...............อยากให้เข้าใจในความรู้สึกของคนที่เป็นพ่อของลูกสาวในวัยสิบสอง ย่างสิบสามขวบที่มีความชื่นชอบในตัวศิลปินรุ่นใหญ่...ที่ในอดีตนั้นมีชื่อเสียงระดับพรีเมี่ยม  ย้อนเรื่อราวสักนิด  ผมมีลูกสาวคนนึงซึ่งแกเป็นเด็กที่ชื่นชอบในดนตรี ยุคเก่าก่อนยุคผมเด็กๆหรือมากกว่า อาจจะเรียกง่ายๆว่า   เก่าแก่กว่าอายุเธอหลายรอบ  ทั้ง  เติ้งลี่จเวิน     เพลงลูกกรุงทั้งหลาย  สุนทราภรณ์   และที่ชอบมากที่สุดคือ  สาวสาวสาว   โดยเฉพาะสมาชิก ท่านนึงซึ่งในวงนั้น  พี่สาวท่านนี้  แต่งงานอยู่ท่านเดียว.....

....ลูกสาวผมเธอรักศิลปินมากมายหลายท่าน  แต่จะพร่ำพูดถึงพี่ท่านนี้มาตลอดทั้งแต่อายุเจ็ดแปดขวบ  ชอบทุกอย่างที่เธอเป็น   ชอบทุกเพลงที่เธอร้อง   ค้นหาประวัติ  ค้นหาข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ  ขอร้องให้ผมซื้อซีดี  ดีวีดี ที่เธอร้องแทบทุกชุด....ผมเองในฐานะที่เป็นพ่อคน  ส่วนตัวไม่เคยเป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะเราเป็นผู้ชาย    แต่ในใจก็คงคิดเห็นว่าก็คงเหมือนกับที่เราบ้าบอล  และนักบอลนั่นแหละ....

.....หลายปีผ่านไป เธอเพียรร้องเพลง   ของศิลปินท่านนี้อย่างที่เรียกว่า  จะเอาให้เหมือนเธอให้ได้....ซึ่งเสียงของเธอก็ไพเราะพอสมควร   ทุกครั้งที่ร้องเสร็จมักจะมีคำถามกลับมาเสมอว่า “หนูเสียงเหมือนพี่....”  เค้าหรือยัง.....เราก็ให้กำลังใจไปเสมอว่าไม่เหมือนแค่มีเสียงบางจังหวะคล้ายๆเท่านั้น   แต่ดูเธอจะไม่พอใจเสมอกับคำพูดที่ตรงๆ  แบบถนอมน้ำใจลูก...

....ทุกครั้งที่เธอร้องเพลง  ทุกครั้งที่เห็นเธอพูดถึงศิลปินท่านนี้แววตาเธอจะมีประกายมาก  และจะพูดเสมอว่า  “ป่ะป๋าหนูอยากเจอพี่เค้า”    เราเองก็บอกไปเสมอว่า  “คงมีสักวันนะ ป่ะป๋าจะลองดูว่าเป็นไปได้แค่ไหน  แต่ไม่รับปากนะ”   จนเวลาล่วงเลยไปนานพอควร  จากอายุแปดเก้าขวบมาจนสิบเอ็ดขวบกว่าๆเธอก็มีโอกาสที่จะได้เจอแบบ..จังๆ......

....ลูกสาวผมมีโอกาสเป็นแขกเซอร์ไพรส  ศิลปินท่านนั้น  ในรายการนึง  ซึ่งลูกสาวผมไม่ทราบมาก่อนว่า  จะต้องเจออะไร  วันนั้นเธอ  อึ้งจนสั่นไปหมด  เด็กน้อยอายุสิบเอ็ดขวบ   ยืนต่อหน้าทีมงานรายการ   ดีใจมาก   หลังจากอัดรายการเสร็จ   เธอมีโอกาสได้คุยเล็กๆน้อยๆและได้ถ่ายรูปร่วมกับศิลปินในดวงใจของเธอและวันนั้นเองก็เป็นวันทีเราพ่อแม่   ได้ขอที่อยู่ศิลปินท่านนั้นเพื่อที่จะให้ลูกเราได้มีโอกาสเขียนจดหมาย  ...และทุกอย่างมันก็มีเรื่องที่ผมรู้สึกอึดอัดมากตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา....

.....เราเองในฐานะพ่อแม่เข้าใจความเป็นส่วนตัวของเหล่าศิลปินดีว่า   หวงแหนมากแค่ไหน  เราไม่ขออีเมล  ไม่ขอไลน์หรืออะไรมากเพราะกลัวจะทำให้ศิลปินท่านนั้น   สูญเสียความเป็นส่วนตัว....เราขอแค่ที่อยู่บ้านเลขที่ที่ลูกเราจะเขียนจดหมายส่งถึงเท่านั้น....ดูเหมือนจะดีแต่.....ในความเป็นจริงแล้ว ไม่ใช่แบบนั้นเลย  แต่ผมก็มักจะบอกเธอเสมอๆว่า  ให้ลูกหัดเขียนจดหมายให้ดีก่อน  ซึ่งตอนนั้นเรื่องแบบนี้ยากเสมอสำหรับเด็กน้อย....แล้วก็บอกเธฮไปว่า  "เดี๋ยวป่ะป๋าจะเอาไปส่งให้ไม่ยากหรอกเรื่องนั้น"    ตั้งแต่วันนั้น  เธอตั้งใจมากในการเขียนจดหมาย   เรียบเรียงอย่างตั้งใจ แต่ก็มีปรับมากมายเพราะไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้.....จดหมายฉบับแรกถูกส่งไปตามที่อยู่ที่ได้มาจากตัวศิลปิน......ปรากฏว่า!!!  ถูกตีกลับมาที่บ้าน และทุกวันนี้ก็ยังอยู่ที่ผม..ซ่อนไว้อย่างดี...กลัวเธอเห็น........