หญิงชายคู่นึงคบหากันมาก็นาน ผู้หญิงมีงานการทำที่ไม่ค่อยแน่นอน วันๆทำแต่งาน งานและก็งาน ส่วนผู้ชายมีงานการที่มั่นคง มีคนนับหน้าถือตา มีสังคม ทั้งสองคบกันจนมั่นใจว่าอีกฝ่ายคือครึ่งชีวิตที่ตนตามหา จึงตัดสินในแต่งงานกันการแต่งงานไม่ใช่จุดจบของความรักแต่มันคือ "จุดเริ่มต้นของชีวิตคู่และครอบครัว" แรกๆอะไรๆก็ดี เขาถึงบอกว่า"ข้าวใหม่ปลามัน" แต่แล้วความสุขก็อยู่กับทั้งคู่ไม่นานเพราะฝ่ายภรรยาได้ตั้งท้อง เขาและเธอกำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจ หรือบ่วงคล้องคอก็ไม่รู้ หลังจากฝ่ายภรรยาตั้งท้องได้ไม่นาน สามีซึ่งเห่อลูกตัวน้อยๆมากก็ให้ฝ่ายภรรยาลาอกจากงานที่ทำเพื่อมาทำหน้าที่ ภรรยาและแม่อย่างเต็มตัว ฝ่ายภรรยาก็เห็นดีเห็นงาม เพียงคิดได้แค่ต้องดูแลลูกและสามีให้สมกับเป๋นศรีภรรยา ยิ่งนานวันท้องยิ่งโตภรรยาก็ไม่สามารถให้ความสุขกับสามีได้เต็มที่เหมือนแต่ก่อน ฝ่ายสามีเมื่อภรรยาให้ในสิ่งที่ตนต้องการไม่ได้ก็ออกนอกลู่นอกทาง กิน เที่ยว ตามประสาเหมือนตอนยังโสดๆ ยิ่งกินยิ่งเมา เมากลับบ้านมาก็ด่าทอ ทุบตีภรรยา นานวันยิ่งหนักขึ้น หนักขึ้น ทำให้ฝ่ายภรรยาถึงขั้นโมโหหลุดปากขอเลิกกับสามี แต่เมื่อสามีส่างเมาเขาก็พยายามทำดีเพื่อที่ภรรยาและลูกจะไม่ทิ้งเขาไปไหน แต่ฝ่ายภรรยาก็ทดไม่ได้กับพฤติกรรมของสามี จึงยื้นคำขาด ให้เลือก ระหว่างครอบครัวซึ่งมีเมียมีลูก กับเหล้าสามีจะเลือกอะไร เลือกเมียเลิกเหล้า เลือกเหล้าเลิกกัน ฝ่ายสามีก็ตอบแบบไม่ทันคิดว่า เลิกไม่ได้ทั้งสอง ฝ่ายภรรยาทั้งน้อยใจและหมดความอดทนจึงขอหย่าขาดและหอบลูกหนีไป ไม่ทดอยู่กับผู้ชายที่เอาภรรยากับลูก ไปเปรียบชั่งวัดกันกับน้ำเมาแบบนี้ไม่ไหวจึงขอลาขาด...ถ้าเรื่องนี้คุณเป็นภรรยา คุณจะทำยังไงกับสามี ถ้าคุณเป็นสามีจะเลือกไม่ได้จริงๆหรอและจะทำยังไงกับคำว่า "ครอบครัว"