สวัสดีคะ วันนี้เราอยากจะมาถามเพื่อนๆว่าถ้าหากเจออาการแบบเรา เพื่อนๆจะทำไงกันคะ
ไม่เอาไม่พูดไม่เอาไม่พูด..
เรากับแฟนคบกันมาหลายปีแล้วคะ ทุกอย่างเป็นดูเหมือนโอเค เราไม่เคยทะเลาะกันแรงๆเลย จะมีก็แต่เรื่องเล็กๆน้อย
เราเปนผู้หญิงคิดมาก คิดเยอะ ขี้น้อยใจ แต่แฟนเราเปนคนที่นิ่งมาก ใจเย็นมากก (เลยไม่เคยทะเลาะแรงๆสะที)
ทุกอย่างดูเหมือนปกติ เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา เพราะเราต่างคนก็ต่างที่อยู่เป็นของตัวเอง จะมีบ้างที่เราจะผลัดไปอยู่ด้วยกัน

ตอนอยู่ด้วยกันทุกอย่างก็ดีคะ ดูไม่มีปัญหาอะไร ดูรักกันมากกกก พูดอะไรคุยอะไรดูรู้เรื่องกันดี
แต่พอถึงวันที่ต้องแยกกันเท่านั้น เราก็จะคิดถึงเป็นห่วงเขาตามประสา
และแล้วมันจะมีเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมา ซึ่งทำให้เราไม่สบายใจ หลังจากนั้นสิ่งเดิมๆมันก็กลับมาในหัว มันทับถมกันหลายๆทีจนทำให้เราอยากเลิก
ทำไมไม่คิดว่าเราเป็นห่วงเขามาก เราเคยตกลงกันแล้วว่าจะไปไหนทำไรบอก ถ้าเราลืมบอกเราโดนเขาด่า แต่พอเขาลืมบ้าง..???
มันมีเป็นบางเวลาที่เรารู้สึกไม่ค่อยโอเคเขาชอบหาย พอคุยมาทีเขาพูดแค่ว่า "ทำใจนะ "
คือบางทีเราก็แค่ต้องการคำพูด คำปลอบใจดีๆที่ออกจากปากเขา
บางทีเราก็คิดว่าเราไม่สำคัญไรเลยใช่มั้ย ทำไมเวลาอยู่กับเราเป็นอีกแบบ พอไม่อยู่ก็เป็นอีกแบบ..
ทำไมเขาไปเที่ยวกับคนอื่นได้ แต่ไม่เคยชวนพาเราไป จนบางทีเรารู้สึกเหมือนเราเป็นส่วนเกินของเขา

อีกอย่างที่เราคิดตลอด ถามตัวเองตลอด การมีแฟน คือการมีใครสักคนที่มาดูแลเรา (ปะวะ) คือบางทีเราก็รู้สึกเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว
เขาน่ารักกับเราเฉพาะเวลาที่เขาอยู่กับเรา  แต่เวลาอื่นไม่ค่อยรู้สึกได้
บางทีเขาชอบห้ามเราทำนู้นทำนี้ ในทางกลับกันบางเรื่องเขาก็ทำเอง ...
บางเทีเราก็รู้สึกว่าเราพึ่งพาอะไรเขาไม่ได้เลย เวลาเราเดือดร้อนหรือไม่สะดวกกับเรื่องบางเรื่อง เขาอยู่ในตำแหน่งนั้น เรามั่นใจว่าเขาช่วยเราได้แน่
แต่สุดท้าย ... คำตอบที่เราได้คือ ขอโทดนะ ผิดไปแล้ว คิดไม่ทัน ไม่คิดว่าจะสำคัญขนาดนั้น?????
คือแบบบ....... เราโคตรโมโหเลยย ทำไมเขาไม่จำบาง ว่าเราบอกเขาว่าอะไร เล็กๆน้อยๆแค่นี้ ทำไมเป็นธุระให้ไม่ได้ (ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินนะคะ อย่าเข้าใจ)

เราเป็นคนที่ชอบคิดมาก ชอบเก็บรายละเอียด (ซึ่งก็อาจจะไม่ดี)ร้องไห้
เวลาที่เขาบอก ถ้าว่างไปเที่ยวกัน ไปต่างจังหวัดกัน เราจะเป็นปลื้มมากก เพราะเขาเป็นคนไม่ชอบการเดินทาง ในกัวเราก็คิดละ ใส่ชุดไรดี ไปที่ไหนดี พักที่ไหนดี เราคิดไว้ต่างๆนาๆ สุดท้ายเราก็ต้องนั่งกินแห้ว T_______T

เราไม่ใช่ว่าไม่ภูมิใจในตัวแฟนเรานะ เขาก็เป็นคนที่คบได้ เขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิง
แต่เวลาเราเห็นแฟนเพื่อน เพื่อนแฟนไรพวกนี้บางทีเราก็แอบน้อยใจไม่ได้ ทำไมเขาไม่พาเราไปกินข้าวบ้างวะ
ทำไมไม่ชวนไปเดินเล่นบ้าง หรือต้องรอให้เราเป็นฝ่ายพูดฝ่ายบังคบอย่างเดียวถึงจะยอมไป
คือเราไม่รู้ตัดสินความรู้สึกนี้ยังไง เราเคยคิดจะเลิกหลายที แต่พอเจอหน้าเขา เราก็ใจอ่อน เราก็ไม่อยากไปไหนแล้ว
เราไม่ได้อยากให้เขาเป็นเหมือนคนอื่น เรารู้ว่ามันคงยากมากที่เขาจะลุกขึ้นมาช่วนเราไปไหนมาไหนไปเจอโลกภายนอก
และที่สำคัญ มันคงยากมากที่จะเปลี่ยนให้เขามาจำอะไรที่เกี่ยวกับเราบ้าง =_= เพราะเขาเป็นคนที่ขี้ลืม ลืมได้ทุกอย่าง พูดเรื่องสำคัญวันนี้ไป พรุ่งนี้ก็ลืมละ

เราว่ามันไม่มีอะไรที่ง่ายเลยย กับการที่เราต้องเอาเหตุผลมาขัดแย้งกับความรู้สึก
ในใจเราก็ลังเลว่าเราควรหยุดฝันเรื่องของเรากับเขารึเปล่า เพราะตั้งแต่เรารู้จักเขา เราไม่เคยสัมผัสได้เลยว่าในอนาคตของเขามีเราอยู่ในนั้น
มันอาจจะดูเพ้อนะ แต่ไม่รู้จะไปพูดกับใคร  มันไม่รู้ว่าจะเรียกว่าตอนนี้เราอารมไหน เราไม่รู้ว่าความรักแบบนี้มันจะอยู่ได้อีกนานขนาดไหน
เพราะเราเปลี่ยนให้เขามามาก เราเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ส่วนแฟนเราเขาก็บอกว่าเขาเปลี่ยนนะ .. แต่ทำไมเรายังมีบางโมเมนต์ที่ตั้งคำถามขึ้นมาว่า
" นี้ตูมีแฟนปะวะ ทำไมความรู้สึกมันโคตรโดดเดี่ยวเลย " เม่าเหม่อ  
เราควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี

ถ้าเพื่อนๆมีโมเมนต์แบบนี้เขามา จะจัดการกันยังไงคะ ._.?







ปล. ถึงเราจะน้อยใจ(ถึงขั้นเกลียดในความซื่อในบางเวลา) แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่รักเขานะคะ