สวัสดี
หึ้ยยยยยยยยย !!! ติ๊ด....
"โอ๊ยยยยยย. ไม่ไหววแล้วอะไรหนักหนาเนี่ย"
ฉันแหกปากก่อนจะพาร่างกายลุกขึ้นนั่งแล้วทำหน้าแบบหัวเสียสุดๆ เพราะโทรศัพท์บ้าที่ปลุกฉันแบบไม่รู้เวล่ำเวลาเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นไอโฟนแปดน้ะแม่จะเขวี่ยงทิ้งเลยคอยดู (เอิ่มมมม. ได้ข่าวว่ามันยังไม่มีน้ะรุ่นนี้ -.-' ) เอนตัวจะนอนนน ครอก!
ก๊อกๆๆ
"ตื่นได้แล้วน้ะลูก วันนี้โรงเรียเปิดวันแรกห้ามสายเด็ดขาด !!" ว่าแลัวฉันก็ลุกขึ้นนั่งท่าเดิมแต่แค่เร็วกว่าเดิมโดยเสียงพิฆาต แน่นอนว่ามันเป็นเสียงของพระมารดาของฉันเอง ใช่แย้ววววันนี้เป็นวันจันทร์และเป็นวันที่โรงเรียนฉันเปิดวันแรกหลังจากที่ปิดมาสามล้านปีแสง และก็เหมือนแม่จะรู้ทันฉันนางเลยตะโกนมาอีกรอบว่า
"ถ้ายังไม่ตื่นแม่จะตัดค่าขนมน้ะ" ฮ่าๆแม่ฉันมุขเดิมตลอดดดด
"ตื่นแล้วค่าาาาา"
ฉันตอบกลับไปแล้วก็เกาหัวในท่าที่น่าเบื่อสุดชีวิต พร้อมกับลุกไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟานนนนนนน ^^ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ที่ฉันอยู่ในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวพร้อมกับฮำเพลงไปด้วย พอเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินออกห้องน้ำมาด้วยอารมณ์ที่สดชื่น เช๊คโทรศัพท์หน่อยคงจะดีน้ะ อิอิ
7:20 น.
หาาาาาาาาาาาาาาา O.o
นี่มันสายแล้วนี่หว่าอะไรกันเนี่ยฉันว่าฉันเข้าห้องน้ำไม่นานน้ะตายแล้ววววว แม่โวยฉันแน่เพราะถ้าฉันช้าคนที่รีบก็จะเป็นนางเพราะนางมีหน้าที่ไปส่งฉันไปโรงเรียนทุกวัน พอตั้งสติได้ฉันก็เลยรีบเหมือนกลัวจะไปขึ้นเรือไททานิกไม่ทัน...
ตุ้มม ตุ้มม ตุ้มม
ใช่ มันเป็นเสียงวิ่งลงบันไดของฉันเองที่แม่จะได้ยินเป็นประจำทุกเช้า แต่นางคงจะคิดถึงหลังจากไม่ได้ยินมาสามเดือนเศษ
"แม่หนูสายแล้ววววววววว"
"แล้วใครให้ช้าล้ะ ไม่เห็นจะดีขึ้นเลยนี่ก็ขึ้นปี 2 ละนะ" เอิ่มมม -.- ปี 2 ที่แม่พูดถึงคือ ปวช. น้ะอย่าเข้าใจผิดฉันก็แค่เด็ก ม. 5 เอง แต่แม่ทำเหมือนฉันเป็นผู้ใหญ่อายุ 25 อ้ะ T.T
"แม่ขาาา หยุดบ่นแล้วไปส่งหนูไปโรงเรียนได้แล้ว"
"..-.-..." แม่มองหน้าฉัน
"...?..." งง เลยจ้าาาาา
"ใครบอกว่าแม่จะไปส่ง"
"หืมมมมม ?"
"โตขนาดนี้แลัว รถยนต์ก็ขับเป็น อีกอย่างก่มีแล้วด้วยทำไมจะต้องให้แม่ไปส่งอีก หืออ"
แม่ทำร้ายฉันอีกแล้วววววว เรื่องของเรื่องคือฉันเป็นคนขี้เกียดโดยเฉพาะขี้เกียดขับรถ เพราะรถในเมืองมันติดมากในตอนเช้าแล้วมันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก ถึงฉันจะดูแลตัวเองได้แล้วก็เถอะ
" T^T "
"เอ้าาา ช้าอะไรอีกรีบไปเรียนได้แล้ว !! "
"ค่าาาาาาา" สุดท้ายก็ต้องยอมหยิบกุญแจแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถโดยไม่ลืมที่จะยกมือไหว้พร้อมกับกอดนาง ฉันขับรถมาเรื่อยๆ โดยไม่รีบเพราะต้องทำใจไว้ก่อนอย่างที่บอกถนนสายนี้รถติดมากกกกก แต่มันเป็นสายเดียวที่ฉันสามารถไปโรงเรียนได้ทันเวลา ทันเลา ทันเวลา เอ๊ะะะะะ !!! ไม่ทันนนนนนนนน... ตายแล้ว นี่มันวันอะไรเนี่ยรถบ้าก็เยอะชมัดเลยรีบไปไหนกันนักหนา พอออกมาจากถนนสายนั้นได้ก่มาโผล่ตรงทางเลียบทางด่วนที่ฉันสามารถขับเร็วได้โดยการวิ่งเลนขวา นี่ยังดีน้ะที่ฉันเป็นคนใจกล้าบ้าบิ่น ฮ่าๆๆๆๆ ^.^
เอี๊ยดดดดดดดดดดด !! เฮ้ยยยยยยย
อะไรเนี่ย อยู่ดีดีก็มีมอเตอร์ไซต์คันนึงโผล่ออกมาจากเลนกลางแล้วออกมาตัดหน้าฉันซึ่งอยู่เลนขวา ขับรถยังไงวะคิดจะตัดหน้าก็ตัดคิดว่าคนอื่นเค้าไม่รีบเหรอไง ขับรถก็แพงหมวกกันน๊อคก็แพง เสื้อแขนยาวก็สำหรับนักแข่งโดยเฉพาะ ถุงมือก็ใส่ (เอิ่มมม คิดว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาบรรยายเรื่องของหมอนี่น่ะ) แน่นอนว่าฉันที่เป็นคนใจร้อนก็ต้องบีบแตรสุดฤทธิ์กับเหตุการณ์เมื่อกี้ ซึ่งคนนิสัยเสียที่ขับรถตัดหน้าฉันยกมือซ้ายขึ้นมาแล้วทำเชิงว่าขอโทษ นี่ถ้าไม่ติดว่ารีบน้ะแม่จะเรียกจอดเลย หึ้ยยยยยยย !!
7:50 น.
หาาาาาาาาาาา O.O
จะทันไหมเนี่ยฉันรีบมากโดยไม่คิดว่าจะโดนกล้องตรวจจับความเร็วเลย
7:59 น.
เอี๊ยดดดดดดดดดดด !!
ฉันมาถึงโรงเรียนโดยปลอดภัยและครบ 32 ประการ ในเวลา 7:59 น.
"ยัยแฟรรรรรรรรร์" อุ่ยยยยย O.o
"ขาาา"
"สายอีกแล้วน้ะ นี่แค่เปิดเรียนวันแรกน้ะสงสัยคงต้องได้เดินขึ้นดอยอีกแล้วมั้ง" รงเรียนฉันมีวิธีการลงโทษนักเรียนด้วยวิธีการที่รักษาสุขภาพมากโดยการเดินขึ้นพระธาตุเป็นระยะหลายล้านกิโล (เว่อร์ๆ ฮ่าๆๆ)
"อุ่ยยยย. จารย์ขาใจเย็นสินี่เพิ่งวันแรกเอง"
"-.- -.--.- -.-" จารย์พัฒนาส่ายหน้าเอือมฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินไป คือฉันจะบอกว่าโรงเรียนฉันอยู่ใกล้ศูนย์การค้าเยอะมากรถจึงติดเป็นธรรมดาทั้งเช้าและเย็น นี่ขนาดฉันอยู่เชียงใหม่นะเนี่ยถ้าอยู่ในเมืองหลวงคงไม่ไหวอ้ะ -.-' พอเอากระเป๋าลงจากรถเสร็จฉันก็เดินตรงไปที่แสกนบัตรโดยจะต้องเดินผ่านโรงจอดรถมอเตอร์ไซต์ของนักเรียน
เอ้ะะะ +.+ รถมอเตอร์ไซต์คันนี้มันคุ้นๆเหมือน เหมือนนนน เอ่ออ. คงไม่ใช่หรอกเพราะรถมันไม่ได้มีคันเดียวในประเทศไทยซะหน่อย -.- พอแสกนบัตรเสร็จฉันก็ตรงขึ้นห้องประจำโดยทันทีแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่หูก็ดันดีอีกจนได้ยินเด็กนักเรียนใหม่ (เด็กปี 1 อะนะ)
"แกๆ พี่คนนี้อ้ะจำได้ป้ะ" เด็กคนนึงที่เป็นทอมพูดขึ้นมา
"เออๆ จำได้" อีกคนพูดตอบน้ำเสียงจริงจังง
"คนที่มีฉายาของตัวเองว่า สวย ดุ ป้ะะะ ? " ....................
บลาๆๆๆๆ @#%^&*()#@!%&
หืออออ? ทำไมเด็กพวกนี้พูดกันแบบนี้ นี่ถ้าไม่ติดที่ว่ารีบน้ะแม่จะจอดตอบคำตามเลย แล้วนี่เป็นทอมกันทั้งก๊กอีกรู้จักฉันได้ไงฟร่ะะะ
ตึก ตึก ตึก โครมมมมม !!!!!
ขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบนั้นในจังหวะกำลังเดินตีวงบนทางโค้งนั้น ร่างอันแสนบอบบางของฉัน (มโนแปป เอ๊ะแต่ฉันก็ตัวเล็กจริงๆนิ้) ล้มลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก ใครกันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือชนมาได้คนทั้งคน
"นี่........" ฉันพูดได้แค่คำแรกสมองก็สั่งปากให้หยุดพูดอัตโนมัติ คือ..คนตรงหน้าฉันที่กำลังก้มเก็บเอกสารต่างๆนาๆ เป็นผู้หญิงผมสั้นที่หน้าตาหล่อมากแม้จะมองในมุมที่ก้มหน้าแบบนี้ (เรียกง่ายๆว่าทอม) จมูกเห็นเป็นสันโด่ง แก้มขาว ดูอบอุ่นมากอ้ะะะะะะ (เดี๋ยวๆนอกประเด็น)
พอเขาเก็บของเสร็จก็หมดเวลามโนของฉันพอตั้งสติได้ฉันกำลังจะอ้าปากพูดอีกรอบก่โดนดักไว้ก่อน
"เอิ่ม.. ขอโทดล้ะกันน้ะ แต่อย่าเพิ่งด่าล้ะตอนนี้ฉันยังไม่มีเวลาฟัง! เอาไว้ไปคิดคำด่ามาแล้วจะกลับมาให้ด่าน้ะ"
พูดเสร็จอิตาทอมบ้านั้นก็ถือวิสาสะยื่นมือมาหยิกแก้มฉัน แล้วก็ลุกเดินไปแบบไม่หันหลังมาเลย คิดว่าเป็นใครมาจากไหน หึ้ยยยยย....
เห้อ.... วันนี้มันวันอะไรวันนี้ตั้งแต่เข้ารั้วโรงเรียนมาฉันเจอแต่นักเรียนที่มีเพศเรียกตัวเองว่า ทอม! ฉันเดินขึ้นไปบนห้องเรียนประจำโดยที่ไม่ต้องคิดว่าเสียงในห้องเรียนนั้นจะเป็นยังไงเมื่อมีนักเรียนมาเจอกันแล้วพูดถึงช่วงปิดเทอมตลอดสามเดือนที่ผ่านมาของแต่ละคน โดยเฉพาะเพื่อนในก๊กของฉันที่เป็นทอม ทอม ทอม ละก็ ทอม ! +.+ ในก๊กฉันเป็นทอม 4 คนซึ่งแน่นอนว่าฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม พอเดินเข้าไปในห้องเรียนเท่านั้นแหละะะะ
"แฟรรรรรรรรรร์" เสียงทอมพวกนั้นเรียกฉันเป็นเสียงเดียวกันและพร้อมเพียงกันมาก......
โอเคเราแนะนำตัวกันดีว่าเน่อะ ฉันชื่อ แฟร์ อายุ 18 ปี นิสัยส่วนตัวของฉันก็มีไม่มาก เป็นคนง่ายๆรักชีวิตสันโดด โลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยตามใคร มีความยุติธรรมมากพอสมควร ส่วนมากเพื่อนๆก็จะทำตามและฟังฉันมากที่สุด แล้วที่สำคัญขาดไม่ได้เลยคือเป็นคนรั้น ใจร้อน ไม่ฟังใครง่ายๆ หึหึ ^^ เรียนอยู่ โรงเรียนเอกชนชื่อดังในเชียงใหม่ ฉันอาศัยอยู่บ้านกับพ่อแม่ พ่อฉันเป็นนายตำรวจใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากพอที่จะออกเสียงแทนประเทศชาติได้แต่ท่านจะไม่ค่อยได้กลับบ้านเนื่องจากมีภารกิจที่จะต้องทำตลอดเวลาท่านเลยทำได้แค่ส่งเงินมาให้ฉันกับแม่ในทุกเดือนและแน่นอนว่าเงินพวกนั้นสามารถทำให้ฉันกับแม่อยู่ได้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทำอะไรเลย และท่านก็กลับมาหาฉันที่บ้านเดือนละซักครั้งสองครั้ง ส่วนแม่ฉันก็อยู่บ้านทำหน้าที่เป็นแม่บ้านอย่างไม่ขาดตกบกพร่องโดยเฉพาะในเรื่องการดูแลฉัน (อิจฉาละซิ ฮ่าๆ)
"อะไรกันพวกแก ?" ฉันถามแบบกึ่งรำคาน แต่พวกมันคงไม่สะท้านหรอก
"แกรู้ม้ะ ? ว่าตอนนี้แกดังมากแล้ว" เพื่อนคนนึงในก๊กที่ชื่อ 'เมย์' พูดขึ้นมา
"อะไรว่ะ ?"
"ก็แกมีชื่อเสียงในเรื่องความสวย ความรวย ความดุ มากจนมีนักเรียนที่มาสมัครเข้าเรียนกันมากกว่าปีที่แล้วเกือบจะเท่าตัวแหน้ะ"
"เห้ย..... จะบ้ารึไง"
เออ จะบ้าหรือไงเรื่องงี่เง่าแบบนี้จะมาเกิดขึ้นได้ยังไงกัน บทสนทนาเมื่อกี้เป็นบทสนทนาที่ฉันพูดกับเมย์ที่เรียกได้ว่ามันเป็นกูรูในก๊ก มันสามารถรู้ทุกเรื่องในเรื่องที่ไม่มีใครร็ และสืบเรื่องของคนนั้นทีคนนี้ทีได้อย่างชานฉลาด
พูดเสร็จเมย์ก็ก้มลงไปกดโทรศัพท์หยิกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ฉันแล้วบอก
"อะ..อ่าน"
".....เห้ยยยย !!! " ใช่มันเป็นจริงอ้ะ เมย์ยื่นโทรศัพท์ที่ในนั้นมีกระทู้ของปันติ๊บที่มีคนสร้างขึ้นมาแล้วตั้งหัวกระทู้เกี่ยวกับเรื่องของช้านนนนน +.+ ทั้งประวิติส่วนตัว ชื่อ บ้านเลขที่ รูปต่างๆ ข้อมูลเกี่ยวกับฉันทุกอย่าง โหหหหห... มีคนสนใจฉันขนาดนี้เลยเหรอ ?? แต่ก็ช่างมันเถอะฉันไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น
"อะแฮ่มมม เงียบคะนักเรียนนนนน" เสียงอาจารย์คนใหม่ที่เดินเข้าในห้องมาขัดจังหวะทำให้บรรยากาศให้ห้องเงียบลงไป พร้อมกับสีหน้านักเรียนที่เหมือนเด็กอดกินขนม อย่างว่าแหล้ะเปิดเทอมใหม่พร้อมกับอาจารย์ใหม่ จนบางที่ฉันก็เหมือนไม่รู้จักอาจารย์เลยสักคน ส่วนฉันนะเหรอหูฟัง+โทรศัพท์ (ฟังเพลงจ้าา)
"วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่ที่เข้ามากลางคันจะแนะนำให้นักเรียนได้รู้จักกัน เพื่อนของเราคนนี้เป็นนักเรียนจากต่างจังหวัด ยังไงครูก็ขอให้นักเรียนทุกคนดูแลเพื่อนให้ดีนะจ้ะ"
ฉันที่เปิดเพลงดังจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยได้แต่มองหน้าอาจารย์เพื่ออ่านปากแต่ก็พอจะสรุปคร่าวๆได้ว่าอาจารย์จะแนะนำใครสักคนให้เรารู้จัก สงสัยคงจะนักเรียนใหม่อ้ะแหล้ะ เพราะที่นี้มักจะรับนักเรียนใหม่ที่เข้ากลางคันทุกปี
"เชิญจ้ะ.... @#$%^&*(*&^%" แน่นอนว่าฉันฟังชื่อเขาไม่ออกเลย ช่างมันเถอะไม่สนใจหรอก
{เมย์ : แกๆ ดูนักเรียนใหม่ดิ้
หล่อว่ะ}
{ส้ม : เออ หล่อมากอ้ะ}
{แตง : ฉันว่าปีนี้พวกเราเลิกฮอตแน่ว่ะ...}
{กวา : เออ กว่างั้นแหล้ะ งี้น้องศรีของฉันล้ะ งือๆๆ}
นี่คือบทสนทนาที่พวกนางคุยกันในหลุ่มไลน์ ซึ่งก็เป็นฉันที่ได้แต่นั่งอ่านแต่ไม่ตอบเหมือนทุกทีเพราะพวกนี้ไร้สาระได้ใจมากๆ
{เมย์ : แฟร์ถอดหูฟัง หยุดเล่นโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมาเด่วนี้}
หืออออออ. พออ่านเสร็จฉันก็ถอดหูฟังแล้วหยุดเล่นโทรศัพท์ตามที่มันบอกแล้วฉันก็
ผ่างงงงงงง O.o
นะ นะ.. นี่ มันทอมคนเมื่อเช้าก่อนที่ฉันจะขึ้นห้องนิ อย่าบอกนะว่า...
"โอเคจ้า มะเดี๋ยวครูหาที่นั่งให้......"
" -.- "
"อ่ะ...... ข้างๆแฟร์ว่างจ้ะ" นั่งไง !! แจ๊กพอตแตกจนได้ก๊กฉันมีอยู่ห้าและแน่นอนว่าคนที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างฉันก็จะต้องนั่งคนเดียวแต่ตอนนี้โลกของฉันคงจะหายไปเพราะมีคนเข้ามาใช้โลกร่วมกับฉัน (เห้ยๆ อย่าคิดไปไกลน้ะ)
ฉันหันไปสังเกตหน้าเขาก่อนจะชักสีหน้าไม่พอใจแต่เขากลับยิ้มอย่างพอใจมากเหมือนได้ดั่งใจยังไงอย่างงั้น เพื่อนฉันทุกคนหันหน้ามาพร้อมกับถามอย่างรู้ทันและรู้นิสัยฉันดีว่า .....
"โอเคป้ะ ?" สาบานว่าพวกแกเป็นห่วงช้านนนนน T^T
[อย่าลืมติดตามตอนต่อไปกันน๊าาาาา]
วัยรุ่น วุ่นเรื่องรัก
หึ้ยยยยยยยยย !!! ติ๊ด....
"โอ๊ยยยยยย. ไม่ไหววแล้วอะไรหนักหนาเนี่ย"
ฉันแหกปากก่อนจะพาร่างกายลุกขึ้นนั่งแล้วทำหน้าแบบหัวเสียสุดๆ เพราะโทรศัพท์บ้าที่ปลุกฉันแบบไม่รู้เวล่ำเวลาเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นไอโฟนแปดน้ะแม่จะเขวี่ยงทิ้งเลยคอยดู (เอิ่มมมม. ได้ข่าวว่ามันยังไม่มีน้ะรุ่นนี้ -.-' ) เอนตัวจะนอนนน ครอก!
ก๊อกๆๆ
"ตื่นได้แล้วน้ะลูก วันนี้โรงเรียเปิดวันแรกห้ามสายเด็ดขาด !!" ว่าแลัวฉันก็ลุกขึ้นนั่งท่าเดิมแต่แค่เร็วกว่าเดิมโดยเสียงพิฆาต แน่นอนว่ามันเป็นเสียงของพระมารดาของฉันเอง ใช่แย้ววววันนี้เป็นวันจันทร์และเป็นวันที่โรงเรียนฉันเปิดวันแรกหลังจากที่ปิดมาสามล้านปีแสง และก็เหมือนแม่จะรู้ทันฉันนางเลยตะโกนมาอีกรอบว่า
"ถ้ายังไม่ตื่นแม่จะตัดค่าขนมน้ะ" ฮ่าๆแม่ฉันมุขเดิมตลอดดดด
"ตื่นแล้วค่าาาาา"
ฉันตอบกลับไปแล้วก็เกาหัวในท่าที่น่าเบื่อสุดชีวิต พร้อมกับลุกไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟานนนนนนน ^^ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ที่ฉันอยู่ในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวพร้อมกับฮำเพลงไปด้วย พอเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินออกห้องน้ำมาด้วยอารมณ์ที่สดชื่น เช๊คโทรศัพท์หน่อยคงจะดีน้ะ อิอิ
7:20 น.
หาาาาาาาาาาาาาาา O.o
นี่มันสายแล้วนี่หว่าอะไรกันเนี่ยฉันว่าฉันเข้าห้องน้ำไม่นานน้ะตายแล้ววววว แม่โวยฉันแน่เพราะถ้าฉันช้าคนที่รีบก็จะเป็นนางเพราะนางมีหน้าที่ไปส่งฉันไปโรงเรียนทุกวัน พอตั้งสติได้ฉันก็เลยรีบเหมือนกลัวจะไปขึ้นเรือไททานิกไม่ทัน...
ตุ้มม ตุ้มม ตุ้มม
ใช่ มันเป็นเสียงวิ่งลงบันไดของฉันเองที่แม่จะได้ยินเป็นประจำทุกเช้า แต่นางคงจะคิดถึงหลังจากไม่ได้ยินมาสามเดือนเศษ
"แม่หนูสายแล้ววววววววว"
"แล้วใครให้ช้าล้ะ ไม่เห็นจะดีขึ้นเลยนี่ก็ขึ้นปี 2 ละนะ" เอิ่มมม -.- ปี 2 ที่แม่พูดถึงคือ ปวช. น้ะอย่าเข้าใจผิดฉันก็แค่เด็ก ม. 5 เอง แต่แม่ทำเหมือนฉันเป็นผู้ใหญ่อายุ 25 อ้ะ T.T
"แม่ขาาา หยุดบ่นแล้วไปส่งหนูไปโรงเรียนได้แล้ว"
"..-.-..." แม่มองหน้าฉัน
"...?..." งง เลยจ้าาาาา
"ใครบอกว่าแม่จะไปส่ง"
"หืมมมมม ?"
"โตขนาดนี้แลัว รถยนต์ก็ขับเป็น อีกอย่างก่มีแล้วด้วยทำไมจะต้องให้แม่ไปส่งอีก หืออ"
แม่ทำร้ายฉันอีกแล้วววววว เรื่องของเรื่องคือฉันเป็นคนขี้เกียดโดยเฉพาะขี้เกียดขับรถ เพราะรถในเมืองมันติดมากในตอนเช้าแล้วมันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก ถึงฉันจะดูแลตัวเองได้แล้วก็เถอะ
" T^T "
"เอ้าาา ช้าอะไรอีกรีบไปเรียนได้แล้ว !! "
"ค่าาาาาาา" สุดท้ายก็ต้องยอมหยิบกุญแจแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถโดยไม่ลืมที่จะยกมือไหว้พร้อมกับกอดนาง ฉันขับรถมาเรื่อยๆ โดยไม่รีบเพราะต้องทำใจไว้ก่อนอย่างที่บอกถนนสายนี้รถติดมากกกกก แต่มันเป็นสายเดียวที่ฉันสามารถไปโรงเรียนได้ทันเวลา ทันเลา ทันเวลา เอ๊ะะะะะ !!! ไม่ทันนนนนนนนน... ตายแล้ว นี่มันวันอะไรเนี่ยรถบ้าก็เยอะชมัดเลยรีบไปไหนกันนักหนา พอออกมาจากถนนสายนั้นได้ก่มาโผล่ตรงทางเลียบทางด่วนที่ฉันสามารถขับเร็วได้โดยการวิ่งเลนขวา นี่ยังดีน้ะที่ฉันเป็นคนใจกล้าบ้าบิ่น ฮ่าๆๆๆๆ ^.^
เอี๊ยดดดดดดดดดดด !! เฮ้ยยยยยยย
อะไรเนี่ย อยู่ดีดีก็มีมอเตอร์ไซต์คันนึงโผล่ออกมาจากเลนกลางแล้วออกมาตัดหน้าฉันซึ่งอยู่เลนขวา ขับรถยังไงวะคิดจะตัดหน้าก็ตัดคิดว่าคนอื่นเค้าไม่รีบเหรอไง ขับรถก็แพงหมวกกันน๊อคก็แพง เสื้อแขนยาวก็สำหรับนักแข่งโดยเฉพาะ ถุงมือก็ใส่ (เอิ่มมม คิดว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาบรรยายเรื่องของหมอนี่น่ะ) แน่นอนว่าฉันที่เป็นคนใจร้อนก็ต้องบีบแตรสุดฤทธิ์กับเหตุการณ์เมื่อกี้ ซึ่งคนนิสัยเสียที่ขับรถตัดหน้าฉันยกมือซ้ายขึ้นมาแล้วทำเชิงว่าขอโทษ นี่ถ้าไม่ติดว่ารีบน้ะแม่จะเรียกจอดเลย หึ้ยยยยยยย !!
7:50 น.
หาาาาาาาาาาา O.O
จะทันไหมเนี่ยฉันรีบมากโดยไม่คิดว่าจะโดนกล้องตรวจจับความเร็วเลย
7:59 น.
เอี๊ยดดดดดดดดดดด !!
ฉันมาถึงโรงเรียนโดยปลอดภัยและครบ 32 ประการ ในเวลา 7:59 น.
"ยัยแฟรรรรรรรรร์" อุ่ยยยยย O.o
"ขาาา"
"สายอีกแล้วน้ะ นี่แค่เปิดเรียนวันแรกน้ะสงสัยคงต้องได้เดินขึ้นดอยอีกแล้วมั้ง" รงเรียนฉันมีวิธีการลงโทษนักเรียนด้วยวิธีการที่รักษาสุขภาพมากโดยการเดินขึ้นพระธาตุเป็นระยะหลายล้านกิโล (เว่อร์ๆ ฮ่าๆๆ)
"อุ่ยยยย. จารย์ขาใจเย็นสินี่เพิ่งวันแรกเอง"
"-.- -.--.- -.-" จารย์พัฒนาส่ายหน้าเอือมฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินไป คือฉันจะบอกว่าโรงเรียนฉันอยู่ใกล้ศูนย์การค้าเยอะมากรถจึงติดเป็นธรรมดาทั้งเช้าและเย็น นี่ขนาดฉันอยู่เชียงใหม่นะเนี่ยถ้าอยู่ในเมืองหลวงคงไม่ไหวอ้ะ -.-' พอเอากระเป๋าลงจากรถเสร็จฉันก็เดินตรงไปที่แสกนบัตรโดยจะต้องเดินผ่านโรงจอดรถมอเตอร์ไซต์ของนักเรียน
เอ้ะะะ +.+ รถมอเตอร์ไซต์คันนี้มันคุ้นๆเหมือน เหมือนนนน เอ่ออ. คงไม่ใช่หรอกเพราะรถมันไม่ได้มีคันเดียวในประเทศไทยซะหน่อย -.- พอแสกนบัตรเสร็จฉันก็ตรงขึ้นห้องประจำโดยทันทีแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่หูก็ดันดีอีกจนได้ยินเด็กนักเรียนใหม่ (เด็กปี 1 อะนะ)
"แกๆ พี่คนนี้อ้ะจำได้ป้ะ" เด็กคนนึงที่เป็นทอมพูดขึ้นมา
"เออๆ จำได้" อีกคนพูดตอบน้ำเสียงจริงจังง
"คนที่มีฉายาของตัวเองว่า สวย ดุ ป้ะะะ ? " ....................
บลาๆๆๆๆ @#%^&*()#@!%&
หืออออ? ทำไมเด็กพวกนี้พูดกันแบบนี้ นี่ถ้าไม่ติดที่ว่ารีบน้ะแม่จะจอดตอบคำตามเลย แล้วนี่เป็นทอมกันทั้งก๊กอีกรู้จักฉันได้ไงฟร่ะะะ
ตึก ตึก ตึก โครมมมมม !!!!!
ขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบนั้นในจังหวะกำลังเดินตีวงบนทางโค้งนั้น ร่างอันแสนบอบบางของฉัน (มโนแปป เอ๊ะแต่ฉันก็ตัวเล็กจริงๆนิ้) ล้มลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก ใครกันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือชนมาได้คนทั้งคน
"นี่........" ฉันพูดได้แค่คำแรกสมองก็สั่งปากให้หยุดพูดอัตโนมัติ คือ..คนตรงหน้าฉันที่กำลังก้มเก็บเอกสารต่างๆนาๆ เป็นผู้หญิงผมสั้นที่หน้าตาหล่อมากแม้จะมองในมุมที่ก้มหน้าแบบนี้ (เรียกง่ายๆว่าทอม) จมูกเห็นเป็นสันโด่ง แก้มขาว ดูอบอุ่นมากอ้ะะะะะะ (เดี๋ยวๆนอกประเด็น)
พอเขาเก็บของเสร็จก็หมดเวลามโนของฉันพอตั้งสติได้ฉันกำลังจะอ้าปากพูดอีกรอบก่โดนดักไว้ก่อน
"เอิ่ม.. ขอโทดล้ะกันน้ะ แต่อย่าเพิ่งด่าล้ะตอนนี้ฉันยังไม่มีเวลาฟัง! เอาไว้ไปคิดคำด่ามาแล้วจะกลับมาให้ด่าน้ะ"
พูดเสร็จอิตาทอมบ้านั้นก็ถือวิสาสะยื่นมือมาหยิกแก้มฉัน แล้วก็ลุกเดินไปแบบไม่หันหลังมาเลย คิดว่าเป็นใครมาจากไหน หึ้ยยยยย....
เห้อ.... วันนี้มันวันอะไรวันนี้ตั้งแต่เข้ารั้วโรงเรียนมาฉันเจอแต่นักเรียนที่มีเพศเรียกตัวเองว่า ทอม! ฉันเดินขึ้นไปบนห้องเรียนประจำโดยที่ไม่ต้องคิดว่าเสียงในห้องเรียนนั้นจะเป็นยังไงเมื่อมีนักเรียนมาเจอกันแล้วพูดถึงช่วงปิดเทอมตลอดสามเดือนที่ผ่านมาของแต่ละคน โดยเฉพาะเพื่อนในก๊กของฉันที่เป็นทอม ทอม ทอม ละก็ ทอม ! +.+ ในก๊กฉันเป็นทอม 4 คนซึ่งแน่นอนว่าฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม พอเดินเข้าไปในห้องเรียนเท่านั้นแหละะะะ
"แฟรรรรรรรรรร์" เสียงทอมพวกนั้นเรียกฉันเป็นเสียงเดียวกันและพร้อมเพียงกันมาก......
โอเคเราแนะนำตัวกันดีว่าเน่อะ ฉันชื่อ แฟร์ อายุ 18 ปี นิสัยส่วนตัวของฉันก็มีไม่มาก เป็นคนง่ายๆรักชีวิตสันโดด โลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยตามใคร มีความยุติธรรมมากพอสมควร ส่วนมากเพื่อนๆก็จะทำตามและฟังฉันมากที่สุด แล้วที่สำคัญขาดไม่ได้เลยคือเป็นคนรั้น ใจร้อน ไม่ฟังใครง่ายๆ หึหึ ^^ เรียนอยู่ โรงเรียนเอกชนชื่อดังในเชียงใหม่ ฉันอาศัยอยู่บ้านกับพ่อแม่ พ่อฉันเป็นนายตำรวจใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากพอที่จะออกเสียงแทนประเทศชาติได้แต่ท่านจะไม่ค่อยได้กลับบ้านเนื่องจากมีภารกิจที่จะต้องทำตลอดเวลาท่านเลยทำได้แค่ส่งเงินมาให้ฉันกับแม่ในทุกเดือนและแน่นอนว่าเงินพวกนั้นสามารถทำให้ฉันกับแม่อยู่ได้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทำอะไรเลย และท่านก็กลับมาหาฉันที่บ้านเดือนละซักครั้งสองครั้ง ส่วนแม่ฉันก็อยู่บ้านทำหน้าที่เป็นแม่บ้านอย่างไม่ขาดตกบกพร่องโดยเฉพาะในเรื่องการดูแลฉัน (อิจฉาละซิ ฮ่าๆ)
"อะไรกันพวกแก ?" ฉันถามแบบกึ่งรำคาน แต่พวกมันคงไม่สะท้านหรอก
"แกรู้ม้ะ ? ว่าตอนนี้แกดังมากแล้ว" เพื่อนคนนึงในก๊กที่ชื่อ 'เมย์' พูดขึ้นมา
"อะไรว่ะ ?"
"ก็แกมีชื่อเสียงในเรื่องความสวย ความรวย ความดุ มากจนมีนักเรียนที่มาสมัครเข้าเรียนกันมากกว่าปีที่แล้วเกือบจะเท่าตัวแหน้ะ"
"เห้ย..... จะบ้ารึไง"
เออ จะบ้าหรือไงเรื่องงี่เง่าแบบนี้จะมาเกิดขึ้นได้ยังไงกัน บทสนทนาเมื่อกี้เป็นบทสนทนาที่ฉันพูดกับเมย์ที่เรียกได้ว่ามันเป็นกูรูในก๊ก มันสามารถรู้ทุกเรื่องในเรื่องที่ไม่มีใครร็ และสืบเรื่องของคนนั้นทีคนนี้ทีได้อย่างชานฉลาด
พูดเสร็จเมย์ก็ก้มลงไปกดโทรศัพท์หยิกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ฉันแล้วบอก
"อะ..อ่าน"
".....เห้ยยยย !!! " ใช่มันเป็นจริงอ้ะ เมย์ยื่นโทรศัพท์ที่ในนั้นมีกระทู้ของปันติ๊บที่มีคนสร้างขึ้นมาแล้วตั้งหัวกระทู้เกี่ยวกับเรื่องของช้านนนนน +.+ ทั้งประวิติส่วนตัว ชื่อ บ้านเลขที่ รูปต่างๆ ข้อมูลเกี่ยวกับฉันทุกอย่าง โหหหหห... มีคนสนใจฉันขนาดนี้เลยเหรอ ?? แต่ก็ช่างมันเถอะฉันไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น
"อะแฮ่มมม เงียบคะนักเรียนนนนน" เสียงอาจารย์คนใหม่ที่เดินเข้าในห้องมาขัดจังหวะทำให้บรรยากาศให้ห้องเงียบลงไป พร้อมกับสีหน้านักเรียนที่เหมือนเด็กอดกินขนม อย่างว่าแหล้ะเปิดเทอมใหม่พร้อมกับอาจารย์ใหม่ จนบางที่ฉันก็เหมือนไม่รู้จักอาจารย์เลยสักคน ส่วนฉันนะเหรอหูฟัง+โทรศัพท์ (ฟังเพลงจ้าา)
"วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่ที่เข้ามากลางคันจะแนะนำให้นักเรียนได้รู้จักกัน เพื่อนของเราคนนี้เป็นนักเรียนจากต่างจังหวัด ยังไงครูก็ขอให้นักเรียนทุกคนดูแลเพื่อนให้ดีนะจ้ะ"
ฉันที่เปิดเพลงดังจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยได้แต่มองหน้าอาจารย์เพื่ออ่านปากแต่ก็พอจะสรุปคร่าวๆได้ว่าอาจารย์จะแนะนำใครสักคนให้เรารู้จัก สงสัยคงจะนักเรียนใหม่อ้ะแหล้ะ เพราะที่นี้มักจะรับนักเรียนใหม่ที่เข้ากลางคันทุกปี
"เชิญจ้ะ.... @#$%^&*(*&^%" แน่นอนว่าฉันฟังชื่อเขาไม่ออกเลย ช่างมันเถอะไม่สนใจหรอก
{เมย์ : แกๆ ดูนักเรียนใหม่ดิ้
{ส้ม : เออ หล่อมากอ้ะ}
{แตง : ฉันว่าปีนี้พวกเราเลิกฮอตแน่ว่ะ...}
{กวา : เออ กว่างั้นแหล้ะ งี้น้องศรีของฉันล้ะ งือๆๆ}
นี่คือบทสนทนาที่พวกนางคุยกันในหลุ่มไลน์ ซึ่งก็เป็นฉันที่ได้แต่นั่งอ่านแต่ไม่ตอบเหมือนทุกทีเพราะพวกนี้ไร้สาระได้ใจมากๆ
{เมย์ : แฟร์ถอดหูฟัง หยุดเล่นโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมาเด่วนี้}
หืออออออ. พออ่านเสร็จฉันก็ถอดหูฟังแล้วหยุดเล่นโทรศัพท์ตามที่มันบอกแล้วฉันก็
ผ่างงงงงงง O.o
นะ นะ.. นี่ มันทอมคนเมื่อเช้าก่อนที่ฉันจะขึ้นห้องนิ อย่าบอกนะว่า...
"โอเคจ้า มะเดี๋ยวครูหาที่นั่งให้......"
" -.- "
"อ่ะ...... ข้างๆแฟร์ว่างจ้ะ" นั่งไง !! แจ๊กพอตแตกจนได้ก๊กฉันมีอยู่ห้าและแน่นอนว่าคนที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างฉันก็จะต้องนั่งคนเดียวแต่ตอนนี้โลกของฉันคงจะหายไปเพราะมีคนเข้ามาใช้โลกร่วมกับฉัน (เห้ยๆ อย่าคิดไปไกลน้ะ)
ฉันหันไปสังเกตหน้าเขาก่อนจะชักสีหน้าไม่พอใจแต่เขากลับยิ้มอย่างพอใจมากเหมือนได้ดั่งใจยังไงอย่างงั้น เพื่อนฉันทุกคนหันหน้ามาพร้อมกับถามอย่างรู้ทันและรู้นิสัยฉันดีว่า .....
"โอเคป้ะ ?" สาบานว่าพวกแกเป็นห่วงช้านนนนน T^T
[อย่าลืมติดตามตอนต่อไปกันน๊าาาาา]