ตั้งแต่อ่านกระทู้แนวๆเรื่องการถูกบอกเลิกที่เจ็บที่สุด กับการถูกแฟนปฏิเสธที่เจ็บปวด หลายๆกระทู้ พอจะสรุปได้ดังนี้

เท่าที่อ่าน การบอกเลิกแนวตรงๆมักได้แก่ (เรียงลำดับตามความนิยม)
- เลิกกันเถอะ ไม่ได้รักแล้ว
- เรามีคนใหม่แล้ว
- หมดรักแล้ว
- เธอไม่ใช่
- ไม่เคยรัก แค่สงสาร

สำหรับเรา คิดว่าการบอกตรงๆน่าจะดีกว่ารักษาน้ำใจรึเปล่าคะ เพราะถ้ารักษาน้ำใจแล้วอีกฝ่าย (ที่พยายามแสวงหาความหวังสักเสี้ยวริบหรี่) กลับเอาไปวาดฝันว่ายังพอมีหวัง เลยยังขอรอ ขอตื๊อ ไม่ยอมจบง่ายๆ สุดท้ายเจ็บกว่าเดิม บางทีเกลียดกันไปเลย เช่น

- ตอนนี้ไม่พร้อมจะดูแลใคร
- เครียด งานหนัก เรียนหนัก ขอเวลาอยู่คนเดียวสักพัก
- ยังไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ ขอเวลาคิดทบทวน
- เคยรู้สึกดีนะ แต่ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ

ถ้าตอบแบบนี้ คนที่มันหวังน่ะคุณ นิดนึงก็ขอตีความว่าฉันยังมีหวัง ยังได้อยู่ งั้นรอต่อละกัน ตื๊อละกัน เขาคงสับสน คงเหนื่อย คงนั่นๆนี่ๆ (กรูไม่รู้ กรูจะรอ) สุดท้ายความจริงปรากฎว่าอีกฝ่ายมีใหม่ หรือกำลังจีบคนใหมี หรือกำลังจะแต่งงาน ก็มาโกรธอีกว่าทำไมไม่บอกตรงๆ ทำไมไม่กล้าพูด มันก็ยิ่งแย่กว่าไหม

เอาอย่างนี้ มาระดมสมองกันค่ะ คุณคิดว่าการบอกเลิกวิธีไหนสร้างสรรค์ที่สุด เหมาะสมที่สุด สำหรับคนเคยรักเคยดูแลกันมา

ใครเคยเขอการบอกเลิกที่โอเคๆ แชร์ได้นะคะ

ป.ล. ตัวเราเข้าใจค่ะ ว่าถูกบอกเลิกบอกปฏิเสธยังไงก็เจ็บทั้งนั้น ไม่ใช่ไม่เคยโดน (กว่าจะมีวันนี้ ฝ่าฟันมาเยอะนะ ทั้งถูกบอกเลิกและบอกเลิกเขา) สำหรับเราชอบการบอกตรงๆที่สุด เกลียดการหายไปเงียบๆที่สุดค่ะ เวลาเราเป็นฝ่ายบอกเลิก เราเลือกพูดตรงๆค่ะ