เรื่องนี้ไม่มีอิทธิปาฎิหารย์อะไรทั้งสิ้น

เมื่อวานผมได้พาภรรยาไปตรวจรักษาอาการป่วย ตามที่หมอนัดไว้ที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งในอำเภอศรีราชา
ระหว่างที่รอหมอนัดอยู่ ก็รู้ลมหายใจไปเรื่อย ตาก็เหลือบไปเห็นกองหนังสือที่มีผู้บริจาคให้อ่าน แต่ไม่ค่อยมีคนหยิบจับไปอ่าน
จิตไหลไปที่ชั้นวางหนังสือแล้ว ก็พาตัวตามไป หนังสือธรรมมะก็อยู่ชั้นบนๆ ตาสอดส่องหาหนังสือต่างๆ ผ่านหนังสือสวดมนต์ จนพบหนังสือเล่มบางๆเล่มหนึ่ง เป็นบันทึกพระธรรมเทศนาของหลวงปู่มั่นชื่อว่า "รอยธรรมหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต"

เมื่อเปิดขึ้นมาบทแรก บทความในหนังสือ เป็นสำเนียงการเทศนาของหลวงปู่มั่นโดยแท้ ที่เทศน์ง่าย ได้ใจความตรงตามพระธรรมวินัยทุกอย่าง ตอนนั้นจิตกลับมาตั้งมั่น สติสัมปัชชัญญะ ก็มาพร้อม เปิดหน้าหนังสือหน้าแรกก็เหมือนกับไปกราบหลวงปู่มั่นต่อหน้าพร้อมรอรับฟังพระธรรมเทศนา จิตกุศลสังฆานุสติบังเกิด ปิติขนลุกชูชัน ไม่น่าเชื่อจะมีหนังสือดีๆอยู่ในโรงพยาบาล

หลวงปู่มั่นเทศน์บทแรกสรุปได้ว่า
กรรมเป็นของลึกลับ และซับซ้อน เราไม่ควรไปดูหมิ่นใครๆ ว่าด้อยหรือต้อยต่ำกว่า เพราะทั้งเราและเขา ก็ต่างรับกรรมของตนเอง แม้สัตว์เดรัจฉานเขาก็รับกรรมตามวาระของตน การตำหนิผู้อื่นถึงเป็นเรื่องจริงก็ทำให้จิตใจของผู้ตำหนิ และผู้ถูกตำหนิเศร้าหมองลง

หลวงปู่มั่นเทศน์บทที่สองสรุปได้ว่า
ศีล  คือรั่วกั้นอันประเสริฐ  ศีลคือการมีสติ รู้สิ่งใดควร สิ่งใดไม่ควร  ศีลทั้งหลายรวมลงที่จิต  ศีลก็คือจิตที่เป็นศีล  ของดีมีอยู่ที่ตัวเราไม่ต้องหาที่ไหน อยู่ที่กายกับใจ อยากได้ให้ทำให้เกิดขึ้นเอาเอง

หลวงปู่มั่นเทศน์บทที่สามสรุปได้ว่า
การมีสติตามลมหายใจ รู้อิริยาบท ยืนดินนั่งนอน คือ กายคายานุสติ  การมีสติรู้เวนาความรู้สึก คือ เวทนานุสติ  พึงเจริญไว้ตลอดเวลาเนืองๆ

หลวงปู่มั่นเทศน์บทย่อยสรุปได้ว่า
คนที่ศึกษาเรียนรู้มามาก มักจะคิดมาก จิตไม่รวมลงง่ายๆ ทางแก้คือให้เอาที่เรียนมาเก็บไว้บนหิ้ง เก็บไว้ในลิ้นชักก่อน มาปฏิบัติธรรมเอาธรรมที่เกิดขึ้นตรงหน้านี่ล่ะมีพิจารณา เรียก ธรรมมะวิจัยยะ ให้เกิดปัญญาเห็นแจ้งตามความเป็นจริง

เมื่ออ่านถึงบทนี้ภรรยาเดินมาสะกิด บอกว่าหมอตรวจเสร็จแล้ว จึงบอกกับภรรยาว่า หลวงปู่มั่นกำลังเทศน์ให้ฟังอยู่พร้อมนำหนังสือไปอ่านบทที่เหลือ เมื่อจะกลับก็นำหนังสือกลับไปวางที่เดิม และยกมือไหว้กราบลาหลวงปู่มั่น และขอวางตำราบนหิ้งและเดินตามรอยธรรมที่ท่านได้ทิ้งเอาไว้