เรากับแฟนเก่า เคยรู้จักกันตอนที่เราเรียนอยู่ ม4 เขามารอเพื่อนที่หน้าโรงเรียนเรา เราไปเจอก็เลยแซว แล้วเขาก็ขอเบอร์เรา เราคุยกันสักพัก เขาน่ารัก เอาใจใส่เราดี จีบกัน ตอนนั้นคบกันเป็นแฟน มีของขวัญให้ในทุกโอกาส คบกันได้ไม่นานก็เลิกกัน ด้วยความที่ยังวัยรุ่น ก็เลยเลิกกัน แต่ก็คุยกันแบบเพื่อน
       พอเข้า ม6 เราป่วยเป็นไข้เลือดออก นอนอยู่โรงบาลประมาณ1 สัปดาห์ เขามาดูแลเราดีมาก แต่เขาพาเพื่อนๆเขามาด้วย ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเขายังคิดกับเราแบบแฟนอยู่เพราะเห็นว่าบ้านเขาอยู้ใกล้โรงบาลและเขาก็มีจีบ ผญ คนอื่นอยู่ด้วย เราก็เลยบอกเขาว่าเราชอบเพื่อนเขา อีกคนติดต่อให้หน่อย เขาก็ติดต่อให้และเราก็คบกับเพื่อนเขาได้สักพัก เราก็เลิกกัน เเละก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
       เวลาผ่านไปเรากำลังจะจบ ม6 แล้ว  เมื่อถึงวันวาเลนไทน์ เราให้เพื่อนส่งหมอนสีแดงไปให้เขาแล้วก็บอกรักเขา แต่ไม่ได้ บอกว่าเป็นเรา วันที่เราเรียนจบ ม6 เขา จบ ปวช เรานัดกันไปดูหนัง เขามารับและพาเราไปกินข้าวกับพ่อแม่เขา ในฐานะเพื่อนนะค่ะ  เราคิดไว้ว่าจะบอกรักเขา และเราก็รู้ว่าเขารักเราอยู่ และแล้ว เขาก็บอกเราว่าจะไปเรียนต่อ กทม เราก็เรียน ที่เดิมและเขาจะย้ายบ้านไปต่างจังหวัดอีกที่ เราก็เลยไม่บอกและปล่อยมันผ่านไปเราไม่ได้มีเซ็กส์กันนะค่ะ รักกันแบบเด็กๆค่ะ
       ตลอดเวลาที่เราและเขาอยู่คนละที่ เราติดต่อพูดคุยและอวยพรวันเกิดให้กันทุกปี เขามีแฟนกี่คน เรามีแฟนเป็นใคร ต่างคนต่างรู้กันหมด
จนถึงวันนึง เราจะจบปี 3 เราท้องและเลิกกับแฟน ตอนนั้น ก็บอกเขา ตอนนั้นเขามีแฟนอยู่ และก็คุยกันไปเรื่อยๆปกติ แบบเพื่อนกันธรรมดา  
ถึงปีใหม่ปี 55 เขาทะเลาะกับแฟนและเลิกกัน เขาคุยกับเราบ่อยมากๆ คุยกันได้แบบว่าเหมือนเเฟนกันเลยนะ เขาเลยขอเราเป็นแฟน คำพูดตอนนั้นเราจำได้ดีเลยนะ "ตัวเองเขาขอเข้ามาเป็นคนในครอบครัวตัวเองได้ไหม เขาอยากดูแลตัวเองกับลูกจริงๆ" ตอนนั้นเราไม่คิดว่าเขาจะรับเราได้ เราเลยให้เขาลองคุยกับครอบครัวดูก่อนเพราะเรื่องนี้มันคือเรื่องใหญ่ เขาบอกว่าครอบครัวเราเขารับได้ เราจึงเริ่มคบกัน ตั้งเดือน มีนา ปี55
       ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เขาทำงานต่อหลังเรียนจบที่ กทม เรา เรียนจบไปทำงานที่ ชลบุรี คุยกันก่อนนอนทุกวัน ปลุกกันตื่นทุกเช้า วันหยุดยาวจะพากันกลับไปบ้านที่อีสาน ไม่ขอบอกจังหวัดนะค่ะ เราคบกันไปด้วยดี
      เราทำงานได้เกือบครบปี เราก็ย้ายที่ทำงานไปทำที่ กบินทร์บุรี และแล้ว  เราก็รู้ว่าเขามีคนอื่น ผญ คนนึงโทรมาหาเรา ร้องไห้เสียใจ บอกเรื่องราวทุกอย่างระหว่างเขา2 คน เราเสียใจมากๆ เขารู้จักกันมานาน ตั้งแต่เริ่มทำงาน และมีความสัมพันลึกซึ้งกันมากกว่าครึ่งปี เราทะเลาะกันหนัก และสุดท้ายเขาเลือกเราและเลิกยุ่งกับ ผญ คนนั้น
      ผ่านมาได้ปีกว่า ปีกว่าที่เราคบกัน เขาเริ่มทำงานที่ใหม่ ประมาณพฤจิกาปี สัตหีบ ตอนนนั้นเราอยู่ด้วยกันแบบระแวง เราหาเรื่องทะเลาะกับเขาตลอด แบบว่าวันศุกร์มาหากัน วันจันทร์เช้ากลับ วันพุธ เราก็จะเอาเรื่องเก่าของผญ คนนั้นกลับมาคิกให้ทะเลาะกันอีก ทุกครั้งที่เราห่างกัน เราทะเลาะกันตลอด แต่เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เราทั้งคู่เอาใจใส่กันดีมาก เขาพาเรากลับมาหาลูกทุกสัปดาห์ ลูกรักเขามากๆ เขาดูเรากับลูกดีมากๆ เรามีอีกเรื่องนึงค่ะ ตอนทะเลาะกันเรื่อง ผญ คนนั้น เรามีความรู้สึกว่า แม่เขาไม่ค่อยชอบเรา เท่าไร เน้น ความรู้สึกนะค่ะ เราไม่อยากคิดว่าใช่ เรื่องนี้ก็จะเป็นอีกเรื่องนึงที่เราทะเลาะกัน วันสงกรานเขาพาเรากลับไปบ้านแห่งนึงในภาคอีสานค่ะ ไปพบครอบครัวเขา เรารู้สึก แปลกๆกับครอบครัวเขา และก็กลับมาทะเลาะกัน บ่อยๆ จนสุดท้ายเรา ย้ายมาทำงานที่บ้านเรา เดือน พฤษภา 57  เขา เปลี่ยนจากเจอกันทุกอาทิตย์เป็น 2 อาทิตย์ครั้ง โดยเชาจะขับรถมาหาเราจากสัตหีบ เรายังคงทะเลาะกันเรื่องเดิมๆอยู่ โดยเราเป็นคนหาเรื่องเอง เราเป็นคนคิดมาก และบอกเรื่องที่เราคิด ทั้งเรื่องครอบครัวแบบนี้ ทำให้เขาไม่พอใจทะเลาะกัน เราบอกเลิกเขาบ่อยๆเพราะเราคิดว่า เราอยู่กับลูกแค่ 2 คนน่าจะมีความสุขที่สุด
       จนวันนึงของเดือนสิงหา เรากับเขาทะเลาะกัน เพราะเขากำลังจะกลับบ้าน เราขอให้ลางานเพิ่มอีก 1 วันแล้วมาหาเราก่อนแล้วค่อยกลับ เขามาหาเรา และทะเลาะกันอีก  วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เราทะเลาะกัน เขาบอกเลิกเราเพราะทนไม่ไหว แล้วก็ออกไปจากชีวิต  เราเคยขับรถไปง้อเขาถึงสัตหีบเลยนะ แต่ไม่เป็นผล
        ตั้งแต่วันนั้น เราโทรตามง้อเขา เคยโทรไปโวยวาย มากมาย  ต่างๆนานา โทรไปร้องไห้ เขาก็บอกเหตุผลเรา ว่าเขา รักเรากับลูกนะ แต่นิสัยเรา เขาไม่อยากกลับมาเเล้ว ไม่อยากทนเรื่องแบบนี้ เขาไม่สามารถรักเราได้เหมือนเดิมแล้ว
        ทุกวันนี้ เรายังคงโทรไปหาเขาบ้าง โทรไปเมื่อไรก็ร้องไห้ ขอให้เขากลับมาจน เขาบอกถ้าโทรหาเขาอีกจะไม่รับโทรศัพท์ เขาบอกถ้าคุยดีๆจะคุยด้วย แต่ขอร้องอย่าให้เขาต้องกลับมาเป็นแบบเดิม เขาขอคุยเป็นเพื่อน เราคิดว่าเราทำไม่ได้เราเลยไม่คุย เราจะโทรไปร้องไห้บอกคิดถึงเขาบ่อยๆ เขาบอกเขาเครียดถ้าต้องเห็นเราเป็นแบบนี้ เขาอยากคุยด้วยอยากโทรหา เป็นห่วง แต่ถ้าโทรแล้ว เราร้องไห้ ก็ไม่อยากโทร ถ้าโทรแล้ว เราขอร้องให้เขากลับมาเขาก็ไม่อยากโทร เราเลิกติดต่อเขาไปประมาณ 2 เดือน
        จนวันนี้เราก็โทรไปร้องไห้อีก บอกขอร้องเขาเหมือนเดิม เขาบอกเราว่า เขาอยากคุยแบบเพื่อนได้ไหม โทรหาเป็นห่วงใยกัน เหมือนเพื่อน แล้วเขาจะคุยกับเราบ่อยๆ เราก็ร้องไห้ไม่หยุด ขอเริ่มต้นใหม่ ขอโอกาสอีกครั้ง เราก็เลยบอกเขาว่าก็ได้ ต่อไปเราขอให้เขาโทรมาหาเราบ่อยๆ เขาก็บอกเราว่าอย่าคิดว่าเขาให้ความหวังนะ ยังไงก็ไม่มีทางคบกันเป็นแฟนได้อีก แต่ยังเป็นก่วงเรากับลูกอยู่ อยากคุยแบบเพื่อนจริงๆ
        เราเลยอยากถามว่าเราจะทำยังไงดี เรายังรักเขาอยู่และก็ยังอยากให้กลับมาเหมือนเดิม  และถ้า ผช พูดแบบนี้ มันไม่มีโอกาสจริงๆใช่ไหมค่ะ ที่จะเหมือนเดิม เราอยากคุยไปเรื่อยๆเพื่อให้กลับมาคืน และอีกอย่าง ถ้าคุยไปแล้ว ไม่กลับมาคืนจริงๆ เราจะเสียใจมากไปกว่าเดิมรึป่าว แต่จริงๆเราไม่ต้องการใครแล้วจริงๆนอกจากเขา และลูกเราก็รักเขามากๆ ถามถึงเขา ถามถึงเรื่องสัญญาของเขา ที่เคยให้กันไว้หลายๆอย่าง ทั้งเรื่องนาฬิกาที่เขาจะซื้อให้ลูก ทั้งเรื่องไปเที่ยว และลูกจะบอกให้เรา สไกด์าเขาบ่อยๆ เพราะลูกคิดถึง เราจะบอกตลอดว่าเขาไม่ว่าง เราจะทำยังไงดีค่ะ กับทุกอย่างที่เกิดขึ้น??