ช่วงแรก...ตอนนั้นเขาเรียนอยู่อินเดีย เราก็ลองคุยกับเขามาเรื่อยๆจนคบกันใน4เดือนแรก เราก็พอรู้นะว่าเขาเป็นคนยังไงติดยาไม่เรียนทำลายข้าวของ แต่ก็ลองคบดูแล้วหวังว่าเราจะเปลี่ยนเขาได้ ซึ่งช่วงแรกๆนี้อะไรๆก็มีแต่ความสุข พอเขากลับมาไทยเขาก็มาหาเราในวันนั้นเลย จนคบกันไปซักระยะนึงเขาทำให้เราแฮปปี้รู้สึกอยากเจอเขาทุกวันอยากอยู่ด้วยรู้สึกรักเขาแบบสุดๆ แต่ปัญหาของตอนนั้นคือพ่อแม่เราไม่ชอบเขา เราก็สัญญาว่าจะอยู่ข้างๆกัน และทำให้พ่อแม่ยอมรับในตัวเขาให้ได้ เขาก็เริ่มเปลี่ยนตัวเองมากขึ้นทำตัวดีมากขึ้น ใช้ยาน้อยลง ค่อยๆทำไปจนเขากลายเป็นคนดีในสายตาเรามากจากเมื่อก่อน จนเราเริ่มพาเขามาบ้าน เขาก็พาเราไปเที่ยว ไปไหนต่อไหนด้วยกัน พ่อบอกว่าเห็นเขาแลเอาใจใส่เราดีและก็เริ่มเปิดทางให้ จนพ่อแม่ยอมรับและชอบเขา แต่พอมาช่วงนึงเราติดธุระ เรากับเขาเริ่มจะห่างกัน เพียงอาทิตเดียว เชื่อมั้ยเขาไปเจอกับผญคนนึงที่รู้จักกันโดยเพื่อนสนิทของเขาเองนั่นแหล่ะ ผญคนนั้นทำตัวไม่ดีซักเท่าไหร่ พาเขากลับไปติดยา พาเขาไปทำในสิ่งที่ไม่ดีและแฟนเราก็ไปกับเขา และไม่น่าเชื่อว่าผญไม่ดีๆคนนึงจะทำให้ผชคนนี้รักเขามากจนถึงกับวันนึง เราไปหามันที่บ้านก็ปลุกมัน พอมันตื่นมันก็รีบอาบน้ำและบอกเราว่านัดเพื่อนไว้ จะไปตัดผม คือแค่ตัดผมจะรีบอะไรขนาดนี้วะ และมันก็กำลังออกจากบ้าน เราก็วิ่งตามมาบอกขอไปด้วย มันไม่ให้ไป มันไปทิ้งเราไว้หน้าห้าง แล้วเราก็เริ่มสังเกตพฤติกรรมของมัน จนวันนึงมันลงรูปกับผญคนนั้น เราอกแทบแตก พยายามเก็บไว้2-3วัน จนไม่ไหวโทรไประเบิดกับมัน จนทะเลาะกันแต่มันก็ยังว่าเพื่อน เพื่อนที่บ้านเค้าจับหัวโอบกันถ่ายรูปเหรอ แล้วเราก็เลิกกัน... แต่เรายังลืมมันไม่ได้ เลยคุยกับมันทุกวันทำเหมือนว่ามันยังคบกับเราเหมือนเดิม จนวันนึงมันชวนเราไปเรียนเป็นเพื่อนมันแถวอนุเสาวรีย์ชัย เราก็ไปพอเจอครูมันถามว่าเราคือใคร มันบอกน้อง อืมไม่เสียใจเท่าไหร่ พอขึ้นแท็กซี่ผญคนนั้นโทรหามัน มันก็คุยให้เราได้ยินนี่แหล่ะแบบว่านัดกันตอนเย็นแล้วบอกคิดถึงกัน ปรี๊ดแตกไปหนึ่งทีแต่ก็เก็บไว้ นั่งร้องไห้บนแท็กซี่ขณะที่ฝนตกเป็นนางเอกmv พอกลับมาถึงบ้านมันบอกเราขอเวลาซักพักนะ แล้วจะกลับไปหา เราก็รอมันจนมันกลับมา ก็ทำตัวดีขึ้นพอผ่านไปอีก3เดือน มันมีคนอื่นอีกแล้ว พอเราเข้าไปดูเฟสมัน มันเปลี่ยนรหัสเฟส เราเลยเอาไปเปลี่ยนในอีเมลของมันแล้วลบอีกที เชื่อมั้ยมันคุย26คน เรานั่งนับแชทเลยนะ แล้วแบบหยอดทุกคน บางคนนี่บอกรักด้วย โอ้โหสมองด้านชาทำอะไรไม่ถูกแล้ว เราเลยห่างกับมันมาพักนึง มันก็กลับมาง้ออีก เราก็ใจอ่อนกลับไปจนวันนึงมันไปเรียนมหาลัยเอกชนย่านรังสิต แล้วก็เข้าใจว่าที่ม.ต้องมีแต่ลูกคุณหนูสวยๆน่ารักๆเต็มอยู่แล้ว ด้วยความไม่เชื่อใจก็ไปอยู่กับมันที่หออย่างน้อยอาทิตละครั้ง แล้วมันก็มีคนอื่นอีก แต่ครั้งนี้มันเริ่มหนักกว่าที่เคย มันเจอกันทุกวันแล้วมันก็ไม่สนใจเรา มันทำตัวอย่างกับว่ามันเลือกได้แล้วเรากลายเป็นของตายไปแล้ว พอเราไม่ไหวจริงๆเราเลยเลิกแบบขาดไปเลย พอเลิกมาได้8เดือน ยอมรับนะว่าทำใจไม่ไหว มันทรมานมากจริงๆ เราไม่ยอมออกไปไหนเป็นเดือนๆหมกตัวอยู่ในบ้าน แม้แต่หน้าบ้านยังไม่เดินออกมาเลย แต่ก็ต้องทำใจ มันมีใหม่ของมัน แต่ตอนนั้นเราไม่มีใคร เราคิดแค่ว่าควรลืมคนเก่าให้ได้ก่อนที่จะเปิดใจรับคนใหม่ จนตอนนี้เราไปเจอกับผชคนนึงซึ่งอายุห่างกัน11ปี ทีแรกก็ลองคบดูไม่น่าจะไปกันรอด แต่แล้วอายุก็เป็นเพียงตัวเลขจริงๆค่ะ รู้สึกแฮปปี้กับคนนี้มาก แต่เราก็ยังเก็บเรื่องเก่าๆมาคอยย้ำเตือนใจเราเสมอ เพราะเราก็ยังลืมคนเก่าไม่ได้ ถึงแม้มันจะชั่วจะเลวแค่ไหนก็แปลกเนอะ ยังรักมันอยู่ดี จนมาวันนึงเราก็อยู่กับคนใหม่ เราไปเจอไลน์แฟนเก่าในไอจี เราเลยแอดไป แล้วเราก็บอกมันว่าอย่าพึ่งบล็อคนะ เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย มันก็ตอบเรามาว่า รู้มั้ยว่าคิดถึงขนาดไหน ทำให้เราเริ่มจะใจอ่อน มันก็ขอเบอร์เราแล้วคุยกัน มันขอให้เราคืนดีกับมันแล้วมันร้องไห้หนักมากจริงๆ จากนั้นเราก็เริ่มลังเล แต่พอคุยกันมาได้3วัน เรารู้สึกว่าเดี๋ยวมันก็ทำอีก ในสมองเริ่มคิดแต่สิ่งชั่วๆที่มันเคยทำไว้ จนตอนนี้เราทำใจได้แล้วค่ะเราจะไม่ขอหันหลังกลับไปหาอดีตที่เจ็บปวดอีกแล้ว ให้อดีตเป็นแค่บทเรียนคอยสอนเรา พอเริ่มคิดได้หลังจากนั้นชีวิตดีมากค่ะ พร้อมที่จะรักแล้วต้องพร้อมที่จะเจ็บด้วย
อยากให้ทุกคนลองคิดดูนะคะ สำหรับคนรักที่กว่าจะได้มากว่าจะผ่านสิ่งต่างๆด้วยกันมาได้เราควรรักษาไว้ให้ดีที่สุด และสิ่งที่สำคัญมากที่สุดคือ...การไม่นอกใจ