คุณ จขกท.  ลองอ่าน ความเห็นที่ 9 ของกระทู้นี้  --->http://ppantip.com/topic/33807114

-------------------------------------------------------------------------
  (ก๊อปปิ้มาให้ดู)

--อาการที่คุณเจ้าของกระทู้เจอ  เป็นอาการของ อภิสังขารมาร ซึ่งจะเกิดกับคนที่ปฏิบัติธรรมได้ดีระดับหนึ่งแล้ว  ..จิตมันก็จะปรุงแต่งไปในทิศทางที่เราไม่ต้องการ  ซึ่งมักจะปรุงแต่งต่อครูบาอาจารยน์ที่เราเคารพมากๆๆ  เคารพสุดๆๆๆ  อาจจะปรุงแต่งไปทางโทสะ หรือทางกามราคะแบบหยาบช้าลามก  เมื่อมันปรุงแต่งไปแบบที่เราไม่อาจจะควบคุมได้แบบนั้น  เราก็เกิดอาการกลัวบาปมากๆๆ  รู้สึกเป็นทุกข์ใจสุดๆๆ
       (อาการปรุงแต่งทางโทสะ ที่เกิดต่อครูบาอาจารย์ เช่น   เกิดคำด่าหยาบๆต่อครูบาอาจารย์ที่เราเคารพนั้น , หรือเห็นเป็นภาพนิมิตลึกๆ  ที่เราไปทำร้ายครูบาอาจารย์   เช่น ไปเหยียบหัว  ไปทุบ ไปตี  ไปฆ่า ...ฯลฯ  , ถ้ามันปรุงแต่งไปทางกามราคะ  ก็จะยิ่งเกิดความรู้สึกละอายสุดๆๆ   เช่นเห็นภาพครุบาอาจารย์เป็นภาพเปลือย หรือมีกิริยาท่าทางทางเพศต่างๆนานา  หรือภาพกิริยาอาการแบบนั้นระหว่างเรากับครูบาอาจารย์ ..ฯลฯ)

       --เมื่อเกิดอภิสังขารมารแบบนี้ปรากฏขึ้นกับใคร  ผู้นั้นจะรู้สึกเป็นทุกข์มากๆ   กลัวตกนรกที่สุด   ทั้งกลัวทั้งทุกข์  ทุกข์ยิ่งกว่าโดนเผาในนรกซะอีก จนไม่รู้จะบอกใคร  เพราะจะเอ่ยปากบอกใครก็ไม่ได้  เนื่องจากเกิดความอายอย่างมาก  จำเป็นต้องกล้ำกลืนฝืนอมทุกข์อยู่ในใจคนเดียว  หาที่ระบายไม่ได้

         .....อาการวิปลาสของจิตแบบที่ว่านั้น   เกิดขึ้นกับคนในวงการปฏิบัติมากมาย  แต่ไม่มีใครกล้าบอกใคร  และแก้ยากมากๆๆๆ  ยากที่สุด เพราะมันปรุงแต่งออกมาจากส่วนลึกในจิต  ลึกกว่าระดับความคิดมากมาย  ลึกๆๆๆลงไปหลายๆๆชั้น

         ....แต่ทางแก้ก็มี   ไม่ใช่ไม่มี ..แต่การจะแก้ปัญหานี้ได้ ต้องทุ่มเทความเพียรมากๆๆ  ต้องอดทน และใจสู้อย่างกล้าหาญเด็ดจาด จึงจะดำดิ่งลึกลงไปในใจตนเอง  และแก้มันได้ที่จุดเริ่มต้นปรุงแต่งของมัน ...

         วิธีแก้คือ

         ๑.  คุณต้องพยายามปรุงแต่งสวนมันกลับไปในทางตรงข้ามก่อน  สร้างพื้นฐานอันนี้ก่อน  เหมือนนักมวยแลกหมัด มันต่อยมาเราต่อยกลับไป  เช่น มันปรุงแต่งเป็นคำด่าครูบาอาจารย์ เราก็ปรุงแต่งเป็นคำขอโทษ ขอขมา สวนกลับไป ให้พอๆกัน ..หรือถ้ามันปรุงแต่ง เป็นภาพเรากำลังเอาไม้ทุบหัวครูบาอาจารย์ เราก็ปรุงแต่งเป็นภาพเรากำลังก้มกราบครุบาอาจารย์  หรือมันปรุงแต่งเป็นภาพลามกทางกามราคะกับครุบาอาจารย์ เราก็ปรุงแต่งเป็นภาพอสุภะ เป็นภาพซากศพ สวนทางมันกลับไป....แล้วแต่คุณจะคิดหาอุบายปรุงแต่งสู้กับมัน  เอาเถิดเอาล่อกับมันไปแบบแลกหมัดกับมันไปแบบนี้ไปก่อน ระยะหนึ่ง  อาจจะนานหลายสัปดาห์หรือหลายเดือนหรือหลายปี  จนค่อยๆชำนาญๆๆมากๆขึ้น  ทันกับมันมากขึ้น ...

         ๒. ฝึกสมาธิมากๆ  หาทางบังคับจิตให้ได้  บังคับให้เกาะนิ่งที่จุดเดียว  เช่น ท่องบริกรรม พุทโธๆๆๆ  จนจิตนิ่งแน่วกับคำบริกรรม รสมวูบลงไป ...
         ๓. ฝึกพิจารณาแยกแยะอวัยวะชิ้นส่วนต่างๆของร่างกายตามหลัก กายคตาสติ ๓๒  เช่น แยกเป็น  ผม  ขน  เล็บ  ฟัน  หนัง  ตับ  ไต ..ฯ ต่างๆนานา เหล่านั้น   ฝึกมากๆๆ....

         ๔.  หาทางไล่ย้อนทวนสวนกลับการปรุงแต่ง ว่ามันพุ่งออกมาจากไหน  มีขั้นตอนออกมายังไง    เปรียบเช่น เราเห็นดอกบัวลอยบนผิวน้ำ  เราจับดอกบัวนั่น แล้วจับไล่ก้านมันดำลึกๆๆลงไป  จนถึงรากของมันที่อยู่ในโคลน  เมื่อถึงรากของมันที่โคลนนั่น ทุกๆอย่างก็ง่าย  ถอนรากมันออกมาตอนนั้นเลย  ...ทำนองเดียวกัน เมือ่ใดเราไล่ย้อนสวนทางการปรุงแต่งของอภิสังขารมารนั่น ไล่ลึกๆๆดำดิ่งลงไปในใจเรา  วันใดวันหนึ่งก็จะถึงรากของมันที่ศูนย์กลางใจของเรา เมื่อนั้น  รากของมันจะหลุดออกมาเองอัตโนมัติ  ..การปรุงแต่งที่เราเป็นทุกข์มากๆนั้น ก็จะหายไปทันที วันนั้นเอง ...และสิ่งสำคัญคือ จะได้เห็นธรรมะอีกมากมายมหาศาลบานเบอะ   เห็นทุกๆอย่างเป็นธรรมไปหมด  ฟังธรรมหรืออ่านหนังสือธรรมะทุกๆอย่าง ก็จะเข้าใจหมดทันที ...  และสิ่งสำคัญสุดๆคือ  ความทุกข์ใจนั้นก็จะหมดไป เหมือนคนหายโรค  มีแต่ความสุขสบาย

              กุญแจสำคัญคือ  พยายามมากๆๆอดทนมากๆๆ  สู้แบบเอาชีวิตเข้าแลก ในการฝึกสมาธิและพิจารณาแยกแยะด้านปัญญา  ตามที่บอกข้างบนนั้น...