ตั้งแต่เด็กเราจำได้ว่าเราไม่ชอบเสียง กรุ๊งกริ๊งพวกเสียงโมบาย เวลาเราได้ยินจะรู้สึกเวียนหัว แต่เราจะเรียกติดปากแต่เด็กว่า บ้านโค่น
ทุกคนในบ้านจะรู้ว่าเราไม่ชอบเสียงพวกนี้มาก ยิ่งเวลาอ่านหนังสือสอบแล้วได้ยินเราจะไม่มีสมาธิที่จะอ่านทันที แต่พอโตมาเรากลับเป็นหนักขึ้น
เราเพิ่งรู้ว่าอะไรก็แล้วแต่ที่มันเสียงดังต่อเนื่องเราจะบ้านโค่นหมด หรืออะไรที่มันเคลื่อนไหวไปมาแม้จะไม่มีเสียง ยกตัวอย่างที่เราเจอเช่น
- พัดลมเปิดแบบส่าย ยิ่งถ้าส่ายแล้วมีเสียงเราจะรีบไปกดล๊อคพัดลมทันที (ถ้าอยู่ที่บ้าน)
-เสียงไก่ขันและนกร้อง
-เสียงสว่าน
-เสียงเจียเหล็ก
-เสียงเครื่องจักรต่างๆที่ดังแบบต่อเนื่อง
-เสียงรถวิ่งไป-มา
-เสียงของเล่นเด็ก
-เสียงเด็กเล่นดนตรีแบบมั่วๆ (ถ้าแบบเป็นเพลงเราก็ปวดหัวนะแต่น้อยกว่า) แต่กลายเป็นว่าถ้าเปิดเพลงฟังไม่ปวดแฮะ
แต่เพลงที่ฟังแล้วปวดหัวหนักมาก คือ หมอลำ ลูกทุ่ง ลำซิ่ง คนอื่นชอบหาว่าเรากระแ_ะ แต่เราปวดจริงๆ เราปวดเพราะเสียงดนตรีในเพลง
แต่เพลงลูกทุ่งบางเพลงเราก็ไม่เป็นไรนะ คือมันต้องฟังที่เสียงของเครื่องดนตรีเพลงนั้นอ่ะ ก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

-พอเข้าสังคมการทำงาน ก็จะเป็นเสียงปุ่มกดมือถือหรือเครื่องคิดเลข แบบไม่ปิดเสียง

ยกตัวอย่างของที่เคลื่อนไหวไปมาแบบไม่มีเสียง แต่ก็บ้านโค่น
-เราเอารถมาใช้ต่อจากแม่ซึ่งในรถมีตัวนาฬิกา ที่โยกหัวไปมาขณะขับรถ เราก็แกะออก แต่มีแขวนเกี่ยวกับพระไว้เราก็ปวดหัวนะเวลาขับรถแล้วกระทบไปมาแล้วเกิดเสียง แกว่งไปแกว่งมา แต่เราก็อดทนทำเป็นไม่คิด เพราะไม่อยากเอาออก
-อะไรก็แล้วแต่ที่อยู่เฉยๆกับที่แต่เวลามีลมก็จะแกว่งไปมา

มันมีอีกเยอะมากแต่เราคงพิมพ์ไม่หมดเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร แต่เป็นตั้งแต่เด็กแล้ว อาจจะเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งก็ได้

ปล.ไม่รู้จะแท็กห้องอะไรเลย แท็กผิดขออภัยด้วยค่ะ