อยากจะขอเล่าประสบการณ์ความรักวัยเด็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์
ตอน อนุบาล - ป.6 ผมกับเพื่อนผู้หญิงคนนึง เรียนด้วยกันมา เราสองคน ทะเลาะกันทุกวันตั้งแต่เด็กๆตัวน้อยๆ
ด่ากัน ตีกัน แกล้งกันทุกวัน ในวัยนั้นสำหรับผมไม่ชอบเธอเลย เพราะเธอ ไม่ค่อยสวย ฟันเหยิน
แต่ใครจะรู้ ตั้งแต่ตอน อนุบาลที่เธอทำเพราะเธอชอบผมตั้งแต่ตอนนั้น ผมได้ยินจากปากเพื่อนเขาตอน ป.6
โดยที่ผมรู้เท่าไม่ถึงการ ด่าเขาสารพัด ว่า ชอบเราเหรอไอเหยิน ว้ายยๆ ล้อเขามาตลอดทั้งปี

จนแยกย้ายกันไป ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ผ่านเวลามาประมาณช่วง ผมอยู่ มอ2 ผมกลับรู้สึกคิดถึงเขา จำหน้าเขาได้แม่น
คิดถึงเขามาตลอดเวลา กลายเป็นความรักหรือเปล่าไม่รู้ แต่ตัวผมคิดว่า คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว จะไปคิดถึงทำไม เลอะเทอะ

จนเรียนจบ มอ3 ผมก็ได้เข้า วิทยาลัยแห่งนึงซึ่งเป็นสาย วิชาชีพ ปวช ผมดันเจอเธอขึ้นมา เธอนี่สวยมาก จนแทบจำไม่ได้
มันบังเอิญจริงๆ ที่เราได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ผมได้เข้าไปทักทายเธอ แต่เธอ กลับจำผมไม่ได้
ผมก็อธิบายทุกครั้งที่เจอเธอว่า ตอนเด็กๆ อย่างนู้นอย่างนี้ จนเธอจำผมได้ จนเขาได้มีแฟนคนนึง
ผมก็ยังจะบ้าไปจีบเธอ บอกรักเธอ แต่เธอกลับไม่แยแสผมเลย
ทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กๆที่ทำร้ายเขา เขาอาจจะฝังใจ จนเกิดเป็นแบบนี้

ผมอยากจะย้อนเวลาเสียเหลือเกิน จนตอนนี้จบ ปวช แยกย้ายกันไปแล้ว จนเรียนจบ ทำงาน
แต่เราก็ยังได้เจอกันอยู่แทบทุกวัน เพราะบ้านเธอกับบ้านผม อยู่ไม่ห่างกันนัก

( แต่นึกถึงหน้าเธอทีไรก็มีความสุข นะ ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนกัน )