ก่อนที่เราจะคบใครสักคน เราคงเริ่มมาจากความรู้สึกชอบ ในขณะที่ชอบไม่ว่าจะเป็นแอบชอบฝ่ายเดียว หรือต่างคนต่างชอบ เราคงจะมีความรู้สึกดีๆให้เขา เป็นห่วงเป็นใย สรรหาเรื่องมาคุย แบ่งเวลามาให้ มันคงเป็นอะไรที่ดีๆ ทักกันตอนตื่น ได้บอกฝันดี ความรู้สึกช่วงนั้นทำไม? ถึงแตกต่างจากตอนคบกัน อาจจะเป็นห่วงเป็นใยกันเหมือนเดิม แต่จะบอกได้หรือเปล่า ทุกครั้งที่ถามไปไหน? ทำอะไรหรอ?
อยู่กับใครหรือเปล่า? จะเป็นแค่คำถามลอยๆเฉยๆ ไม่ได้ระแวงในบางครั้ง หรือสงสัยกัน พอมีเวลสได้ใช้ด้วยกันกลับไม่มีอะไรดีๆทำร่วมกัน แต่กลายเป็นขอดูนั่นนี่ เช็คนั่นนี่ สงสัยนู่นนี่ ต้องจู้จี้ จุกจิก ทำตัวน่ารำคาญ จากที่แค่ได้คุย ได้ยินเสียง ได้เจอหน้า ยิ้มให้กัน มันก็มีความสุขขึ้นมาในใจ แต่กลายเป็นอยากรับรู้ทุกอย่าง ทุกการเคลื่อนไหว ไม่เว้นแม้แต่ความคิด หรือความไว้ใจกันมันหายไป พื้นที่ส่วนตัวและความสบายใจเมื่อได้คุยกันมัยหายไปไหน? แค่คำว่าสถานะคำเดียว ทำไมทำคนๆนึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้กัน