ครั้งเป็นเด็กตั้งใจเรียนเพียรขยัน
ได้เลื่อนชั้นดังใจสมอารมณ์หวัง
แม้นมาเป็นนักศึกษามิช้ายัง
มุ่งจิตตั้งใจมั่นขยันเรียน

เกรียดเฉลี่ยสวยงามสามเกือบสี่
ได้มาดีเพราะขยันหมั่นอ่านเขียน
สู้สั่งสมความรู้คู่ความเพียร
เป็นผู้เรียนผู้คว้าปริญญาตรี

เดินถือใบปริญญาตามล่าฝัน
ย่ำเท้าพลันเสาะแสวงมิแหนงหนี
แต่แล้วโชคไม่ช่วยอำนวยดี
เขาไม่มีตำแหน่งว่างให้จ้างงาน

เขาว่าท้อนั้นมีไว้ให้ลิงถือ
คนนั้นหรือสู้ต่อไปให้คนขาน
ว่าเราคือผู้แข็งแกร่งอุดมการณ์
คงได้งานสมหวังดังใจปอง

เป็นที่หวังที่พึ่งหนึ่งในบ้าน
ต้องทำงานรับภาระน่าหม่นหมอง
ทรัพย์สมบัติมิได้ตุนเป็นทุนกอง
พ่อแม่น้องต้องลำบากยังตากตรำ

เมื่อมีหวังยังมีไฟลุกไปต่อ
โอ้นี่หนอชะตาช่างน่าขำ
บุญมีน้อยพลอยมีแต่หนี้กรรม
หางานทำช่างยากลำบากใจ

เข้าสอบถามยื่นไปใบสมัคร
เขาคุยซักถามว่ามาจากไหน
เป็นลูกเต้าเชื้อเผ่าอยู่เหล่าใด
ตอบตรงไปจากบ้านนาป่าลำเนา

เดี๋ยวทางเราจะพินิจติดต่อกลับ
ตั้งตานับผ่านหลายวันนั้นเริ่มเฉา
เขาคงไม่ต้องการหรอกหนอเรา
ถึงไม่เอาเข้าทำการงานเสียที

เส้นไม่มีมีแต่ความมุ่งมั่น
ความใฝ่ฝันทำไมเริ่มห่างหนี
นอนกอดไว้เจ้าใบปริญญาตรี
คงต้องมีสักวันนั้นของเรา

นี่ละจิตชีวิตคนตกงาน
ไม่เบิกบานผ่านพ้นจนใจเหงา
นั่งคอตกตัดพ้อเพ้อต่อเงา
ช่างน่าเศร้าเสียจริงยิ่งกว่ากรรม...