ปลายนิ้วน้อยค่อยแตะลงเพียงนิด
กลับตรึงติดริมโอษฐ์มิรู้หาย
รอยจุมพิตขื่นขมระทมใจ
หยั่งรากลึกกลางหทัยอยู่เรื่อยมา

สารท*วสันต์*ผันเปลี่ยนหมุนเวียนกลับ
ดั่งตะวันรอนลับกลางพฤกษา
รัตติกาลหนาวเหน็บถึงวิญญา
เหลือเพียงข้ารอทิวาอยู่ดาดาย

ใต้หล้าสร้างบุพเพให้พบพา
แต่กลับร้างวาสนาคู่เคียงใกล้
เจ็บซ้ำเพราะความเขลาไม่เข้าใจ
เจ้ามิเคยมองความนัยในสายตา

วันคืนล่วงผ่านไม่คืนเหย้า
ข้าเพียรรอเฝ้าอย่างอ่อนล้า
ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยเวลา
ที่ล่วงผ่านเดือนปีอยู่เรื่อยไป

คอยนับปีผ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ข้ายังเก็บรักก่อนเก่ากลืนเอาไว้
ยังคงจดจารจำจนขึ้นใจ
มิอาจเผยความนัยให้ใครเจอ

แม้นฟ้าต้องการพรากให้จากเจ้า
ข้ายังเฝ้าฝันถึงนิรันดร์เสมอ
แต่บัดนี้เหลือเพียงความหลงละเมอ
ปิดฉากรักมิอาจเพ้อชั่วกาลนาน


กลอนบทนี้ลองแต่งดัดแปลงจากเนื้อเพลง 《年轮》 "รอบปี" ost. The Journey of Flower 花千骨 หรือชื่อไทยคือ "ตำนานรักเหนือภพ" ที่เคยพิมพ์ของแจ่มใสน่ะค่ะ

ไม่ได้แต่งกลอนมานานเป็นปีแล้ว กลัวร้างมือไปซะก่อน (แต่ก็รู้สึกฝีมือตกจริงๆ 5555) ขอคำแนะนำด้วยนะคะ

ปล. ที่ไม่อยากแปลว่า "วงปี" เพราะมันพ้องกับคำว่า "วงปี" ของต้นไม้อ่ะค่ะ ฟังแล้วมันแปลกๆ ขอเปลี่ยนเป็น รอบปี ดีกว่า