ดังที่ได้จั่วหัวไว้เฉกเช่นนั้น....โอละพ่อ โอละแม่ ทั้งหลายที่เกลียดชัง พ่อหนึ่งยิ่งนัก โปรดใช้ใจแลให้เห็นถึง "ก้นบึ้ง" ของหัวใจพ่อ...
อันที่จริงนั้น พ่อหนึ่งแพ้ใจตัวเองมาตั้งแต่ต้น มิเช่นนั้น จักคอยเฝ้าแม่ปุ้ม มิให้ห่างถึงเพียงนี้เชียวหรือ ต้องใจตั้งแต่ม่านเปิดเสียตั้งแต่บัดนั้น (เฮ่ออออ)

มันก็แสนจะน่าท้อใจ ที่ พ่อวิทย์ก็ลืมสอน พ่อหนึ่ง เรื่องการตัดสินใจ “จักเชื่อใคร มิให้ใช้หูฟัง แต่ให้ใช้ใจและตาพินิจการกระทำเถิด”
พ่อหนึ่งถึงได้หลงผิด ไปกับคำโป้ปด มดเท็จ ของคนอื่นเสียจน “ใจมัว” มองไม่เห็นความดีในตัวแม่ปุ้ม ทั้งที่ใจอยากบอกว่ารัก..แต่ปากกลับบอกว่าไม่..อยู่ร่ำไป (เพลงเวอร์ชั่นเก่าต้องมา)

โอละพ่อ โอละแม่ ทั้งหลาย จงรอดูการกระทำอย่างค่อยเป็นค่อยไปเถิด เมื่อพ่อปุ๊ ได้ทำให้หูตาพ่อหนึ่งสว่าง ในไม่กี่เพลาข้างหน้านี้ เนื้อแท้ในตัวพ่อหนึ่ง ก็จักได้ประจักษ์ชัดขึ้นทุกเมื่อ โอละพ่อ โอละแม่ ทั้งหลาย ค่อยตัดสิน ว่าพ่อหนึ่งนั้นคู่ควรจักเป็น "หนึ่งในทรวง" ของแม่ปุ้มแห่งเดือนประดับหรือไม่เยี่ยงไร  อันแม่ปุ้มเองนั้นถนัดยิ่งนักในการใช้ใจมองคน กระนั้นแม่ปุ้มจักได้แลเห็น ใจอบอุ่นของพ่อหนึ่งอยู่บ้าง ยามแม่ปุ้มหลับตา หน้าพ่อหนึ่ง ถึงได้ลอยไปลอยมาอยู่หลายเพลานัก

จงจำไว้เถิด...สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร...จงอย่าเพิ่งตัดสินคน โดยการเห็นเพียงด้านเดียว

จากใจ
บรรพชน แห่ง เพชรลดา