สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ เขียนผิดบ้างอะๆรบ้างก็ต้องขออภัยไว้ด้วยนะคะ


      เข้าเรื่องเลยแล้วกัน.....
คือเราเป็นลูกของคุณแม่ ซึ่งเป็นภรรยาคนที่2 ของพ่อ เรามีพี่ชายซึ่งพี่ชายเป็นลูกภรรยาคนแรกจองคุณพ่อ
พ่อกับภรรยาคนแรกเลิกกันแล้วนะคะ พ่อถึงมาแต่งงานกับแม่เรา ตอนนี้พ่อกับแม่เราก็หย่ากันมานานแล้วค่ะ
เราอยู่บ้านของแม่ ส่วนพ่ออาศัยอยู่กับพี่ชายอีกบ้านนึง แต่พ่อจะไปๆมาๆบ้านเราตลอด อาจจะอาทิตละครั้งแล้วแต่
พี่ชายเราอายุ 30นิดๆแล้วค่ะ ส่วนเรา 23 ปี พี่ชายเราไม่ได้ทำงานค่ะ เที่ยวไปวันๆ ส่วนเราทั้งทำงานทั้งเรียน
อยู่กับแม่เราฐานะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม่เราค้าขาย ส่วนพ่อทำงานราชการเงินเดือนค่อนข้างดี พ่อเราก็ส่งเสียเรานะคะ
ช่วยเรื่องค่าเทอมอย่างเดียว ส่วนพี่ชายที่อยู่บ้านเดียวกับพ่อเรา ก็ขอเงินพ่อค่ะ ไม่ได้ทำงานอะไร ใช้ชีวิตแบบฟุ่มเฟือย

      คือที่เราน้อยใจมาตลอด เราคิดว่าพ่อลำเอียงค่ะ เวลาเราอยากได้อะไร  หรือจำเป็นต้องใช้เงิน  หรือวันเกิด
พ่อไม่เคยให้อะไรเลย เราต้องคอยหาเองตลอด แต่เราก็เข้าใจนะคะ เราโตแล้ว เรามีงานทำ แต่บางครั้งมันมีเรื่องจำเป็น
เงินเลยใช้ไม่พอบ้างอะไรบ้าง บางครั้งเราก็ให้แม่บ้าง เลี้ยงยายบ้าง แต่เรามองดูพี่ชายต่างแม่ เราคิดในใจตลอด
ว่าทำไมนะ ชีวิตพี่ชายเราดูดีกว่าเรามาก เวลาพ่อนัดเราไปกินข้าวกันกับพี่ชายต่างแม่ เรารู้สึกเหมือนคนใช้ยังไงก็ไม่รู้
ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ รองเท้าแตะ  ส่วนพี่ชายต่างแม่เราแต่งตัวดีมาก คือต่างกํบเราเหลือเกิน
   เวลาเราขออะไรเราก็จะโดนพ่อว่า แต่เวลาพี่ชายเราขอทำไมถึงไม่โดนว่าแบบเราบ้าง  คือมันเหิดอาการน้อยใจ
เราเป็นลูกพ่อเหมือนกันแท้ๆ ทำไมถึงให้อะไรไม่เท่ากัน เราพยายามทำทุกอย่างให้พ่อรู้สึกว่าเราก็รักพ่อมาก
เวลาพ่อป่วย พี่ชายก็ไม่อยู่บ้านค่ะ ออกไปกับเพื่อนบ้างอะไรบ้าง  คือปกติพ่อเราเหมือนอยู่คนเดียวเลย
ก็มีแต่เรากับแม่นีแหละค่ะที่คอยช่วยดูแลพ่อ ขับรถพาพ่อไปหาหมอ ทำดีทุกอย่างให้พ่อเห็นแต่ก็ได้เท่านี้
    
   เราอยากจะขอความเห็นจากเพื่อนๆว่าเราคิดมากไปรึเปล่า