เมื่อผมไปเจอว่าที่คุณแม่ Single Mom
กระทู้สนทนา
ปัญหาครอบครัวปัญหาความรักชีวิตวัยรุ่นSingle Mom
ภาคนิทาน
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็ก(อยากจะ)ตัวน้อยคนหนึ่งใช้ชีวิตในโลกกว้างกับเควส'สร้างชีวิต' วันนี้เด็กน้อยกลับมาจากตลาดนัดเจเจกรีนจนกระทั้งมาถึงสถานนีบางซะลื่ออออออเพื่อรอรถกลับบ้าน
"ชิสส์ รถหมดอีกแล้ว นี้เราต้องโบกพี่แท็กสินะ"
เด็กน้อยคิดในใจเบาๆแต่ไม่โทษใคร...ก็ใครใช่ให้มันแรดเกินเวลาจนรถเมล์หมดล่ะ(อดกินข้าวไปสองมื้อแน่มะลึ่ง)
แต่!!!!ในขนาดที่จะโบกนั้นเอง ตัวละครลึกลับผู้โฉบเฉี่ยวมาด้วยความเร็วสูงงงงงงงงง(และหน้าหนาๆ) ได้ก้าวขึ้นไปบนรถแท็กซี่ก่อนพี่แท็กจะขับออกไปแบบไม่ใยดี
.....ทั้งๆที่ 'ชั้น โบก ก่อน' เม่าโกรธ
.....อยากจะกรี๊ดซะตรงนั้น....แต่เกรงใจหน้าแมนๆของตัวเอง ตอนนั้นสภาพใบหน้าคือยิ้มจนหนวดกระตุกเบาๆ(ลองทำดู โคตรพิลึกว่ะแกรรร์)
ไม่เป็นไร คนดีฟ้าต้องเห็นใจ...//กัดผ้าเช็ดหน้าบีบน้ำตาดุจพจแมนโดนทรายทองแกล้ง
ก่อนจะโบกแท็กซีคันต่อไป อยู่ดีๆก็มีNPCลึกลับโผล่ออกมา!!!!
"หนูจ้า จะเดินไปโรงพยาบาลรัฐเดินไปยังไงนะ ?"
เด็กน้อยยืนกระพริบตาปริบๆด้วยความงงๆ ตั้งแต่ไปทำงานยันไปเที่ยวแถวนี้ไม่ยักกะเห็นว่ามันมีโรง'บาลรัฐใกล้ๆที่พอจะเดินไปได้
เดี่ยวนะ ?
เดิน....
....จากสถานนีบางซื่อ ?
....สีหน้าNPCลึกลับโรยล้าและอ่อนแรงมากคือตอนนั้นพี่เขาแทบจะล้มไปต่อหน้าต่อตาผมมือที่จับแขนผมมันเบาจนผมรู้สึกว่ามันแทบไม่มีแรงด้วยซ้ำ จากความรู้อันน้อยนิดของข้าเจ้า บริเวณท้องนูนต่ำออกมานิดหน่อย ถ้าจะเดาๆก็คงจะท้องหรือไม่ก็ป่วย ....
"ไปกับผมไปพี่"
ผมยิ้ม ก่อนจะโบกแท็กซี่เตรียมไปพระมงกุฎ คิดอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนั้นมันอยากจะช่วย อยากจะทำ
....ไม่รู้ว่าตัวเองคิดน้อยไปไหม แต่แบบ อื้มม ไปส่งเขาเถอะ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น
พอขึ้นไปบนรถแท็กซีเสร็จจึงได้ความว่า....
"พี่ชื่อน้อย บ้านอยู่ภูเก็ตแถวป่าตรอง มาตามหาแฟนพี่นะ...พอดีหลังพี่ท้องแล้วพี่ติดต่อเขาไม่ได้เลย เขาเพิ่งขึ้นมากรุงเทพได้ไม่นานเหมือนกัน พี่เองก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยขึ้นมากรุงเทพ มือถือมือเถอก็ขายเป็นค่ารถหมดแล้ว พอมาถึงได้รู้...เขาไปแต่งงานใหม่แล้วนะ..."
ผมพยักหน้าไม่ถามต่อ เห็นแกน้ำตาไหลออกมานิดหน่อย
"แล้วเด็กในท้อง....พี่จะเลี้ยงต่อไหมครับ ?"
ผมถามต่อ แอบคาดหวังในคำตอบเบาๆ ผมไม่แอนตี้การทำแท้งแต่สำหรับผมการกำเนิดสวยงามกว่าการทำลายล้าง
"เลี้ยงสิ...ก็เขาเป็นลูกพี่นี้ค่ะ...."
....สายตาที่มองไปที่หน้าท้องน้อยของตัวเอง บ่งบอกให้ผมรู้ว่าแม้เด็กคนนี้จะไม่มีพ่อ....แต่เขาจะมีแม่ที่คอยเลี้ยงดูเขาอย่างแน่นอน
ผมพยักหน้ารับคำ ซักถามต่อบางประการตามความอยากเผือก ก่อนเราทั้งคู่จะถึงโรง'บาลพระมงกุฏเกล้า
เจ้าหน้าที่จึงบอกว่าไม่สามารถให้การรักษาได้เพราะไม่มีบัตรทองและไม่มีอาการของโรคที่เพียงพอ (แอบงงๆเบาๆ ตรงนี้อยากให้โรง'บาลเคีลยร์ความกระจ่างให้กับผู้ที่ไปรักษาด้วยการบอกข้อปฏิบัติและข้อบังคับในการใช้สิทธิ์ให้ผู้ใช้บริการด้วยนะครับ จะได้ไม่ไปเก้อ)
เอาไงต่อดีว่ะใจ ?
...สุดท้ายเลยพาพี่เขาไปซื่อข้าวที่7-11ในพระมงกุฎ(พยาบาลแถวนั้นสวยจัง แต่บุรุษน่าสูบมากๆเห็นอยู่คนหนึ่ง =,,=)
พี่น้อยเลื่อกซื่อข้าวกระเพราไก่กับนม ก่อนเราทั้งคู่จะยืนคุยกันอีกนิดหน่อย แกปวดท้องเพราะไม่ได้กินข้าวมาสองสามวันนะครับ นอนก็นอนที่สถานนีชานชลาตรงบางซื่อเอา
"แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปครับ ?" ผมถาม
"พี่ก็คงต้องหาทางกลับบ้าน อย่างน้อยๆที่นั้นก็มี'บ้าน' เป็นที่ๆเรารู้จัก กลับไปเริ่มต้นใหม่ที่นั้น บ้านพี่ติดทะเลนะ น่าจะพอทำอะไรได้"
วินาทีนั้นผมคิดยังไงไม่รู้นะ
"พี่ครับ พี่คิดชื่อน้องรึยังครับ ?"
พี่น้อยส่ายหน้าแทนคำตอบ
"งั้นผมขอคิดชื่อเล่นให้น้องได้ไหมครับ "
คือ อารมณ์ผมแค่ยังไงไม่รู้ว่ะครับคุณ มันอธิบายไม่ถูกแค่รู้ว่าอยากตั้งชื่อเด็กครับ แบบ ยังน้อยๆครั้งหนึ่งเรากับเขาเคยมีวาสนาได้เจอกัน(แม้เด็กคนนั้นจะยังไม่ลืมตาดูโลกก็ตาม....)
พี่น้อยพยักหน้าพร้อมยิ้มน้อยๆ ....
ผมมองขวดไวตามิลที่ซื่อมากินก่อนจะมองไปที่ท้องพี่น้อย .....
ไม่ดีครับไอ้สองงง ตั้งใจตั้งชื่อหน่อยครับมุง.....เด็กมันคงไม่ชอบใจนักหรอกมั้งที่ซื่อได้มาจากของกิน
ชื่ออะไรดีฟระ ? สี่เดือนก็ยังบอกไม่ได้ด้วยว่าผู้ชายผู้หญิง(จริงๆเพศมันต้องให้เด็กเลือกเองด้วยซ้ำ) แต่พี่น้อยแกบอกว่าให้คนเถ้าคนแก่ดูท่านว่าเป็นหญิง
ผมอยากให้เด็กคนนี้เกิดมาเป็นคนเต็มคน
อยากให้เขาเข้าใจความลำบากของพ่อแม่และสภาพสังคมที่ตัวเองอยู่
"อยากให้น้องชื่ออิ่มบุญ....พี่ตั้งให้น้องแบบนี้ได้ไหมครับ ?"
พี่น้อยยิ้มก่อนจะพยักหน้าแล้วลูบท้อง
"พี่จะพยายามเลี้ยงเขาให้ออกมาเก่งเหมือนเรานะ"
ผมหัวเราะ เกาหมวกที่สวมเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องแทน
"พี่อายุเท่าไหร่ครับนี้"
"พี่ปีนี้ก็ 33 จ้า เมื่อก่อนพี่ทำพวกช่างเสริมสวยนะ แล้วพอท้องก็เลยออกมาเพราะกลัวพวกสารเคมี จนกระทั้ง'เขา'หายไปนี้แหละ เราล่ะอายุเท่าไหร่ ?"
"....ครับ"
ผมบอกอายุตัวเองไป ก่อนจะช่วยแกคิดหากิจการดีๆสักตัวทำ ก็ลงเอยกันว่าพี่เขาจะเริ่มจากการทำอาหารกล้องง่ายๆขายเพราะบ้านแกติดทะเลนักท่องเที่ยวเยอะ เราคุยกันไปกันมาก่อนเราจะถึงสายใต้ใหม่ ผมยืนเงินให้พี่เขาไว้เป็นค่ารถกลับ 1200 บาท ขอโทษที่ช่วยได้ไม่มากนักเพราะตัวผมเองก็เป็นแค่เด็กปอนๆทั่วไปหาทำงานหาเลี้ยงตัวเองแบบชาวบ้านชาวช่องเขา
ก่อนจะจากกันมาพี่เขารับปากผมอย่างหนึ่งว่า ....
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรชึ้น จะเลี้ยงดูอิ่มบุญให้เป็นคนเต็มคนแบบที่เราว่า"
ผมยิ้ม ในหัวคิดในใจนิดหน่อยว่าตัวเองจะกินมาม่าอีกกี่มื่อ แปลกดีที่ในใจกลับยินดี เย็นใจ และรู้สึกว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นมันถูกต้องแล้วจริงๆ
ภาคสรุปสั้นๆ....
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พี่เขาท้องสี่เดือน ไม่ได้กินข้าวมาสองวันมาตามหาสามีที่กรุงเทพ.....
....ที่หนีไปแต่งงานกับคนอื่น
ผมเลยช่วยค่ารถไปนิดหน่อย
ไม่เป็นไรนะพี่นะ กลับบ้านแล้วเริ่มชีวิตใหม่
ดูแล'อิ่มบุญ'ให้ดีๆนะครับ 
ภาค .คิดวิเคราะแยกแยะถึงคุณสามีเก่าพี่น้อย
ผมขอพูดตรงๆนะ คุณแมร่งโคตรไม่แมนว่ะ ผมว่าผมยังแมนมากกว่าคุณอีก ใจคุณแมร่งโคตรแอนนิมอลชั้นต่ำมากๆ คุณกล้าทิ้งลูกทิ้งเมียทิ้งเลือดเนื้อเชื่อไขตัวเองเพื่อไปแต่งงานใหม่ได้ จิตใจคุณทำด้วยอะไร(ว่ะ) ? ทำไมตอนเอามีปัญญาเอาได้แต่ตอนเขามาทำไมคุณไม่รับผิดชอบ ? ไอ้ที่สังคมมันเป็นแบบทุกวันนี้ก็เพราะมีคนไม่รับผิดชอบแบบพวกคุณจนทำให้เกิดปัญหาครอบครัวตามมากลายเป็นวงจรอุบาทไม่รู้จักจบแบบนี้มันเดือนร้อนที่ใคร ?
สังคมไง!!!!
ถ้ารู้จักเอาก็รู้จักดูแลรักษา ไม่งั้นก็ป้องกันซะ ห่ารากหอยทอดกรอบเอ๊ย โคตรเกลียดไอ้พวกไม่รับผิดชอบแบบคุณจริงๆ อายุสามสิบกว่าๆแล้วยังคิดไม่ได้จริงๆเหรอ ? ขอให้เจริญๆลงนะนาย
ภาคบทสรุปจากความตั้งใจที่ตั้งกระทู้นี้
1.) พี่น้อยกำลังจะเป็นแม่มือใหม่และตัวคนเดียว ตอนนี้พี่เขาท้องสี่เดือนแล้ว ผมมองว่าต่อไปคงอาจจะมีปัญหาเรื่องพวกข้าวของใช้และค่าใช้จ่ายต่างๆ ถ้าหากพี่ๆเพื่อนๆทั้งใดมีพวกของเด็กเล็กที่ใช้แล้วหรือไม่ใช่แล้ว พอช่วยได้ก็ช่วยกันนะครับ พี่น้อยแกบอกผมว่าพอถึงภูเก็ตแล้วจะโทร.บอกผมนะครับ ผมคะเนแล้วน้องน่าจะคลอดประมาณตุลา-พฤศ. ปลายปีนี้นะครับ
2.) อยากวิงวอนให้คิดดีๆสำหรับเพศผู้ทั้งหลาย ก่อนจะทำอะไรคิดถึงผลที่มันตามมาดีๆ ตามมาหลักๆ อย่าลืมว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณกระทำลงไปมันมีฟีดแบล็กกลับมาเสมอทั้งด้านดีและร้าย!!!! อย่าคิดแต่เอาสนุกๆแล้วมันจะทุกข์ยาวๆ ถ้ารู้ตัวว่าไม่พร้อมก็อย่าเพิ่ง ใจเย็นมากๆเข้าไว้ และ รอ !!!!!
สุดท้ายขอขอบคุณทุกท่านครับ ผมเองไม่ได้มีมากจนล้นเหลือมากพอจะให้ได้ทุกคน และที่ให้พี่เขาไปก็แอบลำบากตัวเองนิดหน่อย แต่ผมมันดื้อ ถ้าคิดจะทำอะไรแล้วมันต้องทำให้สุดๆ ถ้าไม่สุดก็อย่ากระทำเลยจะดีกว่า เพราะงั้นมันเลยไม่เสียใจที่ได้ทำไป แต่ไม่แนะนำให้ทำตามก่อนช่วยใครเราต้องเอาตัวเองให้รอดก่อนนะครับ
ทุกคนเองก็ไม่มีใครมีล้นเหลือทั้งนั้น....
...ผมให้เพราะใจผมมันอยากให้ก็เท่านั้นเอง
...อยากให้ทุกคนให้เพราะใจที่อยากแบ่งปัน
มีน้อย ช่วยได้เท่าไหร่ช่วยกันไป
มีมาก ช่วยเท่าทีใจคุณอยากจะทำ
ยิ่งให้ ยิ่งได้รับ
...ฝันดีครับคุณ.
นิทานก่อนนอนเรื่อง 'อิ่มบุญ'....เมื่อผมไปเจอว่าที่คุณแม่ Single Mom
กระทู้สนทนา
ปัญหาครอบครัวปัญหาความรักชีวิตวัยรุ่นSingle Mom
ภาคนิทาน
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็ก(อยากจะ)ตัวน้อยคนหนึ่งใช้ชีวิตในโลกกว้างกับเควส'สร้างชีวิต' วันนี้เด็กน้อยกลับมาจากตลาดนัดเจเจกรีนจนกระทั้งมาถึงสถานนีบางซะลื่ออออออเพื่อรอรถกลับบ้าน
"ชิสส์ รถหมดอีกแล้ว นี้เราต้องโบกพี่แท็กสินะ"
เด็กน้อยคิดในใจเบาๆแต่ไม่โทษใคร...ก็ใครใช่ให้มันแรดเกินเวลาจนรถเมล์หมดล่ะ(อดกินข้าวไปสองมื้อแน่มะลึ่ง)
แต่!!!!ในขนาดที่จะโบกนั้นเอง ตัวละครลึกลับผู้โฉบเฉี่ยวมาด้วยความเร็วสูงงงงงงงงง(และหน้าหนาๆ) ได้ก้าวขึ้นไปบนรถแท็กซี่ก่อนพี่แท็กจะขับออกไปแบบไม่ใยดี
.....ทั้งๆที่ 'ชั้น โบก ก่อน' เม่าโกรธ
.....อยากจะกรี๊ดซะตรงนั้น....แต่เกรงใจหน้าแมนๆของตัวเอง ตอนนั้นสภาพใบหน้าคือยิ้มจนหนวดกระตุกเบาๆ(ลองทำดู โคตรพิลึกว่ะแกรรร์)
ไม่เป็นไร คนดีฟ้าต้องเห็นใจ...//กัดผ้าเช็ดหน้าบีบน้ำตาดุจพจแมนโดนทรายทองแกล้ง
ก่อนจะโบกแท็กซีคันต่อไป อยู่ดีๆก็มีNPCลึกลับโผล่ออกมา!!!!
"หนูจ้า จะเดินไปโรงพยาบาลรัฐเดินไปยังไงนะ ?"
เด็กน้อยยืนกระพริบตาปริบๆด้วยความงงๆ ตั้งแต่ไปทำงานยันไปเที่ยวแถวนี้ไม่ยักกะเห็นว่ามันมีโรง'บาลรัฐใกล้ๆที่พอจะเดินไปได้
เดี่ยวนะ ?
เดิน....
....จากสถานนีบางซื่อ ?
....สีหน้าNPCลึกลับโรยล้าและอ่อนแรงมากคือตอนนั้นพี่เขาแทบจะล้มไปต่อหน้าต่อตาผมมือที่จับแขนผมมันเบาจนผมรู้สึกว่ามันแทบไม่มีแรงด้วยซ้ำ จากความรู้อันน้อยนิดของข้าเจ้า บริเวณท้องนูนต่ำออกมานิดหน่อย ถ้าจะเดาๆก็คงจะท้องหรือไม่ก็ป่วย ....
"ไปกับผมไปพี่"
ผมยิ้ม ก่อนจะโบกแท็กซี่เตรียมไปพระมงกุฎ คิดอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนั้นมันอยากจะช่วย อยากจะทำ
....ไม่รู้ว่าตัวเองคิดน้อยไปไหม แต่แบบ อื้มม ไปส่งเขาเถอะ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น
พอขึ้นไปบนรถแท็กซีเสร็จจึงได้ความว่า....
"พี่ชื่อน้อย บ้านอยู่ภูเก็ตแถวป่าตรอง มาตามหาแฟนพี่นะ...พอดีหลังพี่ท้องแล้วพี่ติดต่อเขาไม่ได้เลย เขาเพิ่งขึ้นมากรุงเทพได้ไม่นานเหมือนกัน พี่เองก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยขึ้นมากรุงเทพ มือถือมือเถอก็ขายเป็นค่ารถหมดแล้ว พอมาถึงได้รู้...เขาไปแต่งงานใหม่แล้วนะ..."
ผมพยักหน้าไม่ถามต่อ เห็นแกน้ำตาไหลออกมานิดหน่อย
"แล้วเด็กในท้อง....พี่จะเลี้ยงต่อไหมครับ ?"
ผมถามต่อ แอบคาดหวังในคำตอบเบาๆ ผมไม่แอนตี้การทำแท้งแต่สำหรับผมการกำเนิดสวยงามกว่าการทำลายล้าง
"เลี้ยงสิ...ก็เขาเป็นลูกพี่นี้ค่ะ...."
....สายตาที่มองไปที่หน้าท้องน้อยของตัวเอง บ่งบอกให้ผมรู้ว่าแม้เด็กคนนี้จะไม่มีพ่อ....แต่เขาจะมีแม่ที่คอยเลี้ยงดูเขาอย่างแน่นอน
ผมพยักหน้ารับคำ ซักถามต่อบางประการตามความอยากเผือก ก่อนเราทั้งคู่จะถึงโรง'บาลพระมงกุฏเกล้า
เจ้าหน้าที่จึงบอกว่าไม่สามารถให้การรักษาได้เพราะไม่มีบัตรทองและไม่มีอาการของโรคที่เพียงพอ (แอบงงๆเบาๆ ตรงนี้อยากให้โรง'บาลเคีลยร์ความกระจ่างให้กับผู้ที่ไปรักษาด้วยการบอกข้อปฏิบัติและข้อบังคับในการใช้สิทธิ์ให้ผู้ใช้บริการด้วยนะครับ จะได้ไม่ไปเก้อ)
เอาไงต่อดีว่ะใจ ?
...สุดท้ายเลยพาพี่เขาไปซื่อข้าวที่7-11ในพระมงกุฎ(พยาบาลแถวนั้นสวยจัง แต่บุรุษน่าสูบมากๆเห็นอยู่คนหนึ่ง =,,=)
พี่น้อยเลื่อกซื่อข้าวกระเพราไก่กับนม ก่อนเราทั้งคู่จะยืนคุยกันอีกนิดหน่อย แกปวดท้องเพราะไม่ได้กินข้าวมาสองสามวันนะครับ นอนก็นอนที่สถานนีชานชลาตรงบางซื่อเอา
"แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปครับ ?" ผมถาม
"พี่ก็คงต้องหาทางกลับบ้าน อย่างน้อยๆที่นั้นก็มี'บ้าน' เป็นที่ๆเรารู้จัก กลับไปเริ่มต้นใหม่ที่นั้น บ้านพี่ติดทะเลนะ น่าจะพอทำอะไรได้"
วินาทีนั้นผมคิดยังไงไม่รู้นะ
"พี่ครับ พี่คิดชื่อน้องรึยังครับ ?"
พี่น้อยส่ายหน้าแทนคำตอบ
"งั้นผมขอคิดชื่อเล่นให้น้องได้ไหมครับ "
คือ อารมณ์ผมแค่ยังไงไม่รู้ว่ะครับคุณ มันอธิบายไม่ถูกแค่รู้ว่าอยากตั้งชื่อเด็กครับ แบบ ยังน้อยๆครั้งหนึ่งเรากับเขาเคยมีวาสนาได้เจอกัน(แม้เด็กคนนั้นจะยังไม่ลืมตาดูโลกก็ตาม....)
พี่น้อยพยักหน้าพร้อมยิ้มน้อยๆ ....
ผมมองขวดไวตามิลที่ซื่อมากินก่อนจะมองไปที่ท้องพี่น้อย .....
ไม่ดีครับไอ้สองงง ตั้งใจตั้งชื่อหน่อยครับมุง.....เด็กมันคงไม่ชอบใจนักหรอกมั้งที่ซื่อได้มาจากของกิน
ชื่ออะไรดีฟระ ? สี่เดือนก็ยังบอกไม่ได้ด้วยว่าผู้ชายผู้หญิง(จริงๆเพศมันต้องให้เด็กเลือกเองด้วยซ้ำ) แต่พี่น้อยแกบอกว่าให้คนเถ้าคนแก่ดูท่านว่าเป็นหญิง
ผมอยากให้เด็กคนนี้เกิดมาเป็นคนเต็มคน
อยากให้เขาเข้าใจความลำบากของพ่อแม่และสภาพสังคมที่ตัวเองอยู่
"อยากให้น้องชื่ออิ่มบุญ....พี่ตั้งให้น้องแบบนี้ได้ไหมครับ ?"
พี่น้อยยิ้มก่อนจะพยักหน้าแล้วลูบท้อง
"พี่จะพยายามเลี้ยงเขาให้ออกมาเก่งเหมือนเรานะ"
ผมหัวเราะ เกาหมวกที่สวมเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องแทน
"พี่อายุเท่าไหร่ครับนี้"
"พี่ปีนี้ก็ 33 จ้า เมื่อก่อนพี่ทำพวกช่างเสริมสวยนะ แล้วพอท้องก็เลยออกมาเพราะกลัวพวกสารเคมี จนกระทั้ง'เขา'หายไปนี้แหละ เราล่ะอายุเท่าไหร่ ?"
"....ครับ"
ผมบอกอายุตัวเองไป ก่อนจะช่วยแกคิดหากิจการดีๆสักตัวทำ ก็ลงเอยกันว่าพี่เขาจะเริ่มจากการทำอาหารกล้องง่ายๆขายเพราะบ้านแกติดทะเลนักท่องเที่ยวเยอะ เราคุยกันไปกันมาก่อนเราจะถึงสายใต้ใหม่ ผมยืนเงินให้พี่เขาไว้เป็นค่ารถกลับ 1200 บาท ขอโทษที่ช่วยได้ไม่มากนักเพราะตัวผมเองก็เป็นแค่เด็กปอนๆทั่วไปหาทำงานหาเลี้ยงตัวเองแบบชาวบ้านชาวช่องเขา
ก่อนจะจากกันมาพี่เขารับปากผมอย่างหนึ่งว่า ....
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรชึ้น จะเลี้ยงดูอิ่มบุญให้เป็นคนเต็มคนแบบที่เราว่า"
ผมยิ้ม ในหัวคิดในใจนิดหน่อยว่าตัวเองจะกินมาม่าอีกกี่มื่อ แปลกดีที่ในใจกลับยินดี เย็นใจ และรู้สึกว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นมันถูกต้องแล้วจริงๆ
ภาคสรุปสั้นๆ....
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ภาค .คิดวิเคราะแยกแยะถึงคุณสามีเก่าพี่น้อย
ผมขอพูดตรงๆนะ คุณแมร่งโคตรไม่แมนว่ะ ผมว่าผมยังแมนมากกว่าคุณอีก ใจคุณแมร่งโคตรแอนนิมอลชั้นต่ำมากๆ คุณกล้าทิ้งลูกทิ้งเมียทิ้งเลือดเนื้อเชื่อไขตัวเองเพื่อไปแต่งงานใหม่ได้ จิตใจคุณทำด้วยอะไร(ว่ะ) ? ทำไมตอนเอามีปัญญาเอาได้แต่ตอนเขามาทำไมคุณไม่รับผิดชอบ ? ไอ้ที่สังคมมันเป็นแบบทุกวันนี้ก็เพราะมีคนไม่รับผิดชอบแบบพวกคุณจนทำให้เกิดปัญหาครอบครัวตามมากลายเป็นวงจรอุบาทไม่รู้จักจบแบบนี้มันเดือนร้อนที่ใคร ?
สังคมไง!!!!
ถ้ารู้จักเอาก็รู้จักดูแลรักษา ไม่งั้นก็ป้องกันซะ ห่ารากหอยทอดกรอบเอ๊ย โคตรเกลียดไอ้พวกไม่รับผิดชอบแบบคุณจริงๆ อายุสามสิบกว่าๆแล้วยังคิดไม่ได้จริงๆเหรอ ? ขอให้เจริญๆลงนะนาย
ภาคบทสรุปจากความตั้งใจที่ตั้งกระทู้นี้
1.) พี่น้อยกำลังจะเป็นแม่มือใหม่และตัวคนเดียว ตอนนี้พี่เขาท้องสี่เดือนแล้ว ผมมองว่าต่อไปคงอาจจะมีปัญหาเรื่องพวกข้าวของใช้และค่าใช้จ่ายต่างๆ ถ้าหากพี่ๆเพื่อนๆทั้งใดมีพวกของเด็กเล็กที่ใช้แล้วหรือไม่ใช่แล้ว พอช่วยได้ก็ช่วยกันนะครับ พี่น้อยแกบอกผมว่าพอถึงภูเก็ตแล้วจะโทร.บอกผมนะครับ ผมคะเนแล้วน้องน่าจะคลอดประมาณตุลา-พฤศ. ปลายปีนี้นะครับ
2.) อยากวิงวอนให้คิดดีๆสำหรับเพศผู้ทั้งหลาย ก่อนจะทำอะไรคิดถึงผลที่มันตามมาดีๆ ตามมาหลักๆ อย่าลืมว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณกระทำลงไปมันมีฟีดแบล็กกลับมาเสมอทั้งด้านดีและร้าย!!!! อย่าคิดแต่เอาสนุกๆแล้วมันจะทุกข์ยาวๆ ถ้ารู้ตัวว่าไม่พร้อมก็อย่าเพิ่ง ใจเย็นมากๆเข้าไว้ และ รอ !!!!!
สุดท้ายขอขอบคุณทุกท่านครับ ผมเองไม่ได้มีมากจนล้นเหลือมากพอจะให้ได้ทุกคน และที่ให้พี่เขาไปก็แอบลำบากตัวเองนิดหน่อย แต่ผมมันดื้อ ถ้าคิดจะทำอะไรแล้วมันต้องทำให้สุดๆ ถ้าไม่สุดก็อย่ากระทำเลยจะดีกว่า เพราะงั้นมันเลยไม่เสียใจที่ได้ทำไป แต่ไม่แนะนำให้ทำตามก่อนช่วยใครเราต้องเอาตัวเองให้รอดก่อนนะครับ
ทุกคนเองก็ไม่มีใครมีล้นเหลือทั้งนั้น....
...ผมให้เพราะใจผมมันอยากให้ก็เท่านั้นเอง
...อยากให้ทุกคนให้เพราะใจที่อยากแบ่งปัน
มีน้อย ช่วยได้เท่าไหร่ช่วยกันไป
มีมาก ช่วยเท่าทีใจคุณอยากจะทำ
ยิ่งให้ ยิ่งได้รับ
...ฝันดีครับคุณ.