เคยเป็นกันมั้ยคะ ที่มีคนชม แต่เรากลับ ไม่รู้สึกยินดีเลย
เหมือนเรารู้อยู่แก่ใจ ว่า เราไม่ได้ เป็นแบบนั้น
เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ เข้ามาอยู่กรุงเทพ ช่วง อายุ 11 ปีค่ะ
เข้ามากะทันหัน ไม่ได้มีการ เตรียมตัวล่วงหน้า ซึ่งตอนนั้นโรงเรียนต่างๆ เปิดเทอมแล้ว
จะไปหา เข้าโรงเรียนใกล้บ้าน โรงเรียนมีชื่อเสียง ต่างก็ ขอค่าบำรุง บ้านเราสู้ไม่ไหวค่ะ
สุดท้าย เราไปได้โรงเรียนนึงค่ะ เขารับทุกคน ไม่ว่าคุณจะเข้ามาตอนไหน ไม่มีขอค่าบำรุงใดๆ
เราเลยได้ เรียนที่นี่ค่ะ ไกลจากบ้านมาก แต่ก็ต้องไป
ตลอดเวลาที่เรียน ผลการเรียนของเรา อยู่ลำดับ ต้นๆ ของระดับชั้น
สอบได้ คะแนน ไม่ที่ 1 ก็ ที่ 2 ของห้อง (เฉพาะวิชาที่ชอบ)
แต่วิชาที่ไม่ชอบเหรอคะ ก็เรียนๆ เล่นๆ หลับบ้าง คุยบ้าง ขยันส่งงาน เพื่อผ่าน
เราจบ ม.6 มาได้ โดยไม่เรียนพิเศษ แม้แต่วิชาเดียว (สายวิทคณิต)
ช่วงสอบเข้า มหาลัย ทางโรงเรียน ไม่มีแนะแนว ไม่มีโควต้า
เราดันไปเจอ รับตรงของที่นึง เป็นมหาลัยรัฐ แถวบ้าน
และนั้นแหละค่ะ เราติด แล้วได้ตัดสินใจ เรียนต่อ คณะนั้น
แล้วเราเป็นคนเดียว ในระดับชั้น ที่ติด มหาลัยนี้
โดยไม่รู้เลยว่า คณะนั้น เรียนอะไร เกี่ยวกับอะไร แล้วเราต้องเจออะไรบ้าง
พอเมื่อได้เข้ามาเรียน เรารู้เลยค่ะ เราไม่มีพื้นฐานอะไรเลย
เราตามเพื่อนไม่ทัน เราได้เจอวิชาที่ไม่ชอบ ที่เราเรียนๆเล่นๆ ส่งงานผ่านมา
เรา เรียนหนักๆ ไม่ไหว ไม่ชิน ไม่เคยเจออะไรที่เครียดขนาดนี้
เทอมแรกเรายังติดเรียนๆเล่นๆ มาแบบมอปลาย
ทำให้เกรด ตก อยู่ประมาณ 1.... แต่เทอมต่อมา เราก็หาตัวเสริม ต่อช่วย จนพ้นขีดอันตราย
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เรา ลำบากใจ มาตลอด คือ
นี่ไม่ใช่ สิ่งที่เราชอบ
ตอนสอบเข้า เราขอแค่ มีที่เรียนก็พอ แต่จริงๆแล้ว มันไม่ใช่
เราเคยคุยกับที่บ้านแล้ว พ่อกับแม่ เห็นด้วย ว่าเราไม่เหมาะ
แต่เวลามันล่วงเลยมามากแล้ว พ่อเลยบอกว่า เรียนได้เรียนไปเถอะ
เวลาเจอใคร เขาถามว่าเรียนที่ไหน บอกชื่อ มหาลัยไป มีแต่คนชม ว่า เก่ง
เราได้แต่ยิ้ม แต่ในใจเรา เรารู้ตัวเองดี ว่าโง่ ขนาดไหน เราไม่ได้เก่งอย่างที่เขาว่า
แต่รู้มั้ย เราอิจฉา เพื่อนที่ ได้เรียน ในสิ่งทีชอบ
พ่อกับแม่รู้ปัญหาทุกอย่างค่ะ เราบอกท่านตลอด
ท่านก็บอกว่า มาจนถึงนี่แล้ว สู้ต่อไป
ท่านบอกว่า ท่านให้ได้แค่กำลังใจ พวกท่านไม่ได้เรียนสูง
พวกท่านคอยถามว่า เป็นไง ทำได้มั้ย ไม่ได้ก็เอาใหม่ เรียนพิเศษมั้ย
เรายังสู้ทุกวันนี้ ก็เพราะพวกท่านค่ะ
แต่เราว่า เรายังสู้ไม่เต็มที่
แต่ยังไง เราก็ต้องเรียนให้จบ
ขอบคุณนะคะ ที่ อ่านมาถึงตรงนี้ เราขอแค่พื้นที่ระบาย
มีคนชม แต่ไม่เคยภูมิใจ
เหมือนเรารู้อยู่แก่ใจ ว่า เราไม่ได้ เป็นแบบนั้น
เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ เข้ามาอยู่กรุงเทพ ช่วง อายุ 11 ปีค่ะ
เข้ามากะทันหัน ไม่ได้มีการ เตรียมตัวล่วงหน้า ซึ่งตอนนั้นโรงเรียนต่างๆ เปิดเทอมแล้ว
จะไปหา เข้าโรงเรียนใกล้บ้าน โรงเรียนมีชื่อเสียง ต่างก็ ขอค่าบำรุง บ้านเราสู้ไม่ไหวค่ะ
สุดท้าย เราไปได้โรงเรียนนึงค่ะ เขารับทุกคน ไม่ว่าคุณจะเข้ามาตอนไหน ไม่มีขอค่าบำรุงใดๆ
เราเลยได้ เรียนที่นี่ค่ะ ไกลจากบ้านมาก แต่ก็ต้องไป
ตลอดเวลาที่เรียน ผลการเรียนของเรา อยู่ลำดับ ต้นๆ ของระดับชั้น
สอบได้ คะแนน ไม่ที่ 1 ก็ ที่ 2 ของห้อง (เฉพาะวิชาที่ชอบ)
แต่วิชาที่ไม่ชอบเหรอคะ ก็เรียนๆ เล่นๆ หลับบ้าง คุยบ้าง ขยันส่งงาน เพื่อผ่าน
เราจบ ม.6 มาได้ โดยไม่เรียนพิเศษ แม้แต่วิชาเดียว (สายวิทคณิต)
ช่วงสอบเข้า มหาลัย ทางโรงเรียน ไม่มีแนะแนว ไม่มีโควต้า
เราดันไปเจอ รับตรงของที่นึง เป็นมหาลัยรัฐ แถวบ้าน
และนั้นแหละค่ะ เราติด แล้วได้ตัดสินใจ เรียนต่อ คณะนั้น
แล้วเราเป็นคนเดียว ในระดับชั้น ที่ติด มหาลัยนี้
โดยไม่รู้เลยว่า คณะนั้น เรียนอะไร เกี่ยวกับอะไร แล้วเราต้องเจออะไรบ้าง
พอเมื่อได้เข้ามาเรียน เรารู้เลยค่ะ เราไม่มีพื้นฐานอะไรเลย
เราตามเพื่อนไม่ทัน เราได้เจอวิชาที่ไม่ชอบ ที่เราเรียนๆเล่นๆ ส่งงานผ่านมา
เรา เรียนหนักๆ ไม่ไหว ไม่ชิน ไม่เคยเจออะไรที่เครียดขนาดนี้
เทอมแรกเรายังติดเรียนๆเล่นๆ มาแบบมอปลาย
ทำให้เกรด ตก อยู่ประมาณ 1.... แต่เทอมต่อมา เราก็หาตัวเสริม ต่อช่วย จนพ้นขีดอันตราย
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เรา ลำบากใจ มาตลอด คือ
นี่ไม่ใช่ สิ่งที่เราชอบ
ตอนสอบเข้า เราขอแค่ มีที่เรียนก็พอ แต่จริงๆแล้ว มันไม่ใช่
เราเคยคุยกับที่บ้านแล้ว พ่อกับแม่ เห็นด้วย ว่าเราไม่เหมาะ
แต่เวลามันล่วงเลยมามากแล้ว พ่อเลยบอกว่า เรียนได้เรียนไปเถอะ
เวลาเจอใคร เขาถามว่าเรียนที่ไหน บอกชื่อ มหาลัยไป มีแต่คนชม ว่า เก่ง
เราได้แต่ยิ้ม แต่ในใจเรา เรารู้ตัวเองดี ว่าโง่ ขนาดไหน เราไม่ได้เก่งอย่างที่เขาว่า
แต่รู้มั้ย เราอิจฉา เพื่อนที่ ได้เรียน ในสิ่งทีชอบ
พ่อกับแม่รู้ปัญหาทุกอย่างค่ะ เราบอกท่านตลอด
ท่านก็บอกว่า มาจนถึงนี่แล้ว สู้ต่อไป
ท่านบอกว่า ท่านให้ได้แค่กำลังใจ พวกท่านไม่ได้เรียนสูง
พวกท่านคอยถามว่า เป็นไง ทำได้มั้ย ไม่ได้ก็เอาใหม่ เรียนพิเศษมั้ย
เรายังสู้ทุกวันนี้ ก็เพราะพวกท่านค่ะ
แต่เราว่า เรายังสู้ไม่เต็มที่
แต่ยังไง เราก็ต้องเรียนให้จบ
ขอบคุณนะคะ ที่ อ่านมาถึงตรงนี้ เราขอแค่พื้นที่ระบาย