ด้วยแต่ขอไม่พูดถึงละกันครับ ซึ่งสุดท้ายก็ไปกันไม่รอด และตัดขาดอย่างสิ้นเชิง
"โรคซึมเศร้า" สำหรับผมเป็นอะไรที่รับมือยาก เธออาจจะรักผมมากแต่เมื่อผมไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเธอที่ต้องการจะให้ผมพาเธอออกจากสภาพที่เป็นอยู่ปัจจุบัน และเป็นในอย่างที่เธออยากให้เป็นได้ ผมจะเจอสิ่งที่ผมไม่อาจจินตนาการได้ว่าเธอกล้าทำได้ยังไง ผมก็ไม่ใช่คนที่ดีเลิศอะไร แต่ผมก็จะไม่ทนกับสิ่งที่เธอทำกับผมเช่นกัน
ขอบคุณที่อ่านกระทู้แรกในชีวิตผมครับ...
เคยมีคนรักเป็น "โรคซึมเศร้า" ไหม ? อยากจะเล่าให้ฟัง
นี่เป็นเรื่องราวของผมที่เคยมีอดีตคนรักที่เข้าข่ายเป็น "โรคซึมเศร้า" เพราะเธอเคยผ่านการรักษาโรคซึมเศร้ามาก่อน และเธอก็ยอมรับว่าเธอเคยเป็นและเธอก็ยังต้องรักษาอยู่เรื่อย ๆ
รู้จัก คบกัน ได้ยังไง ?
ผมเจอเธอครั้งแรกในที่ทำงานครับแต่อยู่คนละแผนก ได้เจอกันเป็นครั้งเป็นคราวพูดคุยบ้างได้ไปกินข้าวด้วยกันบ้างในกลุ่เพื่อน ๆ ขอ Facebook กันแอดเป็นเพื่อนแล้วก็แชทคุยกันเรื่อยมา สุดท้ายก็นัดไปเที่ยวกัน 2 คนจนเริ่มสนิทกันมาเรื่อย ๆ ครับ โดยแต่ละครั้งที่จบเจอกันผมบอกตรง ๆ ว่าประทับใจเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เจอครับ ด้วยที่ว่าเธอเป็นคนตรงไปตรงมา เด็ดขาดในการตัดสินใจ เป็นคนง่าย ๆ คุยกันรู้เรื่อง สุดท้ายผมก็ขอเธอเป็นแฟนในที่สุดครับ
ช่วงแรก ช่วงของการปรับตัวเข้าหากัน
พอเริ่มคบกันเราสองคนก็เริ่มคุยเรื่องส่วนตัวของกันและกันครับ จากที่ฟังมาผมเป็นคนธรรมดาไม่ได้มีอะไรหวือหว๋าครับ แต่เธอผ่านชีวิตมาเยอะมาก ๆ ครับทั้งด้านดี ด้านไม่ดี เคยถูกหลอก เคยโดนทำร้าย ฟัง ๆ มาทำเอาคนโลกสวยอย่างผมถึงกับผงะเลยครับ (ซึ่งเรื่องที่เธอผ่านมาในอดีตก็คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นโรคซึมเศร้าด้วย) ซึ่งทั้งหมดที่ฟังมาโอเคผมว่าผมสามารถรับมือได้ ผมคิดว่าผมเป็นคนดีพอที่จะไม่ทำร้ายเธอ และเลือกคุยกับเธอมากกว่าที่จะต้องลงไม้ลงมือ เราจะเข้าใจกันและอยู่ด้วยกันในที่สุด "เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ" นี่คือคำที่ผมพูดกับเธอครับ
ทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่...
พอเราเริ่มคบกัน เราก็ใช้ชีวิตกันตามปกติครับ เราต่างคนก็ทำงานพอตกเย็นมาก็กลับบ้านด้วยกัน บ้างก็ไปหาอะไรกินกัน (ผมมีรถเล็ก) ไปเที่ยวกันวันเสาร์-อาทิตย์ ผ่านไปได้ด้วยดีครับ จนวันหนึ่งผมเปลี่ยนที่ทำงานครับ เพราะมองไม่เห็นความก้าวหน้าในที่ทำงานเดิมก็เลยย้ายมาทำอีก บ. หนึ่ง เวลาทำงานคลาดกัน 1 ชั่วโมง ผมเข้างาน 8.00 - 17.00 เธอเข้างาน 9.00 - 18.00 แล้วอีกอย่าง บ. ใหม่ผมทำงาน 6 วันต่อสัปดาห์ครับ
คราวนี้จากคนที่เคยเจอกันเช้าเย็น ก็ไม่ได้เจอกันเหมือนเดิมครับ แต่ผมก็ยังมารับเธอที่ทำงานกลับบ้านด้วยกันเช่นเคยครับ เราเริ่มมีเวลาให้กันน้อยลงคือตอนเช้าผมต้องออกไปทำงานก่อน จึงไม่ได้เจอกันทุกเช้าเหมือนแต่ก่อน บางวันผมขอให้เธอกลับเองเพราะผมออกไปกินข้าวกับพวกพี่ที่ทำงานใหม่ อีกทั้งวันเสาร์ผมทำงานก็ทำให้เวลาที่เจอกันน้อยลงไปอีกครับ และแล้วในที่สุดเธอบอกว่าเธอ "เหงา" ครับ เธอบอกว่าผมไม่มีเวลาให้เธอ ผมก็บอกว่าเราเจอกันเกือบทุกวันเลยนะ เธอก็บอกว่า "แค่แวะมารับไปกินข้าว แล้วก็ไปส่งบ้านเนี่ยนะ ?" ผมก็ถามไปแล้วผมต้องทำยังไงคุยไปคุยมา ผมต้องไปหาเธอที่บ้านทุกเช้าก่อนไปทำงาน (ประมาณ 7.15 น.) และตอนเย็นก็ไปรับเธอตามปกติ หลังจากที่หาอะไรกินกันแล้วพอไปส่งที่บ้านก็ต้องอยู่บ้านเธอจนประมาณ 4 ทุ่ม บางวันก็ 5 ทุ่ม กลับมาถึงบ้านก็คุยไลน์ต่อ แล้วค่อยอาบน้ำนอน...
เมื่อความคาดหวังที่มากขึ้น กับความอดทนที่ลดลง...
สำหรับใครที่นึกไม่ออกว่า "โรคซึมเศร้า" มันขนาดไหน ใครที่คิดว่ารับมือได้ (เหมือนผมที่คิดว่ารับมือได้) ลองอ่านดูครับ
หลังจากข้อตกลง ไปหาทุกเช้า อยู่ด้วยจนค่ำ ดำเนินไปเรื่อย ๆ ผมก็เริ่มจะไม่ค่อยไหวครับบางวันผมขอไปกินกับพวกพี่ที่ทำงาน (เน้นว่าบางวันจริง ๆ ประมาณเดือนละ สองครั้ง) เธอก็ยอมนะครับ แต่ต้องกลับตรงเวลา ไม่งั้นจะโดนโทรเช็ค พอเริ่มดึกจะโทรด่าแล้วครับ ถ้าไม่รับสายด่าพิมพ์ด่าเข้ามาในแชทเฟส จะตั้งสเตตัสด่าผมในเฟส แล้วก็โทรมาด่า (คือด่าด้วยคำหยาบขึ้นกู ในสเตตัสเอาเราไปเทียบกับหมาด่าสัสหมาคือมีหมดครับ) แล้วใช้คำว่า "เป็นห่วง" เป็นเหตุผลในการกระทำ ผมก็ทำได้แต่โทรไป ขอโทษครับ ๆ ๆ
หลัง ๆ ตรวจเช็คมือถือผม เริ่มก้าวก่ายกับงาน ที่ทำงาน (เคยทะเลาะกัน แล้วผมทำเป็นไม่สนใจ สุดท้ายเธอพิมพ์ด่าผมในแชท ตั้งสเตตัสด่า แล้วโทรหาผมรัว ๆ พอผมกดวาง ก็โทรมาอีก พอผมกดรับก็ไม่พูด แล้วพอผมปิดมือถือก็โทรเข้าที่ บ. ผมเลย พูดตะคอก "ไอ่ชั่วไอ่เลว"แล้วก็วางไป ) สุดท้ายพอเลิกงานก็ต้องรีบกลับไปง้อไปขอโทษอีกจนได้ แล้วมันก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ครับ อะไรที่ขัดใจก็จะกลายเป็นประเด็นให้ทะเลาะกันตลอด และเธอจะทำทุกวิธี ย้ำว่าทุกวิธีที่จะกดดันทำให้ผมต้องกลับไปอยู่กับเธอ กลับไปง้อ ไปขอโทษ
จนในที่สุด...
มีวันที่ บ. ผมจัดอีเว้นใหญ่ครับเราทำงานกันเหนื่อยมาก พอวันสุดท้ายทุกคนก็เก็บข้าวของเสร็จก็ไปกินเลี้ยงฉลองกันครับ แต่บังเอิญวันนั้นผมกับเธอกำลังทะเลาะกันครับ (อีกแล้ว) และผมก็ไปกินกับพวกพี่ ๆ แต่ผมก็โทรบอกเธอว่าจะไปกินกับพวกพี่ ๆ ที่ บ. ที่ร้าน XXXXXXX นะ ซึ่งเธอก็โวยวายครับ ผมบอกว่าผมต้องไปจริง ๆ เธอบอกเธอไม่อนุญาติให้ไป ผมบอกว่าจำเป็นจริง ๆ เสร็จแล้วจะรีบกลับไปหา พอไปกินได้สักพักปรากฎว่าเธอตามมาที่ร้าน เรียกผมออกไปตบข้างหน้าต่อหน้าผู้คนที่กำลังสัญจรไปมา จนมีคนแถวนั้นห้ามไว้แล้วเธอก็กลับไปครับ
ซึ่งพอหลังเหตุการณ์นั้นผมไม่ติดต่อเธอเลยจนเธอโทรมาขอโทษขอโพย ซึ่งงานนี้ผมทำใจแข็งไม่สนใจอะไรทั้งนั้นครับไม่ติดต่อ ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น...
บทสรุป ที่จบไม่สวย...
หลังเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปสักพักก็กลับมาดีกันครับผม คือก็คุยกันแต่มันก็มีช่องว่าง เอาจริง ๆ ผมกลัวครับ กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีก เรื่องต่าง ๆ เกิดขึ้นหลังจากที่ผมเล่าอีกเยอะครับ และแย่กว่านี้มาก ๆ ด้วยแต่ขอไม่พูดถึงละกันครับ ซึ่งสุดท้ายก็ไปกันไม่รอด และตัดขาดอย่างสิ้นเชิง
"โรคซึมเศร้า" สำหรับผมเป็นอะไรที่รับมือยาก เธออาจจะรักผมมากแต่เมื่อผมไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเธอที่ต้องการจะให้ผมพาเธอออกจากสภาพที่เป็นอยู่ปัจจุบัน และเป็นในอย่างที่เธออยากให้เป็นได้ ผมจะเจอสิ่งที่ผมไม่อาจจินตนาการได้ว่าเธอกล้าทำได้ยังไง ผมก็ไม่ใช่คนที่ดีเลิศอะไร แต่ผมก็จะไม่ทนกับสิ่งที่เธอทำกับผมเช่นกัน
ขอบคุณที่อ่านกระทู้แรกในชีวิตผมครับ...