เราแต่งงานแล้ว มีลูกด้วยกัน เรากำลังคิดทบทงวนชีวิตของเราอยู่คืะว่า  เราทนอะไร เพื่ออะไร
ชีวิต ความสุข เราอยู่ตรงไหน อยากฟังความเห็นของหลายๆคน
คนที่เรารู้จัก เราปรึกษาแค่เพื่อนสนิทค่ะ ซึ่งคำแนะนำก้อจะเป็นในแนวแต่งแล้วมีลูกแล้ว ทนๆไป ซึ่งเราก้อทำเรื่อยมา
จนเรารู้สึกว่างเปล่า ร้องไห้จนไม่รู้ตะร้องไปเพื่ออะไร สามีเราไม่เคยปลอบเวลาร้องไห้

ก่อนแต่งปัญหาที่เราเจอก็คือ เราเข้ากับครอบครัวฝ่ายชายไม่ได้เลย
เราเป็นคนเป็นตัวของตัวเอง เชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง
แต่บ้านฝ่ายชายจะออกแนวให้ความเห็นที่ต้องทำตามเพราะความเห็นของเค้า เค้าคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว

แต่เรา คิดว่ามันไม่ใช่ ไม่ควรทำ และเป็นคนตรงไปตรงมา แข็งๆ ไม่เสแสร้ง เอาใจไม่เป็น อ้อนเป็นเฉพาะแฟนและแม่ตัวเอง แต่เราก็คิดว่าเรื่องอย่างงี้เดี๋ยวเราก็ชินและปรับตัวได้


เราท้องก่อนแต่งค่ะ
ก่อนแต่งงาน
แม่ฝ่ายชายบอกว่า เค้าไม่มีสมบัติอะไรนะ.... แล้วก็ทำหน้าแบบไม่ต้องให้พูดต่อนะ
ซึ่งเราก็เข้าใจโดยทันทีค่ะ ว่ามันหมายถึงไม่ต้องคิดจับนะ ไม่มีสมบัติอะไร
เราไม่ได้คิดเนกาทีฟนะคะ แต่มันอย่างนั้นจริงๆ ประโยคนนี้ทำให้เรา ไบแอสกะบ้านนี้มาตลอด

พอแต่งงาน ตอนท้องแยกกันออกมาอยู่ค่ะ
สามีก็เอาใจ พาไปกินข้าว ทำงานบ้าน แต่ไม่ได้เยอะนะคะ แค่ช่วงที่เค้าว่าง ตามประสาข้าวใหม่ปลามัน ตามประสาคนท้อง
พี่สาวสามีเมสเสจมา บอกว่าทำไมต้องทำให้เค้าขนาดนี้ ไม่กลัวพ่อแม่เสียใจหรอ
เราก็งงค่ะ คืออะไร ไม่เข้าใจ
แล้วก็เป็นอย่างนี้เรื่อยมา

คลอด ไปๆมาๆ ระหว่างบ้านเรากับบ้านสามี
เราขอแยกบ้าน
แม่เค้าบอกทำใจไม่ได้ที่ลูกชายจะออกไปอยู่
แต่เราก็ยืนยันที่จะออกค่ะ

ไม่ออกคือ อยู่ร่วมกันไม่ได้จริงๆ
เพราะความคิดไม่ตรงกันเลย
เราคิดเสมอว่า ชายหญิงเท่าเทียม ใครเก่งก้ออยู่ที่ตัวไม่ใช่ที่เพศ
แต่เราเคยได้ยินแม่เค้าสอนพี่สาวว่าแบบให้เราได้ยินว่า
จำไว้นะ ผู้หญิงจะเก่งแค่ไหนก้อสู้ผู้ชายไม่ได้หรอก

สรุปได้แยกออกมาอยู่ค่ะ
ไม่ไกล อยู่ใกล้กันประมาน 20 นาทีถ้าขับรถ
แยกแล้วน่าจะดีเนอะ
ปัญหาตามมาเรื่อยๆค่ะ
ทั้งเรื่องพี่สาวที่คอยไซโคว่า ทำอย่างงี้เอาใจเยอะไป ไม่คิดถึงแม่บ้างหรอ

ครั้งนึงเราไม่พอใจการกระทำของพ่อแม่เค้าในการเลี้ยงลูกเราค่ะ
เราไม่ได้ว่ากะพ่อแม่ตรงๆ เราคุยกะสามีเราในรถ
แต่บอกตรงๆว่าเราอารมณ์ร้อน โวยวายค่ะ นี่ก็ข้อเสียเลยล่ะ
เราก็โวยวายไป
สามีก้อคงโมโห บอกเรามาว่า
เราเนี่ยเป็นความผิดพลาดในชีวิตเค้า แต่งงานกับเราแล้วเหมือนคนอกกตัญญู
บอกตรงๆว่าจุกมากกก แต่เราก็ให้อภัยค่ะ สามีก็มาขอโทษเรา

แต่เค้าจะพูดประโยคพวกนี้ทุกครั้งที่มีปัญหากับพ่อแม่เค้า

เราบอกตรงๆว่า เรารู้สึกว่างเปล่าจริงๆค่ะ
ชีวิตแต่งงานไม่ได้สวยหรูแบบที่คิดไว้เลย
บุคคลรอบตัว มีผลกับชีวิตคู่มากกกกก จนเกินไป
เราอยากแยกออกมาเลี้ยงลูกเองอยู่หลายครั้ง
เรารู้สึกเบื่อเรื่องจุกจิก รำคาญใจ ที่ตอนแรกคิดว่าจะเล็กแต่มันบั่นทอนจิตใจเรามากๆ
แต่เราไม่กล้าที่จะเดินออกมา

สามีเราเป็นคนดีค่ะ รักแม่มาก เราชอบคิดว่า เราทำให้เค้าไม่ได้ดูแลพ่อแม่เท่าที่ควรรึเปล่า
ต้องมานั่งคอยดูแล เรากับลูก เค้าไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้านะคะ

อยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นๆบ้าง เผื่อมุมมองของเราจะกว้างขึ้น

ชีวิตเราจะได้มีความสุขมากขึ้นค่ะ^^
ขอบคุณมากค่ะ