รอคอยเจมส์ มาร์กันมาเกือบสองปี
และหลังจากรอคอยกันมาปีกว่าๆ ข้าบดินทร์ก็เดินเรื่องมาเกือบถึงฉากสุดท้าย
เผลอแป๊บ ข้าบดินทร์จะลาจอไปซะแล้ว บรรดาพ่อยก แม่ยก แม่พังทั้งหลายเกิดอาการเพ้อค้างกันเป็นแถว
กลายเป็นกลุ่มอาการ ข้าบดินทร์ ซินโดรม ซะงั้น
ผมเองก็ติดนะ ปกติไม่ดูละครเลย เรื่องสุดท้ายก็รณพีร์โน่น แล้วก็รอดูข้าบดินทร์นี่เลย
ยิ่งดูยิ่งชอบ ก็เลยต้องตามดูทุกอาทิตย์ จัดว่าอยู่ในกลุ่ม ข้าบดินทร์ Syndrome ได้เหมือนกัน
นี่เป็นเรื่องแรกเลยนะ ที่เขียนกระทู้เกี่ยวกับละครโทรทัศน์ ไม่ติดหนึบคงไม่ทำแบบนี้

ข้าบดินทร์ Syndrome เป็นกลุ่มอาการที่เกิดขึ้นหลายๆ อย่าง แล้วค่อยๆ ขยายคล้ายโรคติดต่อ
แพร่ระบาดจากกลุ่มแฟนคลับ ทั้งจากแม่ยกพ่อเหมในนิยาย แม่ยกพ่อเจมส์จากรณพีร์ ขยายกระเพื่อมกันไปทั่วประเทศ

พ่อเหม กลายเป็น Benchmark ชายในฝัน ชายผู้เสียสละได้ทุกสิ่งอย่าง
ลำดวน เป็นต้นแบบของคู่ชีวิตในทุกช่วงเวลาขึ้นลง เคียงบ่าเคียงไหล่ในทุกสถานการณ์
แม่บัวกลายเป็น icon ของความร้ายลึกที่ทำให้เข้าใจได้ว่าผู้ดีเค้าร้ายลึกกันได้อย่างไร
หลวงสรอรรถกลายเป็นต้นแบบของความเลวไร้มิติ

คืนนี้ กระทู้อวยแม่บัว หมื่นวิชิตกับหลวงสรอรรถคงมาแรงตีคู่กับอาการเพ้อคลั่งถึงพ่อเหม
เสียดาย จบเร็วไปหน่อย