" .. เรื่องสติมันตั้งขึ้นมาเองเมื่ออยู่ในสถานที่ควรตั้ง ไม่ควรประมาท
ประมาทได้ยังไง แต่นั้นก็ยังพอทำเนา สถานที่เยี่ยมกว่านั้นยังมี
คำว่าเยี่ยม มีทั้งเสือ ทั้งช้าง สัตว์ป่าไม่ต้องพูด เสือมีอยู่ที่ไหน สัตว์ป่าจะมีที่นั่น
เพราะพวกนี้อาศัยกินสัตว์ กินเนื้อสัตว์เป็นอาหาร ที่เช่นนั้นแหละเป็นที่ประมาทไม่ได้

กลางวันกลางคืนต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา "ความมีสติอยู่นั้นแลคือความมีความเพียร"
แต่ต้องเป็นผู้เอาจริงเอาจัง ถ้ายังมาหึงมาหวงในสกลกายอยู่
ความหึงหวงนั้นแลจะเป็นเหตุให้เกิดความกลัวให้เกิดความทุกข์ขึ้นมา

แทนที่จะเป็นการแก้กิเลสเลยเป็นการสั่งสมกิเลสขึ้นมา เพราะความกลัวเป็นเหตุนั้น
แล้วก็เป็นความทุกข์ขึ้นมา ถ้าอย่างนั้นไปไม่รอด ต้องเด็ดขาด ถึงคราวเด็ดต้องเด็ด
ถึงคราวจะอนุโลมผ่อนผันบ้างก็มี แต่มีตามเหตุผลไม่ใช่มีเอาเฉย ๆ
ถึงเวลาเด็ด ก็ต้องเด็ดด้วยเหตุผลเหมือนกัน

"เวลาไปอยู่ในที่เช่นนั้น เราพูดตามภาษาของเราโลก ๆ อย่างสบาย ๆ
มันเหมือนกับเป็นพระอรหันต์น้อย ๆ องค์หนึ่งขึ้นมา กิเลสไม่มีตัวใดแสดง มันหมอบไปหมด"
แต่พอออกมาจากที่เช่นนั้นแล้ว มันก็กางเล็บ เริ่มกางเล็บขึ้นมาตะปบเจ้าของนั่นแหละ
กางเล็บขึ้นมาแล้วตะปบเจ้าของ กัดเจ้าของนั่นแหละ ไม่ได้กัดผู้อื่นผู้ใดก่อนอื่น
ถ้าอยู่ที่เช่นนั้นหมอบหมด ความโลภ ความโกรธ ความหลง
ราคะ โทสะ โมหะ มันหมอบไปหมด สบาย

ยิ่งการเสียสละทุกอย่างภายในร่างกาย มอบไว้ในคติธรรมดาเสียหมด
เรามีความมุ่งมั่นต่อความจริงคือธรรมเท่านั้น ส่วนร่างกายจิตใจจะสลายไปเมื่อไร
ก็มอบไว้ตามคติธรรมดา ในหลักกรรมท่านสอนไว้แล้วไม่น่าสงสัย

ถ้าเชื่อพระพุทธเจ้าก็ต้องเชื่ออย่างนี้ เราไม่เชื่อพระพุทธเจ้าเราจะเชื่อใคร
จิตปักลงไปตรงนั้น ความกลัวทั้งหลายก็ค่อยหายไป ๆ ปักลงไปจริง ๆ แล้ว
เป็นการเสียสละอยู่ภายในตัวทุกอิริยาบถ ทีนี้ไปอยู่ไหนไปได้หมด เดินไปได้

ก็เป็นเหตุให้เราทราบถึงเรื่องความรัก ความสงวน ความหึงหวงในร่างกายนี้
มันเป็นสาเหตุที่จะให้เกิดความทุกข์ไม่ใช่น้อย ๆ ความทุกข์มากทีเดียว .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน