....เช้ามืดที่แสนจะวุ่นวาย ความโกลาหลตรงหน้าเป็นความเคยชิน เสียงตะโกนโหวกเหวกที่ดังต่อเนื่องไม่ได้สร้างความรำคาญแต่อย่างใด

ตรงกันข้ามหากวันใหนไร้เสียงเหล่านี้ คงเงียบเหงาน่าดู  สาวน้อยร่างสูงโปร่งเกินมาตรฐานหญิงไทยก้าวเท้ายาวๆนำพาร่างตนเองไปสู่อ๊อฟฟิศข้างหน้า

ที่เป็นเป้าหมายโดยไม่สนใจสายตาหลายร้อยคู่ที่มองมา  ว่าจะไม่ทำตัวเด่นแล้วเชียว แต่ว่าส่วนสูงเจ้ากรรมนี่ดันทำให้เธอเด่นได้ไม่ยากเลย

“มาสมัครงานค่ะ ยังรับแคดดี้อยู่ใหมคะ?”

ชายหนุ่มวัยไม่น่าจะเกิน 30 เงยหน้าขึ้นมองสาวร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมทั้งวาจาฉะฉานบ่งบอกถึงความเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูง

“เคยเป็นแคดดี้มาก่อนหรือเปล่าครับ”
“ เคยเป็นค่ะ ที่สนามxx “
“แล้วทำไมถึงลาออกล่ะครับ ?”
“พอดีย้ายบ้านน่ะค่ะ  เอ่อ มีปัญหาครอบครัวนิดหน่อยค่ะ”

สาวน้อยตอบก่อนจะลอบผ่อนลมหายใจแผ่วเบาราวกับต้องการส่งสัญญานว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรเอ่ยถึง  ชายหนุ่มลอบมองสาวสวยตรงหน้า

ใช่แล้ว เธอคนนี้สวย และ ดูดี หลายๆอย่าง ที่รวมกันเป็นเธอคนนี้ ทำให้เขาคิดว่าไม่น่าจะมาทำงานแบบนี้ได้ แต่ก็นั่นล่ะนะ  คนเราเลือกได้ที่ใหนกัน

บางทีเขาอาจจะคิดมากไป  เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงยื่นใบสมัครให้เธอกรอก ก่อนจะลงมือทำงานที่คั่งค้างต่อให้เสร็จพร้อมๆกับลอบมองสาวเจ้าไปด้วย

ผู้ชายคนใหนไม่มองก็แปลกล่ะ สวย ดูดี แต่ที่มากกว่านั้นเหมือนจะเป็นความรู้สึกกดดันแปลกๆที่อยู่รายล้อมตัวสาวสวยคนนี้  

หรือเขาอาจจะคิดมากไป แต่ก็บรรยากาศรอบตัวนั้น มันบอกว่าผู้หญิงคนนี้อันตราย!

เหมือนสาวร่างสูงจะรู้สึกตัวว่าโดนจ้องมองทำให้ต้องละสายตาจากการกรอกรายละเอียดตรงหน้า หากทว่าเมื่อได้สบตากับสายตาที่มองมา

ทำให้เจ้าตัวรู้ได้ทันที ตามสัญชาติญาณว่า งานครั้งนี้คงไม่ง่ายเสียแล้ว .....