๑. ในยุโรป  การพูดเรื่องใต้เข็มขัดโดยไม่มีข้อมูลจริง  คนที่พูดจะถูกประณามอย่างไม่มีชิ้นดี(นอกจากอนาคตทางการเมืองจะดับวูบแล้ว  ต้องโดนสอบสวนด้วย)

๒. ทหารเขาจะไม่เกี่ยวกับการเมืองโดยสิ้นเชิง   นายกรัฐมนตรีคือผู้นำที่ทหารต้องเชื่อฟัง   ดังนั้นการไปเลียท้อปบู๊ททหารอย่างพรรคประชาธิปัตย์  นอกจากจะไม่ส่งผลให้เกิดประโยชน์ใดๆ แล้ว    ประชาชนเขาจะรังเกียจขยะแขยงไม่ลงคะแนนให้ไป(ตลอดชาติ?)

๓. ผลงาน   ผลงานคือการหาเสียงไปในตัว....ไม่ใช่คำพูด   รับรองว่าบรรดา สส. ประชาธิปัตย์ลิ้นแห้งแน่ถ้าอยู่เมืองนอก  เพราะคุยไปก็ไม่มีใครฟังถ้าไม่มีผลงานรองรับ    ยิ่งเป็นสส. อย่างนายวัชระ  เพชรทอง  หมอวรงค์ (จริงๆ นะ...ไม่รู้ว่าไอ้พวกนี้มันขึ้นมาเป็นสส.ได้อย่างไร?) แล้วล่ะก้อ  มีแต่นำความเสื่อมเสียมาให้พรรค (ในสายตาของคนยุโรป  แต่ในสายตาของแฟนคลับประชาธิปัตย์ก็คงเป็นอีกแบบหนึ่ง)

๔. ผู้มีบารมีนอกรัฐสภาหรือนอกรัฐธรรมนูญในประเทศที่เจริญแล้วไม่มีครับ   เล่นการเมืองสไตส์ประชาธิปัตย์ในเมืองนอกคงเหงาแย่   เพราะไม่มีใครจะให้คลานไปพินอบพิเทา,ไม่มีใครออกมาการันตีว่าเป็นโชคดีของประเทศที่ได้นายกจากประชาธิปัตย์ (ไม่รู้ว่าป่านนี้เปรมรู้สึกกระดากลิ้นย้อนหลังไหมที่ไปออกปากรับรองมาร์คทั้งๆ ที่ยังไม่เห็นผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นเป็นอัน   ถ้ายังไม่รู้สึก?  ก็คงต้องเปิดเพลง "เสียมั๊ย" ของร็อคมือขวาพี่หนุ่ยให้แกฟังล่ะนะ)

๕. There unseen helping hand ที่ประเทศเจริญแล้วจะไม่มี

สรุปสั้นๆ.......ไม่ว่าคนชาติไหนๆ เขารังเกียจแมลงสาปกันนะ