สวัสดีค่ะ คือเราอยากขอความคิดเห็น คำแนะนำ จากชาวพันทิปที่น่ารักทุกคน เข้าเรื่อง
เราพึ่งเรียนจบมอหกค่ะ เข้ามาหางานทำที่ กทม เราก็ได้งานแล้วค่ะ ที่องค์กรกลุ่มเป้าหมายผู้ชายแห่งหนึ่งประเทศไทย อย่าสนใจเลยว่าที่ใด
เราเองเป็นคนที่ไม่เคยทำงานที่ไหนมากก่อน มาทำงานที่นี้เป็นครั้งแรก ก็เหมือนๆกันมีเพื่อนร่วมงานซึ่งเป็นรุ่นพี่บ้าง รุ่นแม่ รุ่นป้าบ้างคละกันไป
เราเข้าไปทำงานวันแรก เราแถบจะไม่พูดกับใครเลยค่ะ มีถามงานบ้างเล็กน้อย ซึ่งก็มีพี่ๆคอยสอน นิสัยเราปกติแล้วเป็นคนไม่ค่อยพูด ตอนเรียนก็ไม่ชอบทำกิจกรรม ซึ่งมันก็ไม่ต้องง้อใครอยู่แล้ว ฉันจะเป็นอย่างนี้ใครจะทำไม ซึ่งไม่เอามาใช้ไม่ได้กับที่ทำงานค่ะ ที่ทำงานคือเราต้องพูดๆๆ ทำตัวร่าเริง พูดเก่งๆ เล่นเก่งๆ มันไม่ใช่นิสัยดิฉันนี้ค่ะ ไม่อยากแสแสร้ง ทำงานมาได้สองเดือนแล้วก็ยังเงียบเหมือนเดิมค่ะ หลายครั้งที่หัวหน้างานมาอบรมให้เราพูดบ้างก็ได้
ทำงานแบบนี้มันต้อง
เป็น พูดเป็น อย่าซึม อย่าเฉิม พึ่งรู้นะคะว่าสัมพันธภาพกับเพื่อนร่วมงานสำคัญกว่าการบริการที่ดีที่ควรมอบให้แก่ลูกค้าสะอีก หึหึ
หลายคนที่อ่านอาจจะคิดว่าอ้าวอีกนี้ นั้นแหล่ะแปลกไม่ยอมพูดไม่ยอมจา เพื่อนร่วมงานของดิฉันเป๊ะเว่อร์ค่ะ คุยแต่เรื่องชาวบ้าน จับกลุ่มนินทา ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น เห็นมากับตา ชอบเสี้ยมใครคนอื่นทะเลาะกัน บางคนสามีเพื่อนยังไม่เว้น ชอบรังแกคนที่อ่อนกว่า เช่นเราที่ไม่ค่อยพูดเป็นต้น เวลาทำงานร่วมกันมีข้อผิดพลาดก็โยนความผิดมาที่เราเสมอ ทั้งหัวหน้างานทั้งเพื่อนร่วมงาน เราก็น่ารักค่ะ ไม่เถียงสักคำ เราทำผิดเพียงเล็กน้อยก็เอาเราไปนินทา ไปต่อเติมซะเป็นเรื่องใหญ่โต เราก็ยอมนะคะ คิดสะว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปรับๆไปเหอะ เดี๋ยวเค้าก็ลืม แต่ไม่ค่ะ พวกเค้ายิ่งจ้องจับผิดเรา นินทาว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา เราเคยพยายามพูดกับพวกเค้าแล้วนะคะ ฟังทัศนคติในการใช้ชีวิตแล้วไม่น่าคบหาเลยค่ะ เช่น แย่งสามีชาวบ้านไม่ใช่เรื่องผิด นินทาอีกคนมาให้อีกคนฟัง ยิ่งทำให้เรายิ่งไม่ยากคุยด้วยใหญ่เลย ทุกวันนี้แค่ยิ้มให่ยังละอายตัวเองเลย แล้วไม่ได้เป็นแบบนี้แค่คนสองคนนะคะ เป็นแบบนี้ก็เกือบทุกคนเรื่องสตอเบอร์รี่ ขี้นินทา ขี้ฟ้อง ป้ายสี คนดีๆแทบไม่มีหรื่อมันเป็นมรดกตกทอดที่มีไว้สืบต่อเพราะว่ามีพี่คนหนึ่งคุยกับเราเค้าบอกว่าแต่ก่อนเค้าก็เรียบร้อยพูดน้อยหมือนกัน หรือเราเองนี้แหล่ะ ที่แปลกไม่ยอมปรับตัวเป็นอย่างพวกเค้า มีแม่บ้านเค้าสงสารเราเห็นเราเค้ากับใครไม่ได้ เค้าเคยพูดกับเราว่า ในเมื่อหนูเลือกที่จะมาอยู่ในดงแรดหนูก็ต้องแรดเหมือนกันลูก คือเราต้องเป็นอย่างพวกเค้าหรือคะ ถึงจะมีคนคบ ทั้งๆที่ไม่น่าคบ ถ้าไม่ทำตัวกลมกลืนก็ต้องอยู่คนเดียว เหมือนตัวประหลาดในสายตาคนอื่นแบบนี้หรือคะ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ เราควรทำอย่างไรดี ปล อยากแก้เผ็ดเพื่อนร่วมงามที่เคยใส่ร้ายป้ายสีกระหน่ำซ้ำเติมเราด้วย ขอบคุณค่ะ
เราแปลกประหลาด หรือคนอื่นตั้งหากที่เลวทราม
เราพึ่งเรียนจบมอหกค่ะ เข้ามาหางานทำที่ กทม เราก็ได้งานแล้วค่ะ ที่องค์กรกลุ่มเป้าหมายผู้ชายแห่งหนึ่งประเทศไทย อย่าสนใจเลยว่าที่ใด
เราเองเป็นคนที่ไม่เคยทำงานที่ไหนมากก่อน มาทำงานที่นี้เป็นครั้งแรก ก็เหมือนๆกันมีเพื่อนร่วมงานซึ่งเป็นรุ่นพี่บ้าง รุ่นแม่ รุ่นป้าบ้างคละกันไป
เราเข้าไปทำงานวันแรก เราแถบจะไม่พูดกับใครเลยค่ะ มีถามงานบ้างเล็กน้อย ซึ่งก็มีพี่ๆคอยสอน นิสัยเราปกติแล้วเป็นคนไม่ค่อยพูด ตอนเรียนก็ไม่ชอบทำกิจกรรม ซึ่งมันก็ไม่ต้องง้อใครอยู่แล้ว ฉันจะเป็นอย่างนี้ใครจะทำไม ซึ่งไม่เอามาใช้ไม่ได้กับที่ทำงานค่ะ ที่ทำงานคือเราต้องพูดๆๆ ทำตัวร่าเริง พูดเก่งๆ เล่นเก่งๆ มันไม่ใช่นิสัยดิฉันนี้ค่ะ ไม่อยากแสแสร้ง ทำงานมาได้สองเดือนแล้วก็ยังเงียบเหมือนเดิมค่ะ หลายครั้งที่หัวหน้างานมาอบรมให้เราพูดบ้างก็ได้
ทำงานแบบนี้มันต้อง
หลายคนที่อ่านอาจจะคิดว่าอ้าวอีกนี้ นั้นแหล่ะแปลกไม่ยอมพูดไม่ยอมจา เพื่อนร่วมงานของดิฉันเป๊ะเว่อร์ค่ะ คุยแต่เรื่องชาวบ้าน จับกลุ่มนินทา ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น เห็นมากับตา ชอบเสี้ยมใครคนอื่นทะเลาะกัน บางคนสามีเพื่อนยังไม่เว้น ชอบรังแกคนที่อ่อนกว่า เช่นเราที่ไม่ค่อยพูดเป็นต้น เวลาทำงานร่วมกันมีข้อผิดพลาดก็โยนความผิดมาที่เราเสมอ ทั้งหัวหน้างานทั้งเพื่อนร่วมงาน เราก็น่ารักค่ะ ไม่เถียงสักคำ เราทำผิดเพียงเล็กน้อยก็เอาเราไปนินทา ไปต่อเติมซะเป็นเรื่องใหญ่โต เราก็ยอมนะคะ คิดสะว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปรับๆไปเหอะ เดี๋ยวเค้าก็ลืม แต่ไม่ค่ะ พวกเค้ายิ่งจ้องจับผิดเรา นินทาว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา เราเคยพยายามพูดกับพวกเค้าแล้วนะคะ ฟังทัศนคติในการใช้ชีวิตแล้วไม่น่าคบหาเลยค่ะ เช่น แย่งสามีชาวบ้านไม่ใช่เรื่องผิด นินทาอีกคนมาให้อีกคนฟัง ยิ่งทำให้เรายิ่งไม่ยากคุยด้วยใหญ่เลย ทุกวันนี้แค่ยิ้มให่ยังละอายตัวเองเลย แล้วไม่ได้เป็นแบบนี้แค่คนสองคนนะคะ เป็นแบบนี้ก็เกือบทุกคนเรื่องสตอเบอร์รี่ ขี้นินทา ขี้ฟ้อง ป้ายสี คนดีๆแทบไม่มีหรื่อมันเป็นมรดกตกทอดที่มีไว้สืบต่อเพราะว่ามีพี่คนหนึ่งคุยกับเราเค้าบอกว่าแต่ก่อนเค้าก็เรียบร้อยพูดน้อยหมือนกัน หรือเราเองนี้แหล่ะ ที่แปลกไม่ยอมปรับตัวเป็นอย่างพวกเค้า มีแม่บ้านเค้าสงสารเราเห็นเราเค้ากับใครไม่ได้ เค้าเคยพูดกับเราว่า ในเมื่อหนูเลือกที่จะมาอยู่ในดงแรดหนูก็ต้องแรดเหมือนกันลูก คือเราต้องเป็นอย่างพวกเค้าหรือคะ ถึงจะมีคนคบ ทั้งๆที่ไม่น่าคบ ถ้าไม่ทำตัวกลมกลืนก็ต้องอยู่คนเดียว เหมือนตัวประหลาดในสายตาคนอื่นแบบนี้หรือคะ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ เราควรทำอย่างไรดี ปล อยากแก้เผ็ดเพื่อนร่วมงามที่เคยใส่ร้ายป้ายสีกระหน่ำซ้ำเติมเราด้วย ขอบคุณค่ะ