เราสนิทกับผู้ชายคนนึงมา2ปีแล้วค่ะ ตอนแรกเราไม่ได้ชอบเขา แต่มีหลายคนมาบอกว่าเขาน่าจะชอบเรา เพราะเขาทำอะไรให้เราสเปเชี่ยลมากๆ หลายครั้งหลายครา เราก็เลยแอบเก็บไปคิด จนไปๆมาๆเราก็ดันชอบเขาซะเอง เพราะเขาทำดีด้วยมากมาย แต่จริงๆเขาเป็นคนดีโดยพื้นฐาน ดีกับทุกคน เราสนิทเราเลยได้รับมันมากสุดแค่นั่นเอง

เราทะเลาะกับเขารุนแรงหลายครั้ง เราจะเน้นไปทางโกรธแล้วไม่คุยด้วย บางทีก็ร้องไห้ แต่เขาจะเน้นสายเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ล่าสุดเขามาบอกเราว่า (ขออนุญาตใช้คำหยาบ เพราะเราคุยกับแบบนี้) "รู้มั้ย ตอนนั้นที่มีคนบอกกูว่าร้องไห้ โห อี กูก็ร้องไห้ ... เพราะกูกลัวว่าจะเสียไป"  เราทั้งอึ้งและซึ้ง เพราะเราไม่เคยคิดว่าเขาจะคิดแบบนี้ เราดีใจนะคะที่รู้ว่าเราสำคัญสำหรับเขา

จนมาเร็วๆนี้ เราก็รู้อะค่ะว่าเขาไม่น่าจะชอบเราหรอก เราเจออะไรหลายๆอย่างที่ทำให้เราคิดว่าเราอาจจะคิดไปเองมาโดยตลอดและเนื่องจากเราสนิทกัน เราเลยดูเขาไม่ค่อยออกว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นเพื่อนสนิทหรือมากกว่านั้น มันเลยทำให้เรากึ่งคิดไปเองกึ่งไตร่ตรอง แต่ทั้งนี้ เราก็ชอบเขาไปแล้ว ไม่ใช่เพราะหน้าตาภายนอก แต่เพราะนิสัยล้วนๆ เรารู้สึกว่าเขาใช่นะ เขาเข้ากับเราได้

เขาเคยบอกเพื่อนผู้ชายคนนึงว่าเขายังไม่เจอคนที่ใช่ ต่อหน้าเราเลย เราก็เหมือนรู้ชะตาแล้วล่ะ
แต่เราก็ไม่แน่ใจ เลยเกริ่นๆถามไปเนียนๆหลายครั้ง แต่เขาก็เงียบ ประกอบกับมีคนบอกเขาหลายคนว่าเราชอบเขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
จนวันนึงเราเลยถามเขาไปว่า เรารู้ว่าเขารู้นะว่าเราชอบเขา แต่เราอยากบอกยืนยันอีกครั้ง ว่าเราชอบเขา เราเลยตัดสินใจบอกเขาไปค่ะ
แต่เราไม่ได้ขอให้เขามาชอบเรานะ เราบอกว่าเราแค่อยากบอกว่าเรารู้สึกยังไง เราเก็บไว้ไม่ได้แล้ว เราคิดมากและแอบไปร้องไห้ตลอดเวลาที่เขาไม่สนใจเราหลายครั้งที่เราหึง ที่เราแคร์มากไป ทั้งในนามเพื่อนสนิทและมากกว่านั้น เราทนทรมานกับการตั้งคำถามมานาน เราเลยอยากให้มันสิ้นสุด แต่เราก็พร้อมที่จะเดินต่อไปด้วยกันเหมือนเดิม เพราะเรารู้ว่าสุดท้ายเราก็คือเพื่อนกัน แต่เราแค่แอบหวังว่า ตราบใดที่เราก็ใกล้ชิดกัน ต่างคนก็ต่างไม่มีใคร ทำไมกำแพงมันจะหนาถึงขึ้นไม่มีทางมีเราในใจได้เลย เราเลยขอเขาว่า ถ้าเขาคิดว่าในอนาคตเขาก็ไม่มีทางชอบเราได้ ให้เขาบอกเรามาว่าให้ตัดใจ เพราะเราจะตัดใจต่อเมื่อเขาเป็นคนบอกเท่านั้น แต่ถ้าเขาไม่คิดแบบนั้น อนาคตมันไม่แน่นอน เขาจะบอกอะไรเราก็ได้ เรายินดีรับฟังทุกอย่าง

จนเขาตอบแบบนี้ค่ะ (เราคุยสุภาพสลับหยาบคายกัน ครั้งนี้เขาคุยสุภาพค่ะ ภาษาอาจจะเปลี่ยนๆ)
"ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กันนะ แต่เค้าไม่ได้คิดอะไรกับแกอย่างงั้น เค้าคิดว่าแกเป็นเพื่อนที่ดีคนนึง แกตัดใจเถอะ"

เราก็ถือว่ามันจบลงแล้วนะคะ เราไม่ถามหรือร้องไห้ใดๆเลยตั้งแต่ได้คำตอบนี้ เพราะเราคิดว่าไม่เป็นไร อย่างไงเราก็เป็นเพื่อนกัน เราอาจจะเป็นเพื่อนกับเขาจนวันตายเลยก็ได้ เราดีใจนะเพราะอย่างน้อยเราก็ได้มีเพื่อนชายนิสัยดีมากๆคนนึง ซึ่งไม่รู้จะไปหาได้จากที่ไหนอีก

แต่เราไม่ร้องไห้ก็จริง แต่มันบอบช้ำอยู่ข้างในอะค่ะ เราต้องตัดใจ เรารู้ และเราก็พยายามอยู่ แต่หลังจากที่เขาบอกเรา เราก็ยังต้องเจอเขาทุกวัน ต้องทำงานด้วยกันไปนั่นนี่กินเที่ยวเล่นด้วยกัน(สองคน)เหมือนเดิม เรายิ้มเราหัวเราะ ต่างคนต่างเอาคลิปฮาๆให้กันดูเหมือนปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราดีใจนะคะ เราเป็นเพื่อนกับเขาไม่ยากหรอก แต่ให้เราหยุดคิดแล้วตัดใจโดยที่ตัวติดกันกะเขาเหมือนเดิมนี่มันยากมาก แต่ให้เราเลิกสนิทหรือออกห่างจากเขาเราก็ทำไม่ได้ เพราะเราก็มีแค่เขา

แต่ตราบใดที่เรารู้สึกอยู่เราก็เลยอยากถามค่ะ อยากรู้ในมุมมองคนอื่นหรือมุมมองผู้ชาบด้วยกัน ว่าผู้ชายทั้งหลายที่อาจจะเคยมีประสบการณ์แบบนี้ ว่ามันจะเป็นไปได้มั้ยคะ ว่าแม้จะปฏิเสธไปแล้ว แต่ในใจจริงก็ไม่ได้จะปิดกั้นขนาดนั้น แม้จะบอกให้ตัดใจ แต่ใจจริงก็รอดูต่อไป หรือมีเพราะเหตุผลอื่นมั้ยค่ะ ที่มันจะเป็นไปได้ว่าสักวันคุณอาจจะชอบเพื่อนสนิทของคุณคนนี้ก็เป็นได้ แม้จะคิดว่าไม่ใช่ในตอนนี้ก็ตาม ?????

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบนะคะ

หวังว่าเรื่องนี้จะเป็นอุทาหรณ์ให้ใครหลายคนที่มีอาการเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนะคะ
มันเจ็บมากจริงๆ ถ้าเป็นไปได้อย่าไปชอบใครง่ายๆเลยค่ะ โดยเฉพาะคนใกล้ตัว
เพราะเมื่อเราจะออกห่างก็ออกไม่ได้ เพราะมันมีหลายอย่างติดพัน และมันอาจจะทำให้เราเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปคนนึงด้วย ถ้าเขาคนนั้นไม่เข้าใจเรา

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ