คือเรามีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นเพื่อนกันมา1ปีแล้ว ขอเล่าย้อนตอนม.4นะ >> เราสองคนเป็นคู่จิ้นกันนะเพื่อนๆชอบเรียกแบบนั้น
เราค่อนข้างเป็นที่รู้จักพอสมควรแหละ เราสมมุติชื่อเพื่อนจิ้นเรานะ ชื่อ M ละกัน เราก็คิดว่า M อะคิดเล่นๆกับเราไม่ได้จริงจังหรอก แต่หลังๆมาเราเองต่างหากที่คิดชอบ M ขึ้นมา ถามก่อนเลยว่าคำว่าเพื่อนน่ะเราไม่สนนะเราสนความรู้สึกเราที่มีต่อ M มากกว่า แล้วเพื่อนในกลุ่มก็รู้ว่าเรากับ M มีความรู้สึกดีๆให้กัน เรากับ M ก็เล่นเหมิอนกับเพื่อนทั่วๆไปแหละ แค่สร้างสถานการณ์ให้แกล้งชอบกันเฉยๆ แต่ในใจเราอ่ะนะจริงจังเสมอ
เราก็ไม่รู้นะตอนนั้นว่า M คิดเหมือนเราไหม....
จนปิดเทอมใหญ่เราได้ลองคบกับรุ่นน้องคนหนึ่งก็นิสัยดีนะ แต่ตอนนั้นเรารู้สึกฝืนที่ไม่ทำตามใจตัวเอง ไปคบกับคนที่เราไม่รักเพื่อลองใจ M แต่..
เปิดเทอมขึ้นม.5มา M ก็เห็นเรากับน้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เพื่อนๆในกลุ่มก็บอกเราอยู่นะว่า M อ่ะไม่มีความสุขเลยที่เห็นเรามีคนอื่น ตอนนั้นเราก็เริ่มแน่ใจแล้วว่าเราจะไม่เสียเวลาอีกเราเลยตกลงบอกเลิกน้องเขา ถึงแม่น้องเขาจะเสียใจร้องไห้ขนาดไหน เราก็ต้องปล่อย
"เพียงเพราะเราแคร์ความรู้สึก M" มากๆๆๆ เราบอกตัวเองว่า เฮ้ย! ทำได้ขนาดนี้แสดงว่าเราทำเพื่อ M ได้ เรารัก M หรอ?? จากนั้น M ก็เริ่มเป็นเหมือนเดิมและคุยกับเรา และกล้าที่จะเปิดเผยความจริงว่า M ที่ผ่านมาตอนม.4ก็ชอบเรานะ ไม่สิ M บอกรักเราเลยล่ะ เราแทบจะร้องไห้น่ะ ไม่คิดว่า M ก็มีความรู้สึกดีๆให้เราเหมือนกัน...
จนมาตอนนี้ มันเปลี่ยนไปจากตอนนั้นเราก็ดีๆกันอยู่ พอมาวันนี้ M ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเราเลย เพื่อนในกลุ่มก็ถามว่าเป็นไรทำไมไม่ยอมคุยกับเรา
M เป็นคนเลือกที่จะบอกรักเรา บอกแล้วทำไมต้องหายไปจากเรา ทำไมต้องให้เราตาม M ด้วย เราไม่อยากให้ Mหายไปจากชีวิตเรานะ เพื่อนในกลุ่มเราไปสืบมาก็มาบอกเราว่า M น่ะเชื่อมั่นคำว่าเพื่อนเกินไป คงเป็นมากกว่านั้นไม่ได้ แต่ M ก็ยังรักเราอยู่นะ เพียงแค่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นบอกเลยเราเสียความรู้สึกมาก และ M ก็ไม่คุยไม่มองหน้าเราอีกเลย เพื่อนในกลุ่มก็อึดอัดแทนที่เราสองคนไม่คุยกัน จบ..
เราก็อยากแชร์ประสบการณ์เราบ้าง เราอยากระบาย เราไม่รู้จะทำไงดี หรือควรปล่อยไว้แค่นี้ ....
ไว้วันต่อไปเป็นไงเราจะมาต่อนะ
เพื่อนรักเพื่อน
เราค่อนข้างเป็นที่รู้จักพอสมควรแหละ เราสมมุติชื่อเพื่อนจิ้นเรานะ ชื่อ M ละกัน เราก็คิดว่า M อะคิดเล่นๆกับเราไม่ได้จริงจังหรอก แต่หลังๆมาเราเองต่างหากที่คิดชอบ M ขึ้นมา ถามก่อนเลยว่าคำว่าเพื่อนน่ะเราไม่สนนะเราสนความรู้สึกเราที่มีต่อ M มากกว่า แล้วเพื่อนในกลุ่มก็รู้ว่าเรากับ M มีความรู้สึกดีๆให้กัน เรากับ M ก็เล่นเหมิอนกับเพื่อนทั่วๆไปแหละ แค่สร้างสถานการณ์ให้แกล้งชอบกันเฉยๆ แต่ในใจเราอ่ะนะจริงจังเสมอ
เราก็ไม่รู้นะตอนนั้นว่า M คิดเหมือนเราไหม....
จนปิดเทอมใหญ่เราได้ลองคบกับรุ่นน้องคนหนึ่งก็นิสัยดีนะ แต่ตอนนั้นเรารู้สึกฝืนที่ไม่ทำตามใจตัวเอง ไปคบกับคนที่เราไม่รักเพื่อลองใจ M แต่..
เปิดเทอมขึ้นม.5มา M ก็เห็นเรากับน้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เพื่อนๆในกลุ่มก็บอกเราอยู่นะว่า M อ่ะไม่มีความสุขเลยที่เห็นเรามีคนอื่น ตอนนั้นเราก็เริ่มแน่ใจแล้วว่าเราจะไม่เสียเวลาอีกเราเลยตกลงบอกเลิกน้องเขา ถึงแม่น้องเขาจะเสียใจร้องไห้ขนาดไหน เราก็ต้องปล่อย
"เพียงเพราะเราแคร์ความรู้สึก M" มากๆๆๆ เราบอกตัวเองว่า เฮ้ย! ทำได้ขนาดนี้แสดงว่าเราทำเพื่อ M ได้ เรารัก M หรอ?? จากนั้น M ก็เริ่มเป็นเหมือนเดิมและคุยกับเรา และกล้าที่จะเปิดเผยความจริงว่า M ที่ผ่านมาตอนม.4ก็ชอบเรานะ ไม่สิ M บอกรักเราเลยล่ะ เราแทบจะร้องไห้น่ะ ไม่คิดว่า M ก็มีความรู้สึกดีๆให้เราเหมือนกัน...
จนมาตอนนี้ มันเปลี่ยนไปจากตอนนั้นเราก็ดีๆกันอยู่ พอมาวันนี้ M ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเราเลย เพื่อนในกลุ่มก็ถามว่าเป็นไรทำไมไม่ยอมคุยกับเรา
M เป็นคนเลือกที่จะบอกรักเรา บอกแล้วทำไมต้องหายไปจากเรา ทำไมต้องให้เราตาม M ด้วย เราไม่อยากให้ Mหายไปจากชีวิตเรานะ เพื่อนในกลุ่มเราไปสืบมาก็มาบอกเราว่า M น่ะเชื่อมั่นคำว่าเพื่อนเกินไป คงเป็นมากกว่านั้นไม่ได้ แต่ M ก็ยังรักเราอยู่นะ เพียงแค่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นบอกเลยเราเสียความรู้สึกมาก และ M ก็ไม่คุยไม่มองหน้าเราอีกเลย เพื่อนในกลุ่มก็อึดอัดแทนที่เราสองคนไม่คุยกัน จบ..
เราก็อยากแชร์ประสบการณ์เราบ้าง เราอยากระบาย เราไม่รู้จะทำไงดี หรือควรปล่อยไว้แค่นี้ ....
ไว้วันต่อไปเป็นไงเราจะมาต่อนะ