ชีวิตคน สับสน วุ่นวายนัก
มีความแค้น และความรัก มักผสม
เกิดมาแล้ว คงไม่แคล้ว พ้นโคลนตม
มือโสมม ผสมชั่ว ทั่วทุกราย

แม้เพื่อนตาย กลับกลาย เป็นคู่แค้น
คนเป็นแฟน เคยรักกัน พลันหนีหาย
เคยร่วมยิ้ม ร่าเริงกัน วันสบาย
ล้วนสลาย หายจางไป ในหมอกควัน

โดนเย้ยหยัน ยิ้มเยาะ เหยียบย่ำใส่
ดูถูกกัน ให้เจ็บใจ กระไรนั่น
คร้านแยแส เสียงหัวร่อ ด่าทอกัน
ขอทิ้งไว้ ไม่มองหัน พอกันที ...

ไม่ว่าจะดี จะร้าย สุข หรือ ทุกข์  ในสุดท้ายที่สุดทุกสิ่งก็จะสลายไปคล้ายหมอกควันที่จางไปตามกาลเวลา ยึดถือเอาไว้ก็ทำร้ายจิตใจตน วาสนาคนอยู่ที่ได้สุขใจ มิใช่สิ่งสมมติทั้งที่จับต้องได้และไม่ได้