สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ ชาวพันทิป
วันนี้เราขอมาเล่าเรื่องราวความไร้เพื่อนของเราให้ทุก ๆ คนฟังนะคะ

เปิดประเด็นก่อนเลยค่ะ คือเราเป็นคนตาบอดนะคะ
สมัยก่อนเราเรียนโรงเรียนอนุบาลกับคนตาดี เราก็มีเพื่อนมีฝูงเยอะแยะมากมายค่ะ
ทุก ๆ คนก็แฮปปี้กับเราดี สมัยนั้นเรามีเพื่อนสนิทที่สุดหนึ่งคน ขอสมมุติชื่อ ว่า แอล นะคะ
แอลเป็นคนน่ารักค่ะ ไปไหนไปกัน เวลามีกิจกรรมอะไรในชั้นเช่นการเต้นเข้าจังหวะที่เรามองไม่เห็น แกก็จะคอยบอกว่า "นี่ ตัวทำผิดแล้ว เค้าต้องทำอย่างนี้กันจ้ะ"  แต่เหตุผลทางการมองเห็น ทำให้เราเรียนกับคนอื่น ๆ ไม่รู้เรื่องซักอย่างเดียว แม้ตอนทำข้อสอบก็ยังทำไม่ได้เพราะมองไม่เห็นว่าอาจารย์เขียนอะไรบนกระดาน ผลสอบออกมา เราได้ที่โหล่ของห้องค่ะ น่าอายขายขี้หน้าสำหรับคุณแม่ของเรามากค่ะ บวกกับช่วงนั้นมีคนแนะนำโรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพฯให้ท่าน เราจึงได้ย้ายโรงเรียนค่ะ แต่โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่อยู่ไกลจากบ้านเรามาก บ้านเราอยู่แถวชานเมืองค่ะ จึงมีความจำเป็นต้องให้เราอยู่โรงเรียนประจำที่นี่ และที่นี่เองที่เป็นจุตกำเนิดให้เรากลายเป็นคนไม่มีเพื่อนค่ะ