คือไม่ใช่ความรู้สึกที่ว่าอยากตายเพื่อผู้ชายนะคะ แต่เป็นความรู้สึกมาแว็บ ๆ ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนกัน แต่เพราะอยากหลุดพ้นจากอาการเหล่านั้น ณ เวลานั้น เพราะช่วงนั้นจะเป็นอาการประมาณ "ทั้งคิดถึงแบบเหมือนสำลักความรู้สึกนั้นแบบจะบ้าให้ได้ ทั้งได้ยินเสียงความคิดกันและกันในหัวตลอด และมีพลังแบบร้อน ๆ หนาวเหน็บตีจากเอวไหลตามเส้นประสาทหลังค่อย ๆ ไหลขึ้นหัว ทั้งสปาร์คในท้องตีขึ้นหัวใจ ยิ่งพลังนี้แรงความคิดถึงก็แรงตาม แบบอาลัยอาวรณ์ อยากกลับไปหามากกกกก ทั้งปวดหัว ทั้งเวียนหัว ความจำตอนนั้นก็เหมือนเบลอ ๆ ด้วย ถนนหนทางแถวบ้านก็จำได้แบบเบลอ ๆ ส่วนตัวหัวใจก็จะเจ็บหัวใจแบบหน่วง ๆ ร้อน ๆ บางครั้งเหมือนมีไม้อะไรเสียบไว้เลย กินอะไรไม่ได้นอนไม่หลับเป็นเดือน รสชาติอาหารจะออกเฝื่อน ๆ แปร่ง ๆ และไม่มีอาการหิวหรือง่วงนอนเลย ที่อยู่ได้ตอนนั้นคือกาแฟแค่ตอนเช้า น้ำหนักลดมากและแบบผอมลงมาก มีอาการซึมเศร้าปนด้วย อาการได้ยินเสียงความคิดกันและกันในหัวก็อยู่เป็นปีเลย" คืออยู่กับอาการเหล่านั้นแล้วทรมาณมาก ทั้งรู้สึกผิดปนด้วย จนมีแว็บ ๆ มาในหัวว่า "ถ้าเอาปืนยิงหัวใจระบายหนองออกมา หรือยิงไปที่หัวให้ดับไปเลยคงจะดี คงจะหลุดพ้นจากอาการเหล่านี้" (จริง ๆ ช่วงนั้นนี่ถึงขนาดเข้าอากู๋เสริชหาว่าจะหาซื้อปืนได้ยังไงด้วยซ้ำไป)

และสิ่งที่ทำให้ต้องค่อย ๆ อดทนมาได้คือ "เพราะลูก" ลูกคือสิ่งที่ดึงสติตัวเองไว้ จะบอกตัวเองเสมอว่าถ้าเราเป็นอะไรไปลูกจะอยู่ยังไง ตอนนั้นต้องค่อย ๆ หาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทำไมความรักนี้จึงเกินเหตุเกินผลขนาดนั้น จากกันมาสิบกว่าปีและพอกลับมาเจอกันยังแรงได้อีก แถมแรงกว่าเดิมอีกต่างหาก ก็จนรู้ว่าเป็นความรักแบบไหน ได้อ่านเรื่องราวประสบการณ์ของคนที่เค้าเผชิญเรื่องราวแบบนี้เค้าทำยังไงจึงผ่านพ้นมาได้ ก็ใช้วิธีเหล่านั้นมาปรับใช้ ปรับสภาพจิตใจตัวเองให้ค่อย ๆ อดทน ส่วนอาการทางหัวใจก็ไปตรวจกับคุณหมอโรคหัวใจให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เผื่อจะเกิดจากโรคหัวใจด้วย แต่ผลคือ "ตัวหัวใจเราปกติทุกอย่าง แต่ความเจ็บก็ยังคงอยู่" คือพอรู้แล้วว่าสิ่งที่เราเผชิญอยู่นี่คือความรักแบบไหน ก็ใช้วิธีอดทน ยอมรับความจริงของความรู้สึก ใครจะตัดสินอะไรก็ปล่อยไป ก็ค่อย ๆ ผ่านมาได้และคุ้นเคยกับอาการของหัวใจที่ยังอยู่ด้วยกันจนปัจจุบันนี้ ส่วนความรู้สึกคิดถึงแบบบ้าคลั่งอะไรนั่นก็ค่อย ๆ ลดลง อาการได้ยินเสียงความคิดกันและกันในหัวก็ค่อย ๆ หายไปพร้อมกับพลังอะไรนั่นก็ค่อย ๆ ลดลงด้วย

ที่สำคัญต้องบอกเลยว่าตอนนั้นที่ค่อย ๆ ผ่านมาได้และเข้มแข็งขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนหนึ่งคือการระบาย และก็ระบายในเว็บพันทิป(ก็แสดงความเห็นในกระทู้บ้าง เป็นการระบายไปในตัว)และก็ระบายในบล็อกของตัวเองน่ะแหละ เรียกว่าเสี่ยงกับการถูกตัดสินจากคนอ่านเหมือนกัน แต่การระบายก็ทำให้เราดีขึ้นเข้มแข็งขึ้นเรื่อย ๆ ก็ถือว่าคุ้มแล้ว ส่วนคนอ่านจะคิดยังไงก็คงจะแล้วแต่น่ะ(อาจจะมองว่าบ้า หรือเพ้อเจ้อหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ตัวเราเผชิญเองเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา คนใกล้ตัวรับรู้ เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราและไม่ตัดสินเราก็พอแล้วน่ะ)

สรุปว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกปัญหาของคนเราถ้าเรามีสติ ถ้าเราอดทนและยอมรับความจริงเราก็จะอยู่กับมันได้ค่ะ(ส่วนตัวตอนนี้ก็ยังอยู่กับอาการของหัวใจ และอาการคิดถึงบ้างแต่ไม่เป็นแบบบ้าคลั่งเหมือนช่วงเกิดเรื่อง(รอบสอง)แรก ๆ ตั้งแต่กลางปี 2553 - ปลายปี 2553 ในเมื่อเราตัดความรู้สึกและตัดคนคนนี้ออกจากใจไม่ได้ก็ต้องยอมรับและเรียนรู้ที่จะอยู่กับอาการเหล่านี้แบบให้ทุกข์ใจน้อยที่สุด อย่างน้อยเวลาก็ช่วยให้ผ่อนคลายลงบ้าง) คนที่คิดฆ่าตัวตายเพราะเรื่องความรักส่วนหนึ่งคิดว่าอาจจะเพราะเค้าต้องการหลุดพ้นความทรมาณจากอาการและความรู้สึก ณ เวลานั้นมากกว่าน่ะ ถ้าเค้าอดทน และถ้าเค้าระบายออกมาบ้าง เดี๋ยวความรู้สึกเหล่านั้นก็จะค่อย ๆ ผ่อนคลายลงและตัวเค้าเองก็จะค่อย ๆ เข้มแข็งขึ้นน่ะ และเวลาน่ะแหละจะช่วยได้เอง