เราอายุ 29
แฟนเราอายุ 26
เรารู้จักกันจากในนี้ล่ะค่ะ ห้องสยาม กระทู้แชท
หยอกกันไป หยอกกันมาก็ตกลงคบกันเป็นแฟน
ตอนนั้นเราทำงาน แฟนเราเรียนปีสุดท้าย
แฟนเราก็ยังเป็นนักศึกษาเน๊อะ ยังไม่มีรายได้อะไร
เราก็ไปเดทกันแบบประหยัด ไปดูหนังวันพุธ เดินหาของกินตลาดนัดช่วงเย็น ของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่ให้เราคือทำคลิปให้ ( ^_^)
อารมณ์ประมาณ ดีใจที่ได้รู้จัก ได้เจอ ได้พูดคุยและได้คบกัน อยากพาไปเที่ยว อยากซื้อของให้ ตอนนี้ยังเรียน ไว้ต่อไป ทำงานแล้วอยากได้อะไร ก็บอกได้นะ จะพยายามหาให้
(พิมพ์ไปน้ำตาจะไหล) คบกันได้เกือบปี เราตัดสินใจย้ายไปอยู่บ้านเขา กับครอบครัวเขา
ตกงานอยู่ปีหนึ่ง ถึงได้งานทำ เขาและครอบครัวดีกับเรามาก
ต่อมาแม่เราป่วย เจ็บออดๆ แอดๆ และเสีย T_T
พ่อเราก็ออกบวช
...แต่วันหนึ่ง แฟนเราไม่กลับบ้าน โกหกเรา และที่เลวร้ายที่สุด บอกเราว่า "ไม่ได้รู้สึกกับเราเหมือนเป็นแฟนกัน ไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีลูก ไม่อยากพาไปไหน ไม่อยากซื้ออะไรไห้ ไม่อยากทำอะไรที่คนเป็นแฟนกัน เขาทำไห้กัน"
เราอึ้ง เบาหวิว ล่องลอย ปล่อยน้ำตาร่วงไหลไปแบบ เหมือนมันกลวง เรารู้สึกอยากหายตัวได้
เราพยายามคุย พยายามปรับ เพราะที่ผ่านมาเราก็รู้สึกว่าบางครั้งก็ไม่ได้ใส่ใจเค้าเท่าที่ควรทำ ...แต่เราอยากบอกเขา ทุกวันนี้จะเรียกว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน? มิ้นขอใช้คำว่าครอบครัวดีกว่า เราผ่านช่วงเวลาสำคัญของชีวิตมาดด้วยกัน
ตอนเขาเรียนจบ ตอนแม่เราเสีย ตอนยายเค้าป่วย
แต่ "เขาลืมมันไปหมดแล้ว " ผู้หญิงคนนั้นรับไม่ได้ที่มีเราอยู่ แต่...เธอก็ยังทำเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
เราทุกข์ใจ เหมือนชีวิตเดี่ยวดายกลางทะเลยามหัวค่ำที่ฝนใกล้จะตก
ทุกวันนี้ เรากับแฟนเราก็นอนด้วยกัน นอนกอดกัน
แต่ลึกๆ ใจเราทุกข์มาก แม่และครอบครัวแฟนเราห่วงเรา บอกเราอย่าคิดมาก มิ้นก็อยู่กับแม่ อยู่บ้านนี้ เด่วทุกอย่างก็ผ่านไป
เราย้อนคิด ว่าทำใมถึงตัดสินใจทิ้งงาน ทิ้งสังคมเมืองกรุง มาเริ่มนับหนึ่งกับเขา เพราะเรารัก และเขาก็รักเรา แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ...
ที่มิ้นมาโพสก็เพราะมิ้นอัดอั้น
มิ้นไม่รู้ควรทำยังไงดี
ใจบอกให้รอสักระยะ
แต่มันก็ทุกข์เหลือเกิน
"ขอพื้นที่ระบายความอัดอั้นค่ะ"
แฟนเราอายุ 26
เรารู้จักกันจากในนี้ล่ะค่ะ ห้องสยาม กระทู้แชท
หยอกกันไป หยอกกันมาก็ตกลงคบกันเป็นแฟน
ตอนนั้นเราทำงาน แฟนเราเรียนปีสุดท้าย
แฟนเราก็ยังเป็นนักศึกษาเน๊อะ ยังไม่มีรายได้อะไร
เราก็ไปเดทกันแบบประหยัด ไปดูหนังวันพุธ เดินหาของกินตลาดนัดช่วงเย็น ของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่ให้เราคือทำคลิปให้ ( ^_^)
อารมณ์ประมาณ ดีใจที่ได้รู้จัก ได้เจอ ได้พูดคุยและได้คบกัน อยากพาไปเที่ยว อยากซื้อของให้ ตอนนี้ยังเรียน ไว้ต่อไป ทำงานแล้วอยากได้อะไร ก็บอกได้นะ จะพยายามหาให้
(พิมพ์ไปน้ำตาจะไหล) คบกันได้เกือบปี เราตัดสินใจย้ายไปอยู่บ้านเขา กับครอบครัวเขา
ตกงานอยู่ปีหนึ่ง ถึงได้งานทำ เขาและครอบครัวดีกับเรามาก
ต่อมาแม่เราป่วย เจ็บออดๆ แอดๆ และเสีย T_T
พ่อเราก็ออกบวช
...แต่วันหนึ่ง แฟนเราไม่กลับบ้าน โกหกเรา และที่เลวร้ายที่สุด บอกเราว่า "ไม่ได้รู้สึกกับเราเหมือนเป็นแฟนกัน ไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีลูก ไม่อยากพาไปไหน ไม่อยากซื้ออะไรไห้ ไม่อยากทำอะไรที่คนเป็นแฟนกัน เขาทำไห้กัน"
เราอึ้ง เบาหวิว ล่องลอย ปล่อยน้ำตาร่วงไหลไปแบบ เหมือนมันกลวง เรารู้สึกอยากหายตัวได้
เราพยายามคุย พยายามปรับ เพราะที่ผ่านมาเราก็รู้สึกว่าบางครั้งก็ไม่ได้ใส่ใจเค้าเท่าที่ควรทำ ...แต่เราอยากบอกเขา ทุกวันนี้จะเรียกว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน? มิ้นขอใช้คำว่าครอบครัวดีกว่า เราผ่านช่วงเวลาสำคัญของชีวิตมาดด้วยกัน
ตอนเขาเรียนจบ ตอนแม่เราเสีย ตอนยายเค้าป่วย
แต่ "เขาลืมมันไปหมดแล้ว " ผู้หญิงคนนั้นรับไม่ได้ที่มีเราอยู่ แต่...เธอก็ยังทำเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
เราทุกข์ใจ เหมือนชีวิตเดี่ยวดายกลางทะเลยามหัวค่ำที่ฝนใกล้จะตก
ทุกวันนี้ เรากับแฟนเราก็นอนด้วยกัน นอนกอดกัน
แต่ลึกๆ ใจเราทุกข์มาก แม่และครอบครัวแฟนเราห่วงเรา บอกเราอย่าคิดมาก มิ้นก็อยู่กับแม่ อยู่บ้านนี้ เด่วทุกอย่างก็ผ่านไป
เราย้อนคิด ว่าทำใมถึงตัดสินใจทิ้งงาน ทิ้งสังคมเมืองกรุง มาเริ่มนับหนึ่งกับเขา เพราะเรารัก และเขาก็รักเรา แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ...
ที่มิ้นมาโพสก็เพราะมิ้นอัดอั้น
มิ้นไม่รู้ควรทำยังไงดี
ใจบอกให้รอสักระยะ
แต่มันก็ทุกข์เหลือเกิน