ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ เครียดค่ะ TT  ทำงานรัฐวิสาหกิจที่ดีแห่งนึง  อายุ20ต้นๆ ทำงานด้านภาษา เราทำงานมาเกือบปีแล้วค่ะ สอบได้เป็นพนักงานตัวจริงแล้วเรียบร้อย  ตั้งแต่ทำงานมาไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องงานที่ทำค่ะ ชอบด้วยซ้ำ สนุก พยายามพัฒนาตัวเองสม่ำเสมอ พยายามสอบให้ได้ที่นี่ก็เพราะเเม่ แม่ก็ไม่ได้บังคับ  แต่ตัวเราอยากได้วัสดิการต่างๆเพราะเหลือแม่แค่คนเดียว เลยกลัวอนาคตที่ไม่แน่นอน  แต่ทำงานมาไม่ค่อยมีความสุข หกเดือนแรกทนทุกอย่าง ทั้งหัวหน้าวัยทองขี้โวยวาย(เป็นสิบคนค่ะ)  หัวหน้าที่เหลืออีกหลายคนรวมๆแล้วประมานสามสิบคน เพื่อนร่วมงานที่แทงข้างหลังเลือดสาดอีกหลายคน  แต่พี่หัวหน้าที่ดี น่ารักก้อมีอยู่นะคะ ทำให้เรายังคิดได้ว่า ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยก็ยังมีพี่ที่น่ารักกับเราอยู่  ไม่ได้คาดหวังว่าทุกคนต้องดีกับเรามาก แต่นับวันเริ่มโยนงานที่พวกเค้ารับผิดชอบมาที่เรา เรียกใช้ไปซื้อข้าว ใช้ไปจับผิดเพื่อนร่วมงานคนอื่นแบบตรรกกะป่วยๆ ใช้ไปเฝ้างานของพวกเค้าทั้งๆที่เราก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ เพราะบางทีก้อปฏิเสธไปนะคะ ต่อหน้าเค้าก้อบอกไม่เป็นไร แต่หลังจากนั้นทำมึนตึงเล่นสงครามประสาทกับเราอีกหลายคน เหมือนเรามาทีหลังต้องยอมเค้า เคยมีเพื่อนปฏิเสธเวลาเค้าใช้งานไปทำในส่วนของพวกเค้า เท่านั้นแหล่ะค่ะ เกิดสงครามประสาท จนเพื่อนคนนั้นหลังๆก้อต่องยอมทุกอย่าง ถ้าไม่ทำตัว ได้ดีเพราะพี่ให้  อยู่ยากค่ะ  เพราะส่วนใหญ่ในแผนกเรา 80%พวกเค้าทำกันเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องไปจริงมาก ทำงานแค่ผ่านไปวัน+(ใช้คนอื่นทำแทนจนเป็นเรื่องธรรมดา) และเราเองก็รู้สึกเราก้อเริ่มเป็นแบบนั้นไปบ้างแล้ว
                  บางคนบอกทำไมไม่เเจ้งให้หัวหน้าใหญ่ทราบ คือถ้าเราแจ้งและเค้ารู้เราเองก็คงโดนเหยียบจมดินค่ะ ระบบอาวุโสแรงมากที่นี่  เราเปลี่ยนใครไม่ได้ค่ะ คงไม่มีใครลาออก เพราะมีแต่คนอยากอยู่ที่นี่งานมันสบาย  คือ ความรู้สึกเหมือนแต่ละวันที่ไปทำงาน คิดทุกวันทำไมเวลามันช่างเดินไปช้า อยากเลิกงานเร็วๆ สุขภาพจิตย่ำแย่
                แค่คิดว่าถ้าเลือกอยู่ที่นี่ปักหลักเลย ต้องอยู่เจอหน้ากันไปอีกสามสิบปี แค่นั้นก็รู้สึกหดหู่มากค่ะ  รู้สึกซังกะตายกับตัวเองมากค่ะ สามเดือนคิดอยากลาออกทุกวัน กลางคืนก้อนอนไม่ค่อยหลับ ไปทำงานทีสภาพเหมือนซอมบี้เข้าทุกวันจนเพื่อนทัก รุ้ึกเหมือนใจไม่อยู่กับล่องกับลอย พลังชีวิตความคิดสร้างสรรคฺหหดหาย เพราะเอาเวลาไปคิดว่า เมื่อไหร่จะผ่านวันนี้ไปได้สักที พี่ที่รุ้จักก้อบอกให้กลับมาคิดให้ดี เเต่ส่วนใหญ่ไม่แนะนำให้ลาออก เราเองก็เข้าใจในสิ่งที่พี่เค้าเป็นห่วงและบอกนะคะว่า  มันมั่นคง ถ้าหากจะออกไปทำธุรกิจที่คิดไว้จริงๆ  ก้ออาจจะไม่ได้โชคดีประสบความสำเร็จก็ได้  อยากให้ลองทำควบคู่ไปด้วยดูก่อน  ตัวเราเองพยายามปรับทัศนคติให้เป็นบวกขึ้น แต่ใจนึงก็คิดนะคะ เรารู้ศักยภาพตัวเองว่าเราสามมารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ทำไมต้องมาทนคนพวกนี้ ความรู้ความสามารถก็มี เพียงแต่การทำงานที่นี่เหมือนเราซื้อความมั่นคงล่วงหน้าเอาไว้ แต่ใจนึงเราก้อคิดนะคะ เราเองก้อตั้งใจมีธุรกิจที่คิดไว้  ตอนนี้ก้อยังไม่มีเงินทุน เพราะเพิ่งเริ่มต้น เงินเดือนเพิ่งจะสองหมื่น หักค่าโน่นนี่ ให้แม่ด้วย ก้อยังไม่มีเงินเก็บเท่าไหร่ มีในบัญชีเงินเก็บสองหมื่นห้าไว้ฉุกเฉินและบัตรกดเงินสด เพื่อนเราทำเอกชนได้สามหมื่นอัพกันเยอะ ว่าถ้าเราทำงานเอกชน ถ้าเรามีความรู้ ทำงานดี  อย่างน้อยเค้าก้อคงไม่ไล่ออกกันง่ายๆ  เเละเก็บเงินไปซื้อประกันชีวิตให้ตัวเอง (แม่มีอยู่แล้ว น้องสาวแม่ทำไว้ให้แม่แล้ว) ขอโทษที่บ่นมายืดยาวนะคะ
บางที จขทก ทางตัน ไปไม่ถุก ตัดสินใจลังเลทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นคนมั่นใจในตัวเอง เชื่อมั่นในตัวเอง แต่เดี๋ยวนี้ เหมือนมันกลัวไปหมดทุกอย่าง บางทีก็กลัวว่าตัวเองจะติสแตกเกินไป  แต่บางทีก้อคิดว่า หรือเพราะเราไม่มีความมั่นใจในตัวเองแล้ว เลยทำให้ความคิดมันคารังคาซังอยู่นี้ เวลาไปเที่ยวกับเพื่อน จขทกก้อเฮฮาร่าเริงดีค่ะ เเต่กลับมาห้อง หรืออยู่ที่ทำงาน ความคิดต่างๆนาๆมันก้อมาเลยค่ะ
ถ้าใครมีอะไรแนะนำจขทก จขทก พร้อมรับฟัง พร้อมจะแก้ไขปรับปรุงตัวเองค่ะ TT
     Tagห้องไกลบ้าน ชีวิตในต่างแดน เพราะอยากได้มุมมองของคนที่มีชีวิตในต่างแดนบ้างค่ะ ขอบคุนค่ะ