ก่อนอื่นขอเล่าก่อนว่า ผมคบกับแฟนมา4-5เดือน เราอยู่มหาลัยเดียวกัน รุ่นเดียวกัน แต่คนละคณะ ผมชอบเธอ ตั้งแต่แรกเห็นก็ไม่มีความคิดจะจีบ อย่างจิงจัง เพราะคนที่ผมชอบมากจิงๆ ผมจะไม่กล้าจีบ ผมเขินไม่กล้า จีบหรอก ซึ่งเธอก็คือคนๆนั้น แต่กับคนอื่นที่ผมชอบไม่มาก ผมกลับกล้าคุย
ผม ผมเคยคุยมาหลายคนแล้ว ส่วนใหญ่จะไม่คุยซ้อน ผมหาคนที่ใช่สำหรับผม คนที่ทำให้ผม ทุ่มเททุกอย่างให้ คนที่ผมอยุด้วยคุยด้วยแล้วมีความสุข
ผมไม่กล้าคบใครจิงๆจังๆ เป็นปี เพราะโดน คนรักนอกใจ มันเจ็บมาก ผมเลยประชดชีวิต โดยการม่อสาวไปวันๆ สำหรับผมก็แค่ มองคนน่ารักๆ ที่ผ่านมา ไปเรื่อย แล้วก็ คุยกับใครซักคนหยอกล้อไป จนวันนึง ผมคิดว่า ที่ผมต้องการจิงๆคือใครซักคน ที่รักผมแคร์ผมจิงๆ และคิดว่าถึงม่อไปเรื่อยๆ มันก็ไม่มีไรดีขึ้น
อยากหาซักคนมาเป็นคู่ชีวิต คบกันไปนานๆ  จนมาเจอคนหนึ่ง ผมคิดว่าเธอเรียบร้อยน่ารัก ผมก็เลย ลองคุยกับเธอ แต่พอ คุยไป ซักพัก ก็เริ่มรู้สึกว่าเธอต่างจากที่ผมคิด เป็นในแบที่ผมไม่ชอบเลย และมีเรื่อง ผู้ชายคนอื่นเข้ามาเกี่ยว ผมก็เริ่มถอยห่างออกมาเรื่อยๆ ซึ่ง เธอก็พยายาม คุยกับผม แต่ผมไม่เชื่อ ที่เธอพูด เพราะข้อมูลที่ผมได้มาจากคนที่เชื่อถือได้ มันไม่ใช่อย่างที่เธอพูดเลย ผมมั่นใจว่านี่ไม่ใช่คนที่ผมตามหาแน่ๆ ถ้าคบกันไป ต้องทะเลาะเรื่อง เที่ยว กินเหล้าแน่ๆ ระหว่างผมถอยห่างมาเรื่อยๆ ซึ่งก็ยังคุย รักษา น้ำใจเธออยู่ ผมไม่อยากหักดิบ เพราะ มันเจ็บมาก(เชื่อผมผมเคยโดนมา)
            จบผมมาสดุดตาที่แฟนคนปัจจุบันของผมซึ่งเมื่อก่อนไม่กล้าคุยไม่กล้าทักเฟสไปด้วยซ้ำ พอได้คุยกัน ผมก็รู้สึกได้เลยว่าคนนี้แหละใช่ คนนี้แหละที่ผมตามหา คนนี้แหละ ที่ทำให้ผมอยากคุยอยากอยู่ด้วย จนในที่สุด ผมก็จีบเธอจิงจัง ตั้งความหวังถึงขั้นแต่งงาน และก่อนที่ผมจะขอเธอเป็นแฟน เรื่องราวของผมกับ ผญ คนก่อน ก็จบกันเรียบร้อยแล้ว คิดว่าไม่เป็นไรแล้ว เพราะระยะห่าง ตอนนี้มันมากมายซะเหลือเกิน    
          แล้วเรื่องราวของผมกับแฟนคนปัจจุบันก็ได้เริ่มขึ้น ตอนนั้น ผมต้องไปเรียน ต่างวิทยาเขต จึงไม่ขอเธอเป็นแฟน รอกลับไปจะขอเป็นแฟน อย่างเป็นทางการ2-3เดือนผ่านไป ผมได้กลับไปแล้ว ความหวังทุกอย่าง เพื่อรอเจอเธอทั้งนั้น เมื่อเจอกัน ผมพาเธอไปเดท ที่ต่างๆ ในตอนเย็นๆ ซึ่งอากาศไม่ร้อนผมแอบถ่ายรูปเธอเพราะ เธอไม่ยอมให้ถ่ายดีๆ รูปแต่ละรูปกว่าจะได้มา มันลำบากซะเหลือเกิน ทั้งเดินลงเขา ขึ้นเขา ไปดูพระอาทิตตก ที่ทะเล   เพื่อให้มันเป็นความทรงจำของเราทั้งคู่   จากนั้นผมพาเธอไปทานอาหารค่ำ ระหว่างทานกัน เธอบอกว่าขอดูรูปใน มือถือหน่อย ผมก็บอกให้ทายเอาว่า รหัสอะไร  ผมใบ้ว่า เลขบัตร บชช   เธอรู้ซะงั้น แอบดีใจ 55555+       เธอก็เข้าไปดูรูป แล้ว พูดว่าไม่สวยเลยลบนะ ผมก็บอกว่า ไม่ยอมให้ถ่ายดีๆเองล่ะ อย่าลบนะไม่งั้นโกด  แต่เธอลบไปแล้วขั้นหนึ่ง ผมพยายามแย่งมือถือคืน เธอรีบลบรูปที่ถ่ายในวันนั้น ทั้งหมด  พอผมแย่งคืนมาได้ ไม่มีรูปซักรูปแล้ว กู้คืนก็ไม่ได้ ผมนิ่งเงียบไปเลย คิดในใจ นี่มันรูปเดทแรกของเรานะเห้ย มันไม่สำคัญเลยหรอ ลบไปง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ จากนั้น อารมผมก็ต่างจากตอนแรกเริ่มโดยสสิ้นเชิงแบบ เฟลมากอะ
เธอ:เธอเป็นไรงอนหรอ อะแน่ะๆ อย่ามาอำ
ผม:อื้ม
เธอ:งอลทำไมอ่า แค่รูปเอง
ผม:เหอะ แค่รูปหรอ
เธอ:ก็รูปมันไม่สวยอ่า
ผม:หรอ ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่สวยหรือไม่สวย(คิดในใจ)
ผม:อื้ม แต่นี่มันเดทแรกของเรานะ มันไม่สำคัญอะไรเลยใช่มั๊ย ที่ไปกันมานี่มันไม่มีค่าเลยใช่มั๊ย
เธอ:ขอโทดเราลืมคิด ว่ามันเป็นเดทแรก ฮือ ขอโทด
ผม:เหอะ (พร้อมถอนหายใจ)
เธอทำหน้ารู้สึกผิด)
ผมผมก็พยายามปรับอารม คิดในใจว่า เดทแรก ไม่อยากให้มันพังงี้เลย แต่เฟลตั้งแต่เดทแรกแบบนี้ จะรอดมั๊ยวะ)

                 แล้วจากนั้น ก็ดึงตัวเอง กลับมาเป็นคนร่าเริ่งอีกครั้ง ดึงเธอจากการรู้สึกผิดด้วย บอกกับเธอว่าไม่เป็นไร ช่างมันเหอะ ไม่อยากให้มันรุสึกแย่
จากนั้น ผมก็ชวนเธอ สวีทเหมือนเดิม และพาเธอเธอไปต่ออีกทีนึง ชมวิวกลางคืน และที่นั้นผมได้ขอเธอเป็นแฟน อย่างเป็นทางการ อยากให้มันเป็นวันพิเศษ เธอดูเขินมาก ดูแล้วน่ารักจิงๆ
                 จากนั้นความสุขก็เข้ามาในชีวิต ของผมมากขึ้น ทุกอย่างสำหรับผม คือเธอไปแล้ว  แต่แล้ววันหนึ่ง ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนเธอถามเกี่ยวกับ ผญ คนก่อนที่ผมคุยด้วย ก่อนที่จะมาคุยกับเธอตอนนั้นมีประเด็นอะไรซักอย่าง ผมก็จำไม่ได้แล้ว แต่เธอเข้าไปในเฟสบุ๊คผม ดูแชทที่เคยคุยกับคนนั้น เธอไม่พอใจ เธอคิดว่าาผมคบซ้อน ระหว่างที่จีบเธอ ผมคุยกับอีกคนด้วยหรอ    ผมก็บอกไปว่า ไม่มีอะไรแล้วตอนนั้นเราพยายามห่างแล้ว มันไม่มีอะไรเลย ตอนนี้มันก็จบไปเรียบร้อยแล้ว ไม่คุยไม่ติดต่อไลกันแล้ว แต่เธอก็โกดมาก  ไม่คุย ไม่ตอบเฟส ตอบก็ตอบแบบเย็นชา  อารมณ์แบบ ทำยังไงเธอก็ไม่คุยด้วย เธอไม่ยอมลงจากหอ  ไม่มีโอกาศได้เจอได้ง้อเลย
ผมคิดในใจ ห๊ะเรื่องนั้นมันขนาดนั้นเลยหรอ อะไรจะโกดขนาดนั้น ผมไม่เข้าใจเลย จนทะเลาะกันหลายวันมาก เพราะเธอไม่ยอมคุย หนีลูกเดียว
ถึงขนาดบอกเลิกผมเลยทีเดียว  เมื่อเพื่อนเธอถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็เล่าให้ฟัง และเพื่อนเธอก็บอกว่าเธอทำเกินไปรึป่าว เธอถึงยอมกลับมาคุยกับผม
ระหว่างเกิดเรื่องนั้น ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยคับ อึดอัดสุดๆ จะสำนึกผิดก็สำนึกผิดไม่ถูก สับสบไปหมด ทรมานสุดๆ บอกเลย
            พอกลับมาคบกัน ผมก็พูดกับเธอว่า ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ อย่าพูดคำว่าเลิกออกมาพล่อยๆน่ะ พอคุยกัน เราก็ดีกันแต่หลังจากเหตุการคราวนั้นทุกอย่างมันก็แย่ลง ทะเลาะกันบ่อยขึ้น เรื่องที่ผมคิดว่าเล็ก ก็กลายเป็นทะเลาะใหญ่โต เรื่องเข้าใจผิด ก็ทะเลาะรุนแรก ทำทุกเรื่องให้เป็นเรื่องใหญ่ไปซะหมด และทุกครั้งที่ทะเลาะก็ไม่ยอมคุยไม่ยอมเจอตลอด   จะถามว่าเกิดไรขึ้น ก็ไม่บอก สวนกลับมาว่าคิดไม่ได้หรอ (อ้าว แล้วกูจะรู้มั๊ย)
พอทะเลาะกันบ่อยๆ ผมถามว่า ทำไมทะเลาะทุกครั้งต้องไม่คุยต้องหนีหายทุกทีเลย เค้าตอบกลับมาว่า คนบ้าที่ไหน โกดกันแล้วคุยกัน (ผมคิดในใจ เอ๊างั้นกุบ้าอะดิ โกดกัน แต่อยากเครียให้ดีกัน ไม่คุยกันมันจะรุเรื่องมั๊ย )สุดๆคับ  พอผมถามว่าเกิดไรแล้ว แล้วไม่บอก ผมก็ถามย้ำ ง้อทั้งๆที่ไม่รุว่าเกิดไลขึ้น แล้วพอถามมากๆ ก็ตอบมาแบบเหวี่ยงๆ รำคาญ ใส่   แบบนี้ตลอดรู้สึกแย่สุดๆ แล้วมีครั้งหนึ่ง เค้าถามผมว่า ทำไมมีแต่เธอที่ทำให้เกิดเรื่องทะเลาะกัน ทำไมเธอทำผิดไม่อยุดหย่อน  เค้าไม่เห็นเคยทำอะไรให้เธอไม่พอใจเลย ทำไมมีแต่เธอที่ทำให้เราไม่พอใจอยู่ตลอด
(ผมขึ้นเลยคับ ไม่มีเลยหรอ กล้าพูดเนอะ ตัวเองทำผิดไรไม่รู้หรอก ผมไม่เคยพูด ผมไม่พอใจ ก็พยายามดึกตัวเองให้ร่าเริงทุกครั้ง อะไรช่างมันได้ช่างมัน ไม่อยากทะเลาะ ) ก็เถียงกันใหญ่โตอีกแล้ว เป็นแบบนี้มาตลอด โกดกันทุกครั้ง หนีหายไม่ยอมคุย แถมเอาเรื่องเก่าๆ ที่เคยเกิดมาพูดอีก พูดอยู่นั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า เรื่องมันจบไปแล้ว ทำไมเธอไม่จบ สัญญากันว่า จะไม่เอาเรื่องอื่นมาพูด แต่พอเอาเข้าจิง ลากมาอีกแล้วว จากเรื่องไร้สาระ กลายเป็นเรื่องใหญ่
ทุกครั้งที่ทะเลาะ ผมจะปรึกษา เพื่อน ผญ  พี่ๆผญ ญาติๆ เพื่อถามความเห็น และความคิดในมุมมอง ผู้หญิง ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เอิ่ม เป็นพี่เลิกไปนานแล้วทั้งนั้น ผมก็คบต่อ เพราะรักแต่จบวันนี้ เราก็เลิกกันแล้ว ล่ะคับ ไม่นานนี้เอง เธอหายไม่ตอบตาม step แล้วพอได้คุยกัน ผมกำลังจะง้อ แต่โดนพูดตัดมาว่าเราเลิกกันเหอะ  ผมหมด แรงเลยคับ ทำไลไม่ถูก อึ้งมาก คิดว่าคงเลิกกันจิงๆแล้ว สิ้นหวัง ถอนหายใจทิ้งทั้งวันเหมือนคนบ้า ผมก็ไม่กล้าทักเธอไปอีก จนไม่กี่วันต่อมา พี่เธอทักมาถามว่า ไหนบอกจะดูแลน้องพี่ให้ดี สัญญาแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ง้อมันให้ถึงที่สุด มันเสียใจมาก ร้องเหมือนคนบ้า  บลาๆๆ  ผผมก็คิดในใจ เอิ่ม กูคิดว่าเกลียดกูไปแล้วซะอีก ไล่กูเหมือนหมูหมา บล๊อกเฟส ไลน์ ทุกอย่าง ก็ทำมาแล้ว นั้นมันรอกูหรอ การกระทำ ตรงข้ามกับความต้องการของเธอซะเหลือเกิน  พอผมไปง้อ ด้วยความหวังที่ เริ่มมีขึ้นมา เธอตอบมาว่า มันสายไปแล้วรึป่าว เราตัดใจไปแล้ว
เอิ่มนะ ผมก็ง้อเทอ พอง้อก็ทะเลาะ แล้วก็พยายามชวนคุยดีๆ ก็ทะเลาะ วันแล้ววันเล่า โดนไลเหมือนหมาทุกวัน ด่ามาทุกวัน แระแทก-ดันทุกวัน
เพื่อนผมถามทนได้ไง เป็นกูๆไม่ทนได้เท่าอะ
เลยอยากถามว่า ทำไมถึง เป็นอย่างนี้ ทำไมชอบชวนทะเลาะ ทำไม ชอบ+ปัญหาต่างๆ ทำไม ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ทำไมไม่เคยฟังเลย
เป็นอย่างนี้ทุกคนป่าวคับ??