ตอนเด็ก เราไม่เคยคิดว่า เราสวย
เพราะ เพื่อนๆ มีแต่คนสวยๆ น่ารักๆ กันทั้งนั้น

คำชมที่ได้รับมา และยังจำได้ไม่ลืม คือ จากครูสองท่าน  ท่านบอกว่าเราเหมือนเด็กญี่ปุ่น
ณ ขณะนั้น ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกชม  

พอโตเป็นสาวเต็มตัว ได้รับคำชมจากเพศตรงข้ามบ่อยจนชิน
เลยชักจะเริ่มเชื่อว่าตัวเองสวย

แต่คำชมที่ได้รับ และสัมผัสได้ว่าจริงใจ จะเป็นคำชมที่ออกจากปาก มาพร้อมๆกับสายตาและการกระทำ
ที่แสดงความชื่นชม ประหนึ่งว่าปลื้มปริ่มเราสุดขีด
และจะรู้สึกพิเศษมาก เมื่อได้รับคำชมจากคนที่เราไม่คิดว่าจะชมเรา

พออายุมากขึ้น  สังขารร่วงโรยไปตามวัย
รู้สึกใจเสีย และเสียดาย อยู่พักใหญ่

วิธีแก้ เราก็จะไปดูรูปดารา หรือคนสวยๆหล่อๆ ที่พากันเข้าสู่วัยชราเช่นเดียวกัน
ทำให้ปลงง่ายขึ้น (จิตใจมันยอมรับความจริง ไม่ว่าใคร ก็ต้องเผชิญกับความเสื่อมไปของร่างกายนี้)

รู้สึกว่าตัวเองโชคดีกว่า การที่เป็นคน (เคย) สวย ก็ตรงที่เป็นคนที่ยอมรับความจริงเรื่องนี้ได้นี่แหละ


ในแง่การชมคนอื่น ...
เนื่องจากเรามีสายตา มองเห็นความงาม ที่ไม่ตื้นเขิน เพียงแค่ผิว / หน้าตา / หุ่น / รูปลักษณ์ภายนอกโดยรวม
เราจะมองผสมผสานกับความงามด้านจิตใจของคนๆนั้นเสมอ

เราจึงมีคำชม และ คำให้กำลังใจคนได้ไม่จำกัด (เพราะทุกคนย่อมมีข้อดี หรือจุดเด่นในตัวเอง)
เวลาชม ก็จะชมแบบไม่ได้หวังผลประโยชน์ใดๆ นอกจาก อยากให้กำลังใจ อยากให้เขามีความสุข

อยากให้เขาเชื่อว่าตัวเองมีดี

เราสงสาร และเห็นใจคนที่ ดูถูกตัวเอง ไม่พอใจ หรือไม่มั่นใจในตนเอง

สรุป ...
สำหรับคนที่คิดว่าตัวเองไม่สวยแล้วรู้สึกจิตใจอับเฉา
ขอให้มองแง่มุมของความงามให้กว้างขึ้น แต่งเติมเสริมเสน่ห์ภายในให้ฉายออกมาสู่ภายนอก ด้วยความมั่นใจในตน

หมั่นชื่นชมตนเอง และผู้อื่นเสมอ

คุณจะรู้สึกสึกว่าตัวเองสวยอย่างทรงคุณค่า  (โดยไม่ต้องพึ่งพาคำชมจากใครๆค่ะ)