คืองี้คะแฟนเราเป็นนักกีฬาคือนักกีฬามันต้องมีการซ้อมเป็นช่วงๆใช่มั้ยคะ แต่บางทีเราก็ไม่ได้คุยกันนอกจากตอนมืดก่อนเข้านอนก็จะคุยมุ้งมิ้งกันนิดหน่อย พอนานๆเข้าเราเหมือนว่ามันเริ่มจะชินเหมือนทุกวันแต่เรารู้สึกแบบแปลกๆเราเข้าใจเค้านะคะ แต่เราจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ของตัวเอง เค้าก็จะบอกเราประจำว่าเค้าขอโทดที่เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เราแต่เราก็แอบร้องไห้บ่อยๆแบบอารมน้อยใจช่วงหนึ่ฃของผู้หญิงแหละคะ แต่เรารักแฟนเรามากแต่เราก็ไม่อยากโทดว่าเป๋นความผิดของเค้าคะเราพยายามเข้าใจแต่เค้าบางทีก็น่าจะพูดให้เราสบายใจบ้างแบคุยหวานๆพาไปหาไรกินบ้างแค่นี้เราก็พอใจแล้วคะ เพราะผญเป็นเพศที่อ่อนไหวไหวคุณไม่มีเวลาฉันไม่เคยว่าแต่ช่วยชดใช่เวลาที่หายไปของเราได้มั้ย มันทรมานที่ต้องคิดอยู่คนเดี