ก่อนอื่นนะครับ บอกเลยว่าผมมาตั้งกระทู้ พูดคุย ไม่ได้ตั้งใจมาหาเเฟนใดๆทั้งสิ้น แค่อยากหาคนคุยเเลกเปลี่ยนเเนวคิดไปเรื่อยๆ คลายเหงาซึ่งกันเเละกันเฉยๆ ถ้ามีคนมาคุยกับผม ผมก็ไม่ซีเรียสนะ ผมสามารถคุยได้

เริ่มกันเลยครับ ยาวนิดนึงนะ เพราะผมบ่นของผมไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยได้ระบายเท่าไหร่ หาคนเข้าใจยาก ขนาดตัวผมเองยังไม่เข้าใจเลย

เคยไหมครับ ใจนึงอยากมีเเฟน เเต่อีกใจนึงก็ไม่อยากจะมี

ผมเป็นคนชอบอิสระเอามากๆ ตั้งเเต่เด็ก ผมเป็นลูกคนเดียว ทำอะไรคนเดียว เลยกลายเป็นว่า ชอบอยู่คนเดียว ชอบธรรมชาติ ปกติเป็นคนเงียบๆ ชอบฟังมากกว่าพูด เเต่บางทีก็ชอบเข้าสังคมนะ สนุกดี โดยเฉพาะสังคมเพื่อนฝูง ไปไหนไปกันตลอดเลยนะ เเต่เเค่บางทีก็อยากมีเวลาส่วนตัวเงียบๆบ้าง

มาเข้าเรื่องกันเลยครับ
ผมเป็นคนหน้าตาก็ธรรมดาทั่วไปหาได้ตามภาคเหนือ เป็นคนยิ้มง่าย เลยเป็นบุคลิกที่ใครสามารถเข้าหาได้ง่าย เลยมีคนเข้าหาพอสมควร
ผมเป็นคนที่คุยง่าย คุยได้เเทบทุกเรื่อง เข้าได้กับทุกคน แต่ ผมจะสนิทใจกับใครสักคนนั้นยากมาก ต้องใช้เวลา

เวลามีคนเข้ามาคุย ตอนเเรกๆผมก็รู้สึกดีนะ กระตือรือร้นมาก คนที่เขามาคุยกับผมส่วนใหญ่ก็ดูโอเคทุกอย่าง แต่พอคุยไปคุยมา
เขาเข้าเเนวมาจีบ ผมกลับรู้สึกอยากปลีกตัวออกไปซะงั้น คือเเบบถ้าคุยเรื่องอื่นๆโอเคนะ เเต่ถ้าออกเเนวจีบซักพักเเล้วมันเหมือนจะไม่รู้จะคุยอะไร เเละก็จะเงียบๆไป

ผมสับสนตัวเองเหมือนกันนะ คือตอนเเรกๆผมสนใจมากแต่พอเข้ามาจีบเท่านั้นเเหละ จบเลย ทั้งๆที่ตอนเเรกเราออกจะคุยกันดีๆแท้ๆ
ทำไมผมถึงเป็นเเบบนี้

จะบอกว่าผมไม่ชอบเขาก็คงจะใช่ แต่เวลาที่คุยแล้วไม่ใช่ผมก็เเสดงจุดยืนของผมนะว่าผมไม่ได้คิดเกินเลยไปกว่าเพื่อน หรือพี่น้องเท่านั้น

ส่วนตัวผมอยากมีเเฟนนะ แต่ทำไมผมถึงยังปิดตัวเองแบบนี้อยู่ครับ
อาจจะเพราะผมเลือกมากก็ได้นะ เลยทำให้ไม่มี
จริงๆถ้าผมจะสานต่อความสัมพันธ์ ผมคงจะมีเเฟนเป็นตัวเป็นตนมานานละ ไม่อยู่อย่างเเห้งๆถึง 23 ปีเเบบนี้ หรอก
แต่ผมรู้สึกปฏิเสธตั้งเเต่เริ่มที่ต้นที่เขาเข้าหาเเละมาจีบผม ผมเลยบอกปัดไปเพราะความรู้สึกผมบอกว่ามันไม่ใช่ ผมทำแบบนี้ผมทำถูกไหมครับ
ผมรู้สึกบาปเเละเสียใจมากนะครับที่ทำแบบนี้ ผมควรทำไงดี

ผมพยายามมองตัวเองมานานมาก จนทำให้ผมคิดว่า
- ที่ผมไม่มีเเฟนเพราะผมไม่รู้จักการเข้าหา (ผมเป็นคนเงียบไม่ค่อยเข้าหาใคร ผมคิดว่านี่เป็นข้อเสียของผมมากๆ) ผมมัวเเต่เลือกคนที่เข้ามาเลยไม่เจอคนที่ใช่
- ผมอยากได้เเฟนที่......
- ผมอาจจะไม่ชอบวิธีที่เขาเข้าหา ผมเลยปฏิเสธไป
- ผมใช้สมองมากกว่าหัวใจ
- ทัศนคติกับเรื่องความรักเราไม่ตรงกัน
(ผมไม่ชอบเเบบถึงเวลาต้องมานั่งเเละคุยกันนู่นนี่ ผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์หรือ คอล คุยกับใครนานๆ คือถ้านานๆทีได้นะเเต่เวลามีเเฟนคงจะต้องคุยทุกวันๆ นี่เเหละที่ผมคิดว่าไม่ไหว ผมชอบแบบเหมือนผู้ใหญ่อะ อยู่ข้างๆกันเวลาที่สำคัญ มองหน้ากันเจอกัน ยิ้มให้กัน กอดกันก็พอ ไม่ต้องคุยไรมากมาย สือสารกันทางกระทำมากกว่าคำพูด)
- ผมต้องการคนที่คุมผมได้ ส่วนใหญ่ที่มีเข้ามาก็จะเป็นเเบบทำตามใจอะไรแบบนี้
- สไตล์การใช้ชีวิตเเบบผม ผมคงเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า
- ยังมีอีก ฯลฯ นะครับ แต่ใจความที่สรุปให้คร่าวๆและนึกออกคงมีเท่านี้

ผมอยากถามเเละรบกวณขอความคิดเห็นตลอดจนคำเเนะนำ ตามเเนวคิดและมุมมองของพี่ๆน้องๆที่ได้อ่านความในใจของผมในพันทิป  ว่า
ที่ผมคิดทบทวนตัวเอง ผมคิดถูกไหม
ที่ผมทำ ผมทำถูกไหม ผมควรทำอย่างไร
คนอย่างผมเหมาะกับคนเเบบไหน (หรือไม่เหมาะกับใครเลย)
ฯลฯ ตามที่พี่ๆ สังเกตเห็นเเละอยากชี้เเนะ (ผมอายุ 23 เเล้วนะ)

ปล. คนพิมพ์ภาษาไทยไม่ผิด เเละใช้คำอย่างถูกต้องสำหรับผมเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก ซึ่งผมอยากเป็นเเบบนั้นบ้าง ถ้าหากกระทู้นี้ผมเขียนอะไรผิดพลาดไปรบกวณกระทืบ!! (ไม่ใช่ละ) ชี้เเนะผมได้นะครับ ผมจะได้ปรับปรุงตัวเอง