สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้ไม่รู้ที่เท่าไหร่ของเราแล้วค่ะ
ก็มีบ้างเรื่องอยากมาเล่าสู่กันฟัง เป็นเรื่องเรานี่แหละรู้สึกเครียดกับตัวเอง5555?หัวเราะยังไงก็ช่วยบอกเราด้วยนะจริงๆคือต้องการคำปรึกษา เรื่องมันน่าจะยาวนะค่ะงานนี้..5555ชีวิตมัธยมอึนๆนี้ต้องยกให้เราเลย..
คือแบบอยากถามเพื่อนๆว่าเคยมีฟิลแบบนี้กันบ้างมั้ย คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นเด็กม.ต้นนะ ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองสเปเชี่ยวอะไรกันแน่5555 หนักใจแทนแม่ คือสับสนเพศตัวเองอย่างแรง เห็นใครยิ้มให้หน่อย หล่อๆน่ารักๆคิ้วท์ๆหน่อยก็ปลื้มไปทั่วไม่ว่าจะเป็นเพศอะไร
และแล้ว
.
.
.
เราก็มาเจอกับพี่ผญ.คนนึงเป็นพี่ม.4คิ้วท์มากนี่คือช่วงแรกๆคลั่งพี่แกมากคือเจอกันในไอจี คือพี่เขามาไลค์ให้ก่อนไงเลยเข้าไปส่อง แหม่พอส่องเท่านั้นแหละ ปังมากแม่ปังมากพี่นางน่ารักมากกก. หลังจากนั้นก็เพ้อๆพี่แกถึงกับขั้นวาดรูปเขียนชื่อพี่นางไว้บนโต๊ะประจำพอช่วงนั้นก็ให้เพีอนแอดไลน์พี่แกไป (พี่แกให้ไลน์ไว้บนไบโอไอจี) จากนั้นก็เริ่มทักกันคุยกันตอนที่เจอที่รร.จริงเวลาเจอก็ไม่ค่อยกล้าทักเขินๆอายๆ เอ่อก็นะ แบบเขินบิดม้วน พอช่วงหลังก็คุยไลน์กับพี่แกก็เขินเหมือนเดิมนั่นแหละ
พอช่วงหลังจากตอนนั้นเราก็เงียบไปสักพัก คือช่วงนั้นพี่แกก็แอบชอบใครบ้างคนอยู่ไง คือไม่อยากกวนแล้วเราก็อยู่ในช่วงที่จะติวอ่านหนังสือหนักทำเกรดด้วยเลยไม่ได้อะไรมากมาย...จนกระทั้ง
.
.
.
มีบุคคลที่3แทรกกลางระหว่างเรา..เห้อมม5555ผิด
คือหลังจากที่เราไม่ค่อยได้คุยกับพี่เขานาน ช่วงนั่นคือพี่นางมาหาเราบ่อยเดินผ่านเราบ่อยขึ้นทักเราบ่อยขึ้นไรงี้แล้วทุกครั้งก็จะมีแบบเพื่อนสอยห้อยตามมาตลอด แล้วก็เป็นพี่คนนั้นตลอด คือเราก็ได้คิดอะไรมากก็ธรรมดาอ่ะ เราขอเริ่มแทนชื่อนามสมมติเลยแล้วกันนะ (เรานามสมมติว่าเนม พี่ที่เราปลื้มชื่อบี เพื่อนพี่บีชื่อพี่เอม)
มีอยู่ครั้งนึงเรามาทำงานที่โรงเรียนวันเสาร์อาทิตย์ วันนั้นคือเราเห็นพี่เอมมาเราก็คุยกับเพื่อนว่า "พี่บีจะมารึป่าววะ" คือเสียงมันก็ไม่ดังมากอ่ะแต่พอพี่นางเห็นเรา พี่แกก็มอง คือแบบตอนแรกคือตกใจมากอ่ะ. มองไรของนางอ่ะ พอสักพักเราก็ไม่ได้สนใจพี่แกละก็ทำงานต่อ..
พอมาถึงวันเปิดเรียนคือวันนั้นเราไม่เห็นพี่บีเลย จิตใจก็ห่อเหี่ยวนิดนึง ก็เดินกลับบ้านตอนเย็น คือแบบเข้าใจฟิลคนจิตใจห่อเหี่ยวใช่มั้ย..เดินก้มหน้าไง มันก็เลย...นี่คือเรื่องจริงเลยค่ะเครียดมาตั้งแต่ตอนนั้นจนมาถึงตอนนั่งพิมนี่ก็ยังไม่หาย คือก็รู้นะว่าเราเตี้ยแต่ก็เดินก้มหน้าก็ไม่คิดว่าจะชนใครไง ที่ไหนได้เต็มๆ ชนพี่เอมนั่นเต็มๆเลยค่ะ คือพี่มันจะเกิดมาสูงทำไม?เพื่อ!! คือพอเงยหน้ามาก็ป๊ะกับอกนางอ่ะค่ะ คือตอนนั้นแบบอีผีเอ้ยยย แต่มันแบบอกนะไม่ใช่นมยังดีเราไม่เตี้ยเกิน เอ่อ..ก็เกือบๆอ่ะ5555โห้ยยยไม่อยากจะพิมละเนี่ย5555รู้สึกโรคจิต คือเราก็แบบขอโทษรัวๆใส่นางอ่ะ แล้วพี่แกก็ยิ้มแล้วก็เดินยิ้มๆหันมามองอีกแล้วก็เดินไปต่อไป...คือจำเป็นต้องยิ้มมั้ย ยิ้มเพื่ออะไรโดนชนนมเนี่ย-______- คือตอนนั้นเราก็ได้คิดอะไรค่ะก็เฉยๆ
และแล้ววันที่เราจำไม่ลืมก็เกิดขึ้น..
คือเวลาที่เราแบบแอบปลื้มใครเราก็จะปิดแบบเงียบๆแบบประมานเพื่อนรู้ทั้งห้องแล้วก็ลามไป2-3ห้องไรงี้... และเย็นวันนั้นเราเดินกลับบ้านกับเพื่อนเราค่ะ ส่วนพี่เอมก็นั่งอยู่ที่ผโต๊ะไม้หินอ่อนค่ะข้างๆบันได เราก็แอบอายๆนะคราวนั้นยังเครียดไม่หาย แล้วเราก็เห็นพี่อีกคนนึงจะที่เราแอบชอบเป็นผช.ค่ะกำลงัเล่นตะกร้ออยู่ ถ้าเราเรื่องพี่คนนี้ด้วยคงจบยากอีก เราก็โบกมืองามๆบ้ายบ่ายงามๆแล้วก็พูดบ้ายบายอ่ะค่ะ ก็นะคือพี่มันไม่รู้อ่ะ สักพักพอเราเริ่มเดินออกไปจากตรงนั้น คือแบบเพื่อนเคามันสะกิดอ่ะว่าพี่คนนั้นหรือไอ้พี่เอมนี้แหละ มันมองเราแถมชี้ให้เพื่อนนางที่นั่งเป็นกลุ่มใหญ่ดูด้วย คือแบบเราก็ตกใจป่าวว่ะ อะไรชี้ทำไม เราก็เลยวิ่งค่ะวิ่งเลยแบบสปีทมากจนถึงหน้าประตูรร.ก็ลืมคิด บางทีพี่มันอาจจะชี้คนอื่น แล้วที่เราวิ่ง..โอเคออกกำลังกายค่ะ
.
.
.
มีคนอ่านมั้ย555555555เดี๋ยวน้องเนมมาต่อนะเค๊อะะ รู้สึกเครียดกับตัวเอง555
นี่ไส้เดือนหรือสิ่งใดทำไมตัวเองถึงสับสนเพศแบบนี้!!!!!
ก็มีบ้างเรื่องอยากมาเล่าสู่กันฟัง เป็นเรื่องเรานี่แหละรู้สึกเครียดกับตัวเอง5555?หัวเราะยังไงก็ช่วยบอกเราด้วยนะจริงๆคือต้องการคำปรึกษา เรื่องมันน่าจะยาวนะค่ะงานนี้..5555ชีวิตมัธยมอึนๆนี้ต้องยกให้เราเลย..
คือแบบอยากถามเพื่อนๆว่าเคยมีฟิลแบบนี้กันบ้างมั้ย คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นเด็กม.ต้นนะ ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองสเปเชี่ยวอะไรกันแน่5555 หนักใจแทนแม่ คือสับสนเพศตัวเองอย่างแรง เห็นใครยิ้มให้หน่อย หล่อๆน่ารักๆคิ้วท์ๆหน่อยก็ปลื้มไปทั่วไม่ว่าจะเป็นเพศอะไร
และแล้ว
.
.
.
เราก็มาเจอกับพี่ผญ.คนนึงเป็นพี่ม.4คิ้วท์มากนี่คือช่วงแรกๆคลั่งพี่แกมากคือเจอกันในไอจี คือพี่เขามาไลค์ให้ก่อนไงเลยเข้าไปส่อง แหม่พอส่องเท่านั้นแหละ ปังมากแม่ปังมากพี่นางน่ารักมากกก. หลังจากนั้นก็เพ้อๆพี่แกถึงกับขั้นวาดรูปเขียนชื่อพี่นางไว้บนโต๊ะประจำพอช่วงนั้นก็ให้เพีอนแอดไลน์พี่แกไป (พี่แกให้ไลน์ไว้บนไบโอไอจี) จากนั้นก็เริ่มทักกันคุยกันตอนที่เจอที่รร.จริงเวลาเจอก็ไม่ค่อยกล้าทักเขินๆอายๆ เอ่อก็นะ แบบเขินบิดม้วน พอช่วงหลังก็คุยไลน์กับพี่แกก็เขินเหมือนเดิมนั่นแหละ
พอช่วงหลังจากตอนนั้นเราก็เงียบไปสักพัก คือช่วงนั้นพี่แกก็แอบชอบใครบ้างคนอยู่ไง คือไม่อยากกวนแล้วเราก็อยู่ในช่วงที่จะติวอ่านหนังสือหนักทำเกรดด้วยเลยไม่ได้อะไรมากมาย...จนกระทั้ง
.
.
.
มีบุคคลที่3แทรกกลางระหว่างเรา..เห้อมม5555ผิด
คือหลังจากที่เราไม่ค่อยได้คุยกับพี่เขานาน ช่วงนั่นคือพี่นางมาหาเราบ่อยเดินผ่านเราบ่อยขึ้นทักเราบ่อยขึ้นไรงี้แล้วทุกครั้งก็จะมีแบบเพื่อนสอยห้อยตามมาตลอด แล้วก็เป็นพี่คนนั้นตลอด คือเราก็ได้คิดอะไรมากก็ธรรมดาอ่ะ เราขอเริ่มแทนชื่อนามสมมติเลยแล้วกันนะ (เรานามสมมติว่าเนม พี่ที่เราปลื้มชื่อบี เพื่อนพี่บีชื่อพี่เอม)
มีอยู่ครั้งนึงเรามาทำงานที่โรงเรียนวันเสาร์อาทิตย์ วันนั้นคือเราเห็นพี่เอมมาเราก็คุยกับเพื่อนว่า "พี่บีจะมารึป่าววะ" คือเสียงมันก็ไม่ดังมากอ่ะแต่พอพี่นางเห็นเรา พี่แกก็มอง คือแบบตอนแรกคือตกใจมากอ่ะ. มองไรของนางอ่ะ พอสักพักเราก็ไม่ได้สนใจพี่แกละก็ทำงานต่อ..
พอมาถึงวันเปิดเรียนคือวันนั้นเราไม่เห็นพี่บีเลย จิตใจก็ห่อเหี่ยวนิดนึง ก็เดินกลับบ้านตอนเย็น คือแบบเข้าใจฟิลคนจิตใจห่อเหี่ยวใช่มั้ย..เดินก้มหน้าไง มันก็เลย...นี่คือเรื่องจริงเลยค่ะเครียดมาตั้งแต่ตอนนั้นจนมาถึงตอนนั่งพิมนี่ก็ยังไม่หาย คือก็รู้นะว่าเราเตี้ยแต่ก็เดินก้มหน้าก็ไม่คิดว่าจะชนใครไง ที่ไหนได้เต็มๆ ชนพี่เอมนั่นเต็มๆเลยค่ะ คือพี่มันจะเกิดมาสูงทำไม?เพื่อ!! คือพอเงยหน้ามาก็ป๊ะกับอกนางอ่ะค่ะ คือตอนนั้นแบบอีผีเอ้ยยย แต่มันแบบอกนะไม่ใช่นมยังดีเราไม่เตี้ยเกิน เอ่อ..ก็เกือบๆอ่ะ5555โห้ยยยไม่อยากจะพิมละเนี่ย5555รู้สึกโรคจิต คือเราก็แบบขอโทษรัวๆใส่นางอ่ะ แล้วพี่แกก็ยิ้มแล้วก็เดินยิ้มๆหันมามองอีกแล้วก็เดินไปต่อไป...คือจำเป็นต้องยิ้มมั้ย ยิ้มเพื่ออะไรโดนชนนมเนี่ย-______- คือตอนนั้นเราก็ได้คิดอะไรค่ะก็เฉยๆ
และแล้ววันที่เราจำไม่ลืมก็เกิดขึ้น..
คือเวลาที่เราแบบแอบปลื้มใครเราก็จะปิดแบบเงียบๆแบบประมานเพื่อนรู้ทั้งห้องแล้วก็ลามไป2-3ห้องไรงี้... และเย็นวันนั้นเราเดินกลับบ้านกับเพื่อนเราค่ะ ส่วนพี่เอมก็นั่งอยู่ที่ผโต๊ะไม้หินอ่อนค่ะข้างๆบันได เราก็แอบอายๆนะคราวนั้นยังเครียดไม่หาย แล้วเราก็เห็นพี่อีกคนนึงจะที่เราแอบชอบเป็นผช.ค่ะกำลงัเล่นตะกร้ออยู่ ถ้าเราเรื่องพี่คนนี้ด้วยคงจบยากอีก เราก็โบกมืองามๆบ้ายบ่ายงามๆแล้วก็พูดบ้ายบายอ่ะค่ะ ก็นะคือพี่มันไม่รู้อ่ะ สักพักพอเราเริ่มเดินออกไปจากตรงนั้น คือแบบเพื่อนเคามันสะกิดอ่ะว่าพี่คนนั้นหรือไอ้พี่เอมนี้แหละ มันมองเราแถมชี้ให้เพื่อนนางที่นั่งเป็นกลุ่มใหญ่ดูด้วย คือแบบเราก็ตกใจป่าวว่ะ อะไรชี้ทำไม เราก็เลยวิ่งค่ะวิ่งเลยแบบสปีทมากจนถึงหน้าประตูรร.ก็ลืมคิด บางทีพี่มันอาจจะชี้คนอื่น แล้วที่เราวิ่ง..โอเคออกกำลังกายค่ะ
.
.
.
มีคนอ่านมั้ย555555555เดี๋ยวน้องเนมมาต่อนะเค๊อะะ รู้สึกเครียดกับตัวเอง555