ผมมีเรื่องราวความรักของผม ในวัยเรียนมหาลัยเล่าให้ฟัง
ผมได้รู้จักผู้หญิงน่ารักคนนึง เราได้ตกลงคบกันเป็นแฟน ในระหว่างเรียน เค้าดูแลผมทุกอย่าง เราอยู่ด้วยกันที่อพาร์ทเม้นท์ใกล้มหาลัย
นานกว่า 8 ปี ผมไม่เคยพาเธอเข้าบ้านเลยสักครั้ง ผมอ่อนแอมากที่ไม่กล้าพาเธอเข้าบ้าน เธอก็ยังทนอยู่กับผม ผมรู้ว่าเธอเสียใจมาก
จนวันนึงเธอบอกเลิกผม... ผมเสียใจมากน่ะแต่ตอนนั้น ผมมีปัญหาทางบ้าน เลยไม่สนใจที่จะง้อเธอเลย จนวันนี้ 8 ปีแล้ว ระยะเวลา 8 ปี
ผมไม่เคยลืมเธอเลยสักวัน ไม่ว่าใครที่เข้ามาก็แทนเธอไม่ได้ แต่ชีวิตมันต้องเดินต่อไป ผมอยากเห็นว่าเธอสบายดีมั้ย ผมหาเธอทางเน็ตหลายปีมาก
แต่ไม่เจอ ทั้ง เฟสบุค หรือ กูลเกิล จนวันนี้ผมพบเธอแล้ว ผมดีใจมากจนน้ำตาไหล... เธอยังสวยน่ารักเหมือเดิม ชีวิตเธอดีกว่าผมคิดไว้มาก
ผมยิ่งดีใจเข้าไปอีก ผมอยากจะบอกเธอที่ผ่านมา ผมขอโทษที่ไม่เคยดูแลเธอให้ดี ทิ้งเธอไม่สนใจเธอ ไม่มีอะไรที่ผมจะชดเชยความรักที่เธอมีให้ผมได้
        ไม่มีวันไหนที่เราลืมเธอ ความผิดนี้จะอยู่กับเราไปจนตาย รักแรกของเรา...ตอนนี้เราก็สบายดีน่ะ มีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว แต่ก็ยังทำสวน
ที่แม่ให้ไว้ แล้วก็เป็นช่างอยู่โรงงานรถยนต์   เราไม่อยู่แล้วกรุงเทพ..
                                                                                       Australia....มันหนาว ดูแลสุขภาพด้วยน่ะ มีหลานลูกครึ่งให้เราดูด้วยน่ะ
                                                                                       เรายังเป็นเพื่อนกันได้ถ้าเธออภัยให้...น่ะ iamkaika