จะทำยังไงดีครับ? เมื่อพ่อของตัวเองติดยาเสพติด...
ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนเลยนะครับ ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ผมคิดทบทวนหลายครั้งแล้ว ว่าจะตั้งดีรึป่าว มันจะเป็นการประจารพ่อแท้ๆของตัวเองมั้ย ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะทำแบบนั้นนะครับ ที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อที่จะขอคำปรึกษา คำแนะนำ ข้อคิดเห็นที่อาจเป็นประโยชน์ต่อพ่อผมได้ ยาเสพติดมันเป็นปัญหาใหญ่ของครอบครัวจริงๆครับ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้หรือว่าเริ่มต้นทำยังไงก่อนดี สับสนมากครับ มันเป็นปัญหาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ
คือว่าเรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมจำความได้ละครับ พ่อเป็นช่างเป็นคนเก่ง ทำงานเป็นหมดทุกอย่าง เลยมีคนมาติดต่อว่าจ้างงานอยู่บ่อยๆ เมื่อได้เงินเป็นก้อนมา ก็จะเอาให้แม่เก็บไว้เสมอ แต่แน่นอนครับอาชีพแบบนี้ส่วนมากต้องมีสุราและยาเสพติดเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ ทุกครั้งที่พ่อเมาเหล้าเมายา แล้วมาขอเงินแล้วแม่ไม่ให้ ก็จะทำร้ายทุบตีแม่เสมอ เป็นภาพที่ผมเห็นจนชินตา แต่ว่าช่วยอะไรแม่ไม่ได้ นอกจากร้องไห้ตามประสาเด็กๆ และมันทำให้ผมเริ่มเกลียดพ่อแท้ๆของตัวเองขึ้นทุกวัน เป็นแบบนี้มาเป็นสิบๆปีครับ จนมาถึงจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ ตอนผมอยู่ป.6 พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก ทำร้ายแม่จนทนไม่ไหว เลยทำให้แม่ต้องจำใจหนีลูกไปทำงานที่สมุทรสาคร เพราะเรื่องราวที่ผ่านมามันเกินกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงจะรับไว้จริงๆ และเลิกกับพ่อตั้งแต่ตอนนั้นมา แม่ต้องมาใช้ชีวิตเป็นสาวโรงงาน ส่วนพ่อยังทำตัวขี้เหล้าเมายาเหมือนเดิมครับ จนผมไม่รู้สึกว่าเขาเป็นพ่อเลย(ผมกับนัองมาอยู่กับย่ายายซึ่งบ้านหลังติดกันตั้งแต่นั้นมา โดยที่แทบไม่ได้สนใจพ่อเลยทั้งที่บ้านติดกัน)
เรื่องราวดำเนินมาเรื่อยๆครับจนปัจจุบัน แม่ก็ยังทำงานที่เดิม ส่งเสียผมจนจบป.ตรี ส่วนพ่อมีแฟนใหม่และมีอาชีพค้าขายของที่กรุงเทพฯครับ
เมื่อเวลาผ่านไป ความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ความคิดที่เกลียดพ่อมันก็แทบไม่มีในใจ เพราะผมคิดว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดเรามา จนเมื่อผมมาทำงานที่กรุงเทพ และอาศัยอยู่กับพ่อ แรกๆพ่อดีมากครับ เหมือนเป็นคนใหม่ จนผมคิดว่าเขาทิ้งทุกอย่างไปหมดแล้ว (อ่อ!! ลืมบอกไปครับ พ่อกินเหล้าหนักมาก จนปัจจุบัน กินเหล้าไม่ไดัอีกแล้วครับ แม้จิบแค่นิดเดียวจะอ้วกเป็นเลือดทันที) แต่พอนานๆไปเมื่อได้อยู่พ่อจึงได้รู้ความจริง พ่อยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่กินเหล้าไม่ได้แล้วเท่านั้นเอง แต่มีคนที่เคยเสพยากับพ่อเล่าให้ฟังว่า เขากินอาทิตย์ละ2ครั้ง ครั้งละ500บาท ตก4000/เดือน ไม่แปลกใจเลยที่ค้าขายมาตั้ง10ปีแทบไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
เมื่อพ่อเสพยาบ้า เขาจะอารมณ์ดีมาก ขยัน ไม่หลับไม่นอน2วัน พอวันที่3เมื่อยาหมดฤทธิ์ เขาจะอารมณ์เสีย โมโหง่าย เห็นอะไรก็หาเรื่องด่าได้หมด ไม่อยากทำอะไร นอกจากนอนอย่างเดียว และสุดท้ายก็ต้องลงเอยด้วยการเสพอีก เป็นแบบนี้เรื่อยๆ จนเป็นวัฏจักรไปแล้ว เขาเคยบอกกับแม่เลี้ยงว่าจะเลิก แต่ไม่มีครั้งไหนที่ทำได้เกิน2อาทิตย์ 2อาทิตย์นั้น ผมรู้สึกได้ว่าผมได้พ่อกลับคืนมา แต่พอเขาเสพอีก ก็เป็นเหมือนเดิม เหมือนโดนปีศาจครอบงำอยู่ตลอดเวลา สัมผัสไม่ได้ถึงตัวตนจริงๆของพ่อแม้แต่น้อย เหมือนอยู่กับใครก็ไม่รู้
หนักๆขึ้นพ่อเริ่มโวยวายใส่ผม จนถึงขั้นจะทำร้ายผมและแม่เลี้ยง สิ่งที่พ่อทำมันทำให้ผมนึกถึงอดีตที่แสนเจ็บปวดตั้งแต่สมัยเด็ก มันย้อนกลับมาเป็นเท่าทวี และเริ่มจะไม่ชอบพ่อขึ้นอีกครั้ง ผมรู้ทุกอย่างว่าพ่อทำอะไรไม่ดี พ่อก็รู้ว่าผมรู้แต่ทำตัวเฉยๆ โดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกว่าพ่อที่ตัวเองเชื่อฟังคำสั่งสอนเคารพบูชาจะทำตัวไม่ดีให้เราเห็นโดยไม่แคร์ว่าลูกจะคิดยังไง
ทุกครั้งที่พ่อดูข่าวยาบ้า พ่อก็จะวิจารย์สารพัด แล้วก็บอกว่าพวกขี้ยา ทั้งที่แท้จริงพ่อก็คือหนึ่งในวังวนนั้น จนทำให้ผมแทบไม่มีความรักและศรัทธาในตัวพ่อแล้ว
ผมรู้ทุกอย่างที่พ่อทำแต่ไม่พูด เพราะกลัวว่ามันจะทำร้ายจิตใจพ่อ ทำให้พ่อเสียใจ ทั้งที่พ่อควรจะคิดได้เอง แต่ก็ทำไม่ได้ รอวันที่พ่อคิดได้ แต่ไม่มีวี่แววเลย ผมคงต้องปล่อยไปตามทาง สุดแล้วแต่เวรกรรม เป็นลูกพูดไรมาก สอนพ่อมากก็ไม่ได้
ผมควรทำยังไงดีครับ ตอนนี้มืดแปดด้านกับปัญหาที่แก้ยากเหลือเกิน ผมเป็นห่วงพ่อนะ ว่าสักวันอาจจะโดนตำรวจจับ ประสาทหลอน หรือลงแดง และอาจมีผลต่อสุขภาพของพ่อในระยะยาว กลัวว่าสักวันจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขา แล้วสุดท้ายก็จะไม่เหลือใคร แม้กระทั่งลูก ถ้าขืนยังทำตัวแบบนี้ต่อไป เพราะตอนนี้ผมใกล้หมดความรู้สึกพ่อลูกกับพ่อแล้วจริงๆ
ผมได้แค่ภาวนาว่าสักวันพ่อผมจะคิดได้ก่อนที่จะสายเกินไปและกลับมาเป็นพ่อคนเดิมของลูกอีกครั้ง
เกลียดยาบ้า ยานรก มันคือตัวทำลายทุกอย่าง ทำลายพ่อ ทำลายความอบอุ่น ทำลายครอบครัวที่ผมรัก...
เป็นพ่อไม่ใช่จะให้แค่คำสอนลูก ที่สำคัญกว่าคำสอนคือแบบอย่างที่ดี ในเมื่อพ่อไม่สามารถทำได้ แล้วจะเอาความรักความนับถือที่ไหนมาจากลูกได้ครับ อย่างที่โบราณว่าการกระทำย่อมสำคัญกว่าคำพูด เรื่องแค่นี้ถ้าคนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็น พ่อคน คิดไม่ได้ ก็ไม่รู้จะเอาศรัทธามาจากไหนเหมือนกันครับ เอาเงินที่หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงหยาดเหงื่อสุจริต มาเผาทิ้ง เพื่อต่ออายุให้กับอบายมุขที่แสนต่ำทราม ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
#ขอบคุณทุกคนที่รับฟังครับ
เมื่อพ่อติดยา
ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนเลยนะครับ ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ผมคิดทบทวนหลายครั้งแล้ว ว่าจะตั้งดีรึป่าว มันจะเป็นการประจารพ่อแท้ๆของตัวเองมั้ย ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะทำแบบนั้นนะครับ ที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อที่จะขอคำปรึกษา คำแนะนำ ข้อคิดเห็นที่อาจเป็นประโยชน์ต่อพ่อผมได้ ยาเสพติดมันเป็นปัญหาใหญ่ของครอบครัวจริงๆครับ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้หรือว่าเริ่มต้นทำยังไงก่อนดี สับสนมากครับ มันเป็นปัญหาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ
คือว่าเรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมจำความได้ละครับ พ่อเป็นช่างเป็นคนเก่ง ทำงานเป็นหมดทุกอย่าง เลยมีคนมาติดต่อว่าจ้างงานอยู่บ่อยๆ เมื่อได้เงินเป็นก้อนมา ก็จะเอาให้แม่เก็บไว้เสมอ แต่แน่นอนครับอาชีพแบบนี้ส่วนมากต้องมีสุราและยาเสพติดเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ ทุกครั้งที่พ่อเมาเหล้าเมายา แล้วมาขอเงินแล้วแม่ไม่ให้ ก็จะทำร้ายทุบตีแม่เสมอ เป็นภาพที่ผมเห็นจนชินตา แต่ว่าช่วยอะไรแม่ไม่ได้ นอกจากร้องไห้ตามประสาเด็กๆ และมันทำให้ผมเริ่มเกลียดพ่อแท้ๆของตัวเองขึ้นทุกวัน เป็นแบบนี้มาเป็นสิบๆปีครับ จนมาถึงจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ ตอนผมอยู่ป.6 พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก ทำร้ายแม่จนทนไม่ไหว เลยทำให้แม่ต้องจำใจหนีลูกไปทำงานที่สมุทรสาคร เพราะเรื่องราวที่ผ่านมามันเกินกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงจะรับไว้จริงๆ และเลิกกับพ่อตั้งแต่ตอนนั้นมา แม่ต้องมาใช้ชีวิตเป็นสาวโรงงาน ส่วนพ่อยังทำตัวขี้เหล้าเมายาเหมือนเดิมครับ จนผมไม่รู้สึกว่าเขาเป็นพ่อเลย(ผมกับนัองมาอยู่กับย่ายายซึ่งบ้านหลังติดกันตั้งแต่นั้นมา โดยที่แทบไม่ได้สนใจพ่อเลยทั้งที่บ้านติดกัน)
เรื่องราวดำเนินมาเรื่อยๆครับจนปัจจุบัน แม่ก็ยังทำงานที่เดิม ส่งเสียผมจนจบป.ตรี ส่วนพ่อมีแฟนใหม่และมีอาชีพค้าขายของที่กรุงเทพฯครับ
เมื่อเวลาผ่านไป ความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ความคิดที่เกลียดพ่อมันก็แทบไม่มีในใจ เพราะผมคิดว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดเรามา จนเมื่อผมมาทำงานที่กรุงเทพ และอาศัยอยู่กับพ่อ แรกๆพ่อดีมากครับ เหมือนเป็นคนใหม่ จนผมคิดว่าเขาทิ้งทุกอย่างไปหมดแล้ว (อ่อ!! ลืมบอกไปครับ พ่อกินเหล้าหนักมาก จนปัจจุบัน กินเหล้าไม่ไดัอีกแล้วครับ แม้จิบแค่นิดเดียวจะอ้วกเป็นเลือดทันที) แต่พอนานๆไปเมื่อได้อยู่พ่อจึงได้รู้ความจริง พ่อยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่กินเหล้าไม่ได้แล้วเท่านั้นเอง แต่มีคนที่เคยเสพยากับพ่อเล่าให้ฟังว่า เขากินอาทิตย์ละ2ครั้ง ครั้งละ500บาท ตก4000/เดือน ไม่แปลกใจเลยที่ค้าขายมาตั้ง10ปีแทบไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
เมื่อพ่อเสพยาบ้า เขาจะอารมณ์ดีมาก ขยัน ไม่หลับไม่นอน2วัน พอวันที่3เมื่อยาหมดฤทธิ์ เขาจะอารมณ์เสีย โมโหง่าย เห็นอะไรก็หาเรื่องด่าได้หมด ไม่อยากทำอะไร นอกจากนอนอย่างเดียว และสุดท้ายก็ต้องลงเอยด้วยการเสพอีก เป็นแบบนี้เรื่อยๆ จนเป็นวัฏจักรไปแล้ว เขาเคยบอกกับแม่เลี้ยงว่าจะเลิก แต่ไม่มีครั้งไหนที่ทำได้เกิน2อาทิตย์ 2อาทิตย์นั้น ผมรู้สึกได้ว่าผมได้พ่อกลับคืนมา แต่พอเขาเสพอีก ก็เป็นเหมือนเดิม เหมือนโดนปีศาจครอบงำอยู่ตลอดเวลา สัมผัสไม่ได้ถึงตัวตนจริงๆของพ่อแม้แต่น้อย เหมือนอยู่กับใครก็ไม่รู้
หนักๆขึ้นพ่อเริ่มโวยวายใส่ผม จนถึงขั้นจะทำร้ายผมและแม่เลี้ยง สิ่งที่พ่อทำมันทำให้ผมนึกถึงอดีตที่แสนเจ็บปวดตั้งแต่สมัยเด็ก มันย้อนกลับมาเป็นเท่าทวี และเริ่มจะไม่ชอบพ่อขึ้นอีกครั้ง ผมรู้ทุกอย่างว่าพ่อทำอะไรไม่ดี พ่อก็รู้ว่าผมรู้แต่ทำตัวเฉยๆ โดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกว่าพ่อที่ตัวเองเชื่อฟังคำสั่งสอนเคารพบูชาจะทำตัวไม่ดีให้เราเห็นโดยไม่แคร์ว่าลูกจะคิดยังไง
ทุกครั้งที่พ่อดูข่าวยาบ้า พ่อก็จะวิจารย์สารพัด แล้วก็บอกว่าพวกขี้ยา ทั้งที่แท้จริงพ่อก็คือหนึ่งในวังวนนั้น จนทำให้ผมแทบไม่มีความรักและศรัทธาในตัวพ่อแล้ว
ผมรู้ทุกอย่างที่พ่อทำแต่ไม่พูด เพราะกลัวว่ามันจะทำร้ายจิตใจพ่อ ทำให้พ่อเสียใจ ทั้งที่พ่อควรจะคิดได้เอง แต่ก็ทำไม่ได้ รอวันที่พ่อคิดได้ แต่ไม่มีวี่แววเลย ผมคงต้องปล่อยไปตามทาง สุดแล้วแต่เวรกรรม เป็นลูกพูดไรมาก สอนพ่อมากก็ไม่ได้
ผมควรทำยังไงดีครับ ตอนนี้มืดแปดด้านกับปัญหาที่แก้ยากเหลือเกิน ผมเป็นห่วงพ่อนะ ว่าสักวันอาจจะโดนตำรวจจับ ประสาทหลอน หรือลงแดง และอาจมีผลต่อสุขภาพของพ่อในระยะยาว กลัวว่าสักวันจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขา แล้วสุดท้ายก็จะไม่เหลือใคร แม้กระทั่งลูก ถ้าขืนยังทำตัวแบบนี้ต่อไป เพราะตอนนี้ผมใกล้หมดความรู้สึกพ่อลูกกับพ่อแล้วจริงๆ
ผมได้แค่ภาวนาว่าสักวันพ่อผมจะคิดได้ก่อนที่จะสายเกินไปและกลับมาเป็นพ่อคนเดิมของลูกอีกครั้ง
เกลียดยาบ้า ยานรก มันคือตัวทำลายทุกอย่าง ทำลายพ่อ ทำลายความอบอุ่น ทำลายครอบครัวที่ผมรัก...
เป็นพ่อไม่ใช่จะให้แค่คำสอนลูก ที่สำคัญกว่าคำสอนคือแบบอย่างที่ดี ในเมื่อพ่อไม่สามารถทำได้ แล้วจะเอาความรักความนับถือที่ไหนมาจากลูกได้ครับ อย่างที่โบราณว่าการกระทำย่อมสำคัญกว่าคำพูด เรื่องแค่นี้ถ้าคนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็น พ่อคน คิดไม่ได้ ก็ไม่รู้จะเอาศรัทธามาจากไหนเหมือนกันครับ เอาเงินที่หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงหยาดเหงื่อสุจริต มาเผาทิ้ง เพื่อต่ออายุให้กับอบายมุขที่แสนต่ำทราม ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
#ขอบคุณทุกคนที่รับฟังครับ