สวัสดีครับ ผมคบผู้ชายครับ
ผมได้มีโอกาสคุยกับผู้ชายคนนึงครับ ผมไม่รู้มาก่อนว่าเขาเรียนหมอ
ผมแอบส่องชีวิตของเขาตามเฟสบุ๊ค พอรู้ว่าเขาเป็นหมอ ผมดีใจและเสียใจในขณะเดียวกันครับ
ความดีใจของผมก็คือ เขาเป็นคนดีมากครับ เรียนเก่ง เป็นหมอ แต่ในขณะที่ผมเสียใจคือเขาเป็นนิสิตแพทย์ซึ่งคิดว่าจะเป็นไปได้ไหมที่เราจะคบกัน
แต่ตอนนี้ผมอยากเรียนเขาว่าแฟนมากๆ แต่เขายังไม่ได้ขอผมเป็นแฟนนะครับ555 (รออยู่) แต่ในสถานะตอนนี้มันเลยคำว่าพี่น้องมานานแล้ว
เราสองคนไปเที่ยวด้วยกัน ไปตะลอนๆ กินข้าวกัน ได้มีโอกาสถ่ายรูป เขาแนบอิงมากอดผมและพูดว่า " ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เรารักเธอนะ"
จนวันนึงเขาเปิดเทอมครับ ซึ่งผมก็ไม่รู้มาก่อนว่า หมอจะต้องเรียนหนักขนาดนี้ คนที่ผมคุยด้วยเป็นแพทย์ชนบทครับ
ซึ่งปี 4 5 6 ต้องไปเรียนที่ต่างจังหวัด ซึ่งแน่ครับ เวลาของเราก็จะหายไปเรื่อยๆ แต่ตอนกลางคึนยังไม่เปิดเทอม เราก็ Skype คุยกันทุกวัน
ผมคิดว่าหลังเปิดเทอมไป ผมจะมีโมเมนต์แบบนี้อีกไหม
วันนี้เป็นวันแรกครับ ที่เขาได้ไปเรียนที่ต่างจังหวัด ผมแทบอยู้ไม่ได้เลยครับ เวลาที่ไม่มีเขา
วันนี้ตอนเช้า ได้ไลน์ไปหาเขา สงสัยเขาคงเรียนอยู่ เราก็เหมือนคนบ้าเลยครับ พิมพ์เองตอบเอง วันนี้ทั้งวันเลย
แต่พอเขาว่างแค่ครึ่งชั่วโมง เขาก็โทรหาเรา ถามไถ่เราว่าเป็นไงบ้าง เป็นโมเมนต์ที่อยากร้องไห้มากๆ ครับ ดีใจจนแทบพูดไม่ออก
เราคุยไปน้ำตาก็จะไหลไป ผมยอมรับว่า ผมรักเขามากครับ เขาก็บอกผมว่า เขารักเรามาก รักมากๆ
ผมคิดว่า 'แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว'
ผมบอกกับตัวเองทุกวันว่า ผมจะต้องอดทนให้ได้ ตอนที่ไม่มีเขาอยู้ใกล้ๆ
แต่ผมไม่มั่นใจว่า "ผมจะอดทนแบบนี้ได้นานเท่าไหร่" ผมควรสร้างทัศนะคติยังไงดีครับ