สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ เอิ่มมมมม...นี้เป็นกระทู้แรกน่ะค่ะอาจจะพิมพ์ถูกพิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยเนาะ
เริ่มเลยล่ะกันค่ะ พอดีว่าเรามีเพื่อนคนนึงค่ะซึ่งก็เป็นเพื่อนกันมาถือว่าหลาปีแล้วล่ะ แล้วก็ขาดการติดต่อกันไปและมีช่วงเวลานึงได้กับมาติดต่อกันอีก เราก็เริ่มแชทคุยกันบ่อยขึ้นค่ะ ก็คุยกันปกติค่ะแล้วมันก็เริ่มทะลึ่งขึ้นเรื่อยๆจนเราคิดว่าที่คุยๆกันมันคือความรู้สึกจริงๆค่ะ จนวันนึงไอ้เรื่องที่เราคุยทะลึ่งกันนั้น มันกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาคือเราดันมีอะไรกับเพื่อนเรา (คือเราก็ไม่มีแฟนะเพื่อนก็ไม่มี) เริ่มก็เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆเลยค่ะ แล้วก็มีโอกาสเจอกันบ่อยขึ้นค่ะ คือเรากับเพื่อนเนี้ยแยกกันไปเรียนค่ะก็อยู่คนละที่ แล้วก็มีสังคมกันคนละแบบค่ะ บางครั้งเค้าไปกับเพื่อนของเค้า เราก็ได้มีโอกาสไปด้วยจนเพื่อนเค้าบางคนคิดว่าเป็นแฟนกันค่ะ แต่ก็ยังคบกันในฐานะเพื่อนนะค่ะ จนมาถึงวันนึงความรู้สึกเรามันดันคิดเกินเลยขึ้นมาค่ะ เรารู้สึกดีเวลาอยู่กับเค้าสองคน รู้สึกดีเวลาเค้าหยอดเวลาเค้าแกล้ง แล้วก็รู้สึกหวงเวลาเค้าคุยกับใครแบบออกหน้าออกตา มันหน่วงๆบอกไม่ถูก เราคิดตลอดค่ะว่าเราอาจจะยังไม่ได้ก้าวเข้าไปในชีวิตเค้าเลยสักนิด ทุกอย่างที่เรารู้สึกมันคือรู้สึกดีไปเองทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรพิเศษไปมากกว่าคนอื่นมากนัก (อาจจะมีบ้างนิดนึง) ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าความรู้สึกมันจะมากไกลได้ถึงขนาดนี้ แต่เราไม่ได้รู้สึกว่าต้องการเป็นแฟนแบบผูกมัดกับเค้าเลยน่ะค่ะ เพราเราก็กลัวว่าสักวันเราจะเลิกกันแล้วกลับมาเป็นแบบนี้ไม่ได้อีก คืออยู่แบบนี้มันก็มีความสุขดีค่ะ แค่ในช่วงเวลานึงเราจะรู้สึกหน่วงขึ้นมาที่ใจ รู้สึกอยากมีความสำคัญกับเค้ามากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนก็ได้ เราไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนี้มันคือความรู้สึกอะไร แล้วเค้าเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอะไร เราเคยบอกความรู้สึกแบบนี้กับเค้าไปแล้วน่ะค่ะ แต่ว่าเพื่อนมันก็คือเพื่อนแหละค่ะ ความรู้สึกดีๆที่เค้ามีให้ก็คือความรู้สึกแบบเพื่อนค่ะ  เพื่อนๆเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ยค่ะ หน่วงอยู่ในใจ ? บางครั้งเราก็อยากให้ความรู้สึกแบบนี้มันหายไปเลยค่ะแต่อีกใจนึงก็อยากเก็บความรู้สึกดีๆแบบนี้ไว้อยากให้มันเป็นแบบนี้ไปนานๆ   เราควรหยุดความสัมพันธ์แบบนี้ไปเลยมั้ยค่ะ หรือถ้ายังไหวก็เดินต่อไป ?



ปล. ถ้าจะด่าเรื่องที่มีอะไรกันด่าได้เลยค่ะ ไม่เครียดเรื่องนี้อยู่แล้ว