ตอนเด็กเนี้ยะเป็นอะไรที่สนุกสุดแล้ว ตื่นเช้ามาไปรร. เล่นกับเพื่อน กินข้าว นอน ตื่นมากลับบ้าน... ชีวิตดีฝุดๆ

เริ่มเลยล่ะกันสำหรับวีรกรรมแสบๆของเราค่ะ...ตอนเด็กเราเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เลยดูจะเป็นเด็กมีปัญหา ดื้อหน่อยๆ ไม่หน่อยนะ ดื้อมากเลยล่ะ555 ตอนเข้ารร.ใหม่ๆ เราก็อยากมีเพื่อน เราไปขอเล่นด้วยกับเพื่อนผญ สมัยนั้นมันฮิตมากเลย ไอ้ตุ๊กตากระดาษที่ถอดเสื้อผ้าแต่งตัวได้ มีหมวก กระเป๋ารองเท้า สามารถเปลี่ยนได้หมด ชิคสุดๆไปเลย...เราก็ไปขอเพื่อนเล่นตัวนึง เพราะเห็นว่ามันมีหลายตัว แต่..อิเพื่อนขี้งกมันไม่ให้เราเล่นด้วยค่ะ..! เราเซงมากเลยไม่คุยกับพวกมันเลย พอช่วงพักกลางวัน มันก็ไปกินข้าว กินขนม โดยวางของเล่นไว้ที่ห้อง เราไม่ยอมไปไหนเลยเพราะต้องอยู่ทำภารกิจสำคัญ นั่นคือ ฆาตรกรรมตุ๊กตา! เราฉีกหัวตุ๊กตาทุกตัวแล้วเอาไปซ่อน พอมันกลับมาเห็นตุ๊กตาไร้หัว มันก็ร้องไห้ค่ะ สมน้ำหน้ามากๆตอนนั้น 55555

พอเราขึ้นอนุบาล 1 ชีวิตเริ่มดีขึ้น เพราะเราผันตัวเองไปอยู่แก๊งเพื่อนผชค่ะ อยู่กับพวกนี้ ชีวิตสนุกสนานจริงๆ วันๆไม่เคยอยู่ห้องเรียน ออกไปผจญภัยโลกกว้างตามสวนหย่อม สวนวิทยาศาตร์ ไล่จับแมงปอ เล่นฟันดาบ เล่นกับปลาน้อยในอ่างหน้าห้องพักครู  ...แม้จะโดนครูดุบ้างตีบ้าง ได้แผลกลับมาบ้าง แต่สนุกสุดๆไปเลยค่ะ ดีกว่าจะนั่งอยู่ห้องกับพวกผญเล่นขายของ ตุ๊กตาน่าเบื่อ...ตอนนั้นเรามีเพื่อนสนิทคนนึงค่ะ จำได้ว่าชื่อเต้ย เต้ยกับเราจะชอบเล่นกันแรงๆทุกวัน นั่นคือ กัดกันค่ะ แบบว่ากัดฝังเขี้ยวเลย น้ำลายงี้เต็มแขนไปหมด กลับบ้านไปมีแต่รอยช้ำทุกวัน 55.....แอบเป็นขี้กลากด้วยแหล่ะ ยี๋><

พอเราอยู่อนุบาล2 ปีสุดท้ายของอนุบาลแล้ว ก็เริ่มอ่านหนังสือออก ขีดเขียนได้แล้วค่ะ...มีอยู่วันนึง ครูก็ให้ระบายสีภาพ ซึ่งในห้องเรียนจะมีตะกร้าใหญ่ๆใส่สีอยู่แค่ใบเดียว เราก็เป็นคนอาสาไปหยิบมาแล้วเอามาไว้กับตัวเอง โดยเราจะเป็นคนคุมสีทั้งหมด (พอโตมาเราได้วิเคราะห์ตัวเองแล้วว่า....ด้วยความที่อยู่กับเด็กผชบ่อยเลยได้รับอิทธิพลการคุมอำนาจ55) เมื่อเพื่อนอยากได้สีอะไรก็แค่บอกเรา เราก็จะหยิบให้ทุกคน ย้ำว่าทุกคน( งานการตัวเองก็ไม่เสร็จ ห่วงหยิบสีให้เพื่อน) ..เพื่อนทุกคนก็โอเคหมด ยกเว้น....อินังเจน...มันเดินมาหยิบตะกร้าสี เรากระชากกลับ แล้วถามว่าจะเอาสีอะไร มันบอกจะหยิบเอง เราบอกว่าไม่ได้ทก็แค่บอกมาว่าจะเอาสีอะไร เดี๋ยวหยิบให้...มันไม่ฟังเรา เดินไปฟ้องครูเลย ครูตะโกนเรียกเราไปหา แล้วก็ตีเรา ตอนนั้นไม่มีน้ำตาสักหยด มีแต่ "อิเจน เพราะเมิงเลยยย!!!"
หึหึ...เราไม่จบแค่นี้แน่ๆ เราเริ่มคิดแผนการแก้แค้นให้สาสม..เช้าวันต่อมา เรามารร.แต่เช้า มารออิเจนเพื่อนรัก...พอมันมาถึงห้องวางกระเป๋าเสร็จก็ออกไปเล่นกับเพื่อน...เราดูต้นทางแปบ เมื่อทางสะดวก. เรารีบเปิดกระเป๋าอิเจน เอาสมุดการบ้านมันออกมา แล้วไปโยนทิ้งในถังขยะหลังห้อง .... พอเข้าแถวเสร็จ ครูก็ตรวจการบ้าน อิเจนไม่มีการบ้านส่ง ครูก็เลยตีมัน มันก็เลยร้องไห้เสียใจ น่าสงสารฝุดๆ (ทีเราโดนตีไม่เห็นมีใครสงสารเราเบยTT)....
เราสะใจมาก มีความสุขทั้งวัน^^
เรื่องมันไม่จบแค่นี้....ในเมื่ออิเจนเพื่อนรักเป็นความสุขของเรา เราก็รวบรวมเพื่อนผช หาเรื่องแกล้งอิเจนไปเรื่อยๆ ทั้งเอางูปลอมไปยัดใส่กระเป๋า เอารองเท้ามันไปซ่อน ฉีกสมุดการบ้าน(เล่มใหม่)ของมัน บลาๆๆ ....
และแล้วว..ประมาณ2อาทิตย์หลังจากนั้น( เราจำได้ว่าไม่ถึงเดือน) ...พ่ออิเจนก็มาหาครูบอกว่ามาขอลาออก เพราะอะไรก็ไม่รู้ เราจำไม่ได้ แต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่เพราะเราหรอก เราคิดว่านะ ....เราเสียใจมาก เจนเพื่อนรักจากเราไปแล้ว...ต่อจากนี้ไป เราจะแกล้งใครได้อีก ฮือๆๆ

55555 ที่เล่ามาคือเราจำได้ลางๆ เป็นความแสบของเราตอนอนุบาลค่ะ
แล้วของทุกคนเป็นยังไงบ้าง?

ปล.  ถ้าเจนมาอ่านแล้วจำเราได้ โปรดให้อภัยเราด้วย เราคิดถึงเธอเสมอ5555555 ยักน้าาาาา^^
ปลล. เต้ยตอนนี้หล่อมากกก รู้งี้ตอนเด็กๆจะกัดทั้งตัวเบยย ฮิฮิ ><