สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้ที่2แล้วค่ะกระทู้แรกอาจจะดูเปิ่นหน่อยน้ะค้ะ5555 พอดีปีนี่เรา ม.3แล้ว อีกไม่น่าเราก็จบมอต้นแล้ว
มันก็น่าดีใจน่ะค่ะ แต่บางเรื่องมันก็น่าเสียใจ คือเรามีคนที่เราชอบตั้งแต่มอหนึ่งค่ะจนตอนนี้มอสามแล้ว555 เราเคยคบกันครั้งนึงค่ะ แต่เพราะว่าเราเป็นคนขี้เอาแต่ใจ โมโหร้าย งี่เง่าค่ะ แต่ที่เราทำไปเราก้อมีเหตุผลน่ะค่ะเพราะเราอยากให้เค้าสนใจเรา อยากให้เค้าเห็นเราสำคัญบ้าง เค้าเป็นคนที่เงียบมากในเรื่องแบบนี้คือแบบพูดง่ายก็ ฉลาดเรื่องเรียนอย่างเดียว เรื่องอื่นโง่หมด55555 แต่เราก็รักเค้ามาน่ะค่ะ เรามีความสัมพันธ์แบบแปลกค่ะ คือช่วงที่เราคบกันหลังๆไม่คุยกันเลยค่ะเหมือนตอนที่เรายังชอบแค่แล้วไม่กล้าคุย
แล้วนั้นแหละค่ะเป็นสาเหตุ เราทั้งสองไม่ได้คุยกันบวกกันเรางี่เง่าขี้เอาแต่ใจน้อยใจง่าย แต่พอมาตอนนี้เราก็เริ่มโตๆกันแล้วก็คิดอะไรได้หลายอย่าง
แต่ตอนเลิกกันเรายังรักเค้ามากๆน่ะค่ะ  เรารู้สึกอึดอัดค่ะที่รักมากแต่พูดอะไรให้เค้าฟังไม่ได้จนเมื่อวานค่ะ เราไปบอกเพื่อในกลุ่มเราว่าเราคิดยังไงกับเค้าระบายไปทุกอย่างค่ะ เพื่อนก็บอกว่าปีสุดท้ายแล้วจะทำอะไรก้อรีบทำก่อนที่จะไม่มีเวลา เราก้อทักเฟสเค้าไปก่อนค่ะ เราถามเค้าว่า การที่เลิกเป็นแฟนกันนี่มันจำเป็นต้องเลิกคุยกันด้วยหรอ เค้าเลยตอบว่าไม่เสมอไปหรอก เราก้อแบบเออบอกก้อบอกว้ะ เราเลยตัดสินใจพิมทุกอย่างที่เรารู้สึกอึดอัดและอยากพูดให้เค้าฟัง เคาก็มาเชิงแบบบอกให้เราตัดใจเหอะ เราก็เข้าใจค่ะเค้าเลยบอกว่า ขอโทษน่ะที่ทำให้มีความสุขไม่ได้ ตอนนั้นเรารู้สึกจุกค่ะทั้งจุกทั้งเจ็บ ร้องไห้แบบสภาพหมาจิงๆค่ะ พอวันนี้เรามาโรงเรียน เราก้อเจอกันค่ะ เราต่างก้อไม่คุยกัน เราคิดเองเออเองมาตลอดฝ่ายเดียว เราก็แค่อยากทำให้อะไรๆมันดีขึ้นแต่ก้อไม่เลยค่ะมันกลับแย่ลงกว่าเดิมทุกๆอย่าง เราได้รู้อะไรหลายๆอย่างค่ะ ความพยายามมันไม่สำคัญสำหรับทุกคน.
ปล.ถ้าอ่านยากหรืออ่านไม่เข้าใจก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะพอดีเขียนกระทู้ไม่ค่อยบ่อยค่ะ